Η Ελλάδα σκοτώνει τα παιδιά της

Έχω λίγη ώρα που επέστρεψα από την κηδεία του Σωκράτη Γκιόλια. Ακόμα νιώθω χαμένος.
Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι δολοφονήθηκε η ψυχή του τρωκτικού. Νιώθω ότι κάτι δικό μου πέθανε, κάτι το οποίο διάβαζα καθημερινά, κάτι με το οποίο είχα συνεχή επικοινωνία αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα στείλει κάποιο άρθρο και το οποίο στην συνέχεια είχε αναρτηθεί.


Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν εψάλλη ο εθνικός ύμνος μέσα στην εκκλησία. Ακολούθησε παρατεταμένο χειροκρότημα. Όλοι παρακολουθούσαν σιωπηλοί και μουδιασμένοι.

Ποτέ δεν γνώρισα τον Σωκράτη και μάλιστα πάει πολύς λίγος καιρός που μου είχαν πει ποιος βρίσκεται πίσω από το τρωκτικό. Να φανταστείτε ότι σήμερα στην κηδεία έμαθα ότι αρθρογραφούσε σε αθλητική εφημερίδα κι ότι είχε εκπομπή στο ραδιόφωνο.

Μου αρκούσε η προσπάθεια του στο τρωκτικό αφού ήταν το μέσο το οποίο αποτελούσε τη φωνή όλων μας. Πάντα πίστευα ότι η 'επανάσταση' θα γίνει μέσω του διαδικτύου και το τρωκτικό ήταν για μένα η ναυαρχίδα των bloggers, η ναυρχίδα όλων ημών των απλών πολιτών. Μάλιστα χαριτολογώντας έλεγα στους φίλους μου, ότι ο πραγματικός κόσμος θα σωθεί από τον εικονικό κόσμο, από τον κόσμο δηλαδή του διαδικτύου! Κάτι σαν το matrix!

Από ότι φαίνεται όμως και το σύστημα είχε την ίδια άποψη. Είχε καταλάβει την δύναμη του τρωκτικού και αποφάσισε να γαζώσει την ψυχή του. Τον πατέρα ενός παιδιού και ενός που θα έρθει στον κόσμο σύντομα.

Αρνούμαι να αναφερθώ στον Σωκράτη Γκιόλια ως δημοσιογράφο. Εδώ και χρόνια οι λέξεις δημοσιογράφος και πολιτικός αποτελούν ίσως τις πιο βρώμικες έννοιες. Αν οι δημοσιογράφοι έκαναν σωστά τη δουλειά τους ελέγχοντας τους διεφθαρμένους, δοσίλογους πολιτικούς, δεν θα είχαμε σήμερα το θάνατο του Σωκράτη. Το σύστημα δολοφόνησε αυτόν που τα έβαλε μαζί του. Τους άλλους δεν τους ακουμπάει γιατί απλά οι άλλοι είναι τα πλοκάμια του.

Ήρθε η ώρα η κοινωνία επιτέλους να δράσει. Ήρθε επιτέλους η ώρα να κλείσουμε τις τηλεοράσεις μας, να γυρίσουμε τις πλάτες μας σε όλο το κομματικό κατεστημένο και να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Πώς; Μα εκφράζοντας την άποψη μας στο διαδίκτυο, στους χιλιάδες ιστοτόπους που υπάρχουν, στα bloggs, φτιάχνοντας δικό μας blog, μιλώντας με τους φίλους μας ώστε να ξεπροβάλλει επιτέλους το κίνημα των πολιτών.

Ένα κίνημα ακομμάτιστο με γνώμονα το συμφέρον της χώρας μας. Ένα κίνημα όπου δεν θα υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ αρχόντων και αρχόμενων. Ένα κίνημα όπου εμείς οι ίδιοι θα αποφασίζουμε για τις τύχες μας. Εμείς οι πολλοί εναντίον των ολίγων ισχυρών.

Ή τώρα ή ποτέ!