Υποκρισία και φαρισαϊσμός

Του Θύμιου Παπανικολάου

Το αίμα έχει δύο τιμές: Το καθεστωτικό αίμα είναι πανάκριβο ενώ το λαϊκό δεν αξίζει τίποτα.

Όταν τα ΜΑΤ σπάνε τα κεφάλια των διαδηλωτών κανένας δεν εξεγείρεται…

Τώρα που οι διαδηλωτές σπάσανε το κεφάλι ενός μανδαρίνου του καθεστώτος όλες οι «σειρήνες» του καθεστώτος και τα πολύχρωμα ιερατεία του κραυγάζουν υστερικά και χύνουν ποταμούς ηθικών δακρύων…

Τι ανυπόφορη υποκρισία και φαρισαϊσμός!!!


Ο ελληνικός λαός λεηλατείται αγρίως και κατακρεουργείται βαναύσως καθημερινά, αναγκάζεται πλέον να αμυνθεί σε αυτόν τον ανελέητο πόλεμο που του έχει κηρύξει το καθεστώς και οι «μπράβοι» του (κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ και ΜΑΤ) ΚΑΙ μέσα σε αυτήν την εμπόλεμη κατάσταση, οι θηριώδεις «μπράβοι» ωρύονται γιατί δεν φέρθηκε με «ευγένεια» και «αβρότητα», αλλά βίαια, σε έναν πολιτικό «μπράβο» του καθεστώτος που βρέθηκε στο πεδίο της μάχης!!!

ΟΛΗ η πολιτική αλητεία συσπειρώθηκε και ξεφωνίζει για την «κατάλυση της δημοκρατίας» επειδή στο Μέτωπο του πολέμου (που το καθεστώς έχει ανοίξει κατά του λαού) σπάσανε το κεφάλι του Χατζηδάκη, ενός κυβερνητικού «εκτελεστή συμβολαίων θανάτου» κατά της ελληνικής κοινωνίας (Ολυμπιακή.

Για τα σπασμένα κεφάλια των απλών ανθρώπων από τους Πραιτοριανούς του καθεστώτος κανείς δεν μιλά…

ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ, Φιλισταίοι και υποκριτές

Αλλά ας δούμε τα πράγματα πιο βαθιά και ψύχραιμα για να καταλάβουμε τα δόλια ηθικά τεχνάσματα της εξουσίας και των πολύχρωμων ιερατείων τους.

Η ευνοούμενη μέθοδος ενός ηθικολόγου Φιλισταίου είναι η συνταύτιση μιας αγωνιστικής συμπεριφοράς με τη συμπεριφορά της αντίδρασης. Και το πετυχαίνει αυτό με το τέχνασμα των τυπικών αναλογιών. «Η βία είναι βία» – μας λένε, ή «όχι βία κατά της βίας».

Έτσι με το τέχνασμα αυτό της γενικής και αφηρημένης καταδίκης της βίας ταυτίζεται ο θάνατος ενός τυράννου με το θάνατο ενός επαναστάτη, ο θάνατος ενός αγωνιστή με το θάνατο του δημίου του.

Και στη χειρότερη περίπτωση: παρασιωπάται ΠΑΝΤΕΛΩΣ το σπάσιμο του κεφαλιού ενός διαδηλωτή από το καθεστώς, και διογκώνεται υστερικά μια μεμονωμένη βία κάποιων διαδηλωτών εναντίον καθεστωτικών παραγόντων. Το σπάσιμο του κεφαλιού του Χατζηδάκη…

Η ηθική δεν είναι ουδέτερη. Είναι μία από τις βασικές λειτουργίες της κυρίαρχης ιδεολογίας. Ο ρόλος της ηθικής είναι να συνηθίσει την κοινωνία να θεωρεί σαν ανήθικα όλα τα μέσα που αντιτίθενται στους σκοπούς της καπιταλιστικής εξουσίας.

Και όλα αυτά τα ηθικά, αλγεβρικά αξιώματα της «Μη -Βίας», τα οποία ακτινοβολούνε όλα τα χρώματα της μικροαστικής ίριδας, δεν είναι παρά δεσμά σκλαβιάς και υποταγής: Όχι μόνο δεν εμποδίζουν την αντίδραση να σπάει τα κόκαλα των διαδηλωτών, αλλά ρίχνουν και τον πολίτη σε μια μοιρολατρική παθητικότητα εντελώς ασυμβίβαστη με την αναγκαιότητα του αγώνα τους.

Τα κύρια χαρακτηριστικά όλων αυτών των υποκριτών ηθικολόγων είναι:

Υποχωρητικοί, βολικοί και συμφιλιωτικοί απέναντι στην κτηνωδία και τον κυνισμό της κρατικής βίας και τρομοκρατίας, ΚΑΙ κακόβουλοι, δόλιοι και συκοφαντικοί απέναντι σε πρακτικές βίας των μαζών.

Όλοι αυτοί οι κύριοι ενώ κλείνουν πεισματικά τα μάτια στα εγκλήματα της εξουσίας, ξεχωρίζουν κάποιες μεμονωμένες πράξεις των διαδηλωτών και ξεχύνουν όλο το ηθικό δηλητήριο κατά των κινημάτων.

Βεβαίως ποτέ όλοι αυτοί δεν αναρωτήθηκαν εάν είναι το ίδιο η βία των καταπιεστών και η βία των καταπιεσμένων, εάν θα υπήρχε η δεύτερη χωρίς την πρώτη.

Ο μικροαστός ηθικολόγος σκέφτεται κομματιαστά, επεισοδιακά, σπασμωδικά γιατί είναι ανίκανος να μελετήσει τα φαινόμενα στην εσωτερική τους συνάφεια.

ΟΤΑΝ, όμως, απομονώνεις τεχνητά το ζήτημα της «τυφλής» ΟΡΓΗΣ κάποιων διαδηλωτών ή της λεκτικής βαρβαρότητάς τους ΤΟΤΕ το καθιστάς ένα ύπουλο ηθικό τέχνασμα, ακριβώς γιατί το ΑΝΕΞΑΡΤΟΠΟΙΕΙΣ, από τα προβλήματα των γενικών συνθηκών που δημιουργούν τις συγκρούσεις των διαδηλωτών με τα όργανα της καταστολής.

Το να απαιτεί κανείς «ευγένεια» και «καλούς τρόπους» από τους διαδηλωτές όταν το πεδίο είναι εμπόλεμο, γεμάτο από δακρυγόνα, χημικά, ροπαλοφόρους των ΜΑΤ και καθεστωτικούς ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ, αυτό δεν είναι μόνο ουτοπικό, αλλά και πολιτικά δόλιο: Απαιτεί την άνευ όρων υποταγή του πολίτη στην «ηθική» του κρατικού ροπάλου και του προβοκάτορα των καθεστωτικών οργάνων.

Οι ηθικολόγοι Φιλισταίοι αγνοούν δολίως τούτο: Στα λαϊκά στρώματα η βία, όπως και το βάναυσο λεξιλόγιο ΕΙΝΑΙ ΑΜΥΝΑ: εκφράζει την απελπισία, την οργή, την αδιέξοδη κατάσταση της εξαθλίωσης, της ταπείνωσης και της δουλικής υποταγής.

Η βία, όμως, όπως και το λεξιλόγιο, των προνομιούχων στρωμάτων αποτελεί έκφραση ταξικής ανωτερότητας, το αναφαίρετο, αλαζονικό δικαίωμα του Αφέντη.

Ας μην εξισώνουμε, συνεπώς, τη βαναυσότητα των καπιταλιστών και των εξουσιών τους με εκείνη των καταπιεσμένων, των αδύναμων και απελπισμένων…

Υ.Γ. Όταν κατέστρεψαν κι αποτέφρωσαν τα γραφεία του «Ρεσάλτο» ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ απ’ αυτούς τους φανατικούς οπαδούς της ΜΗ ΒΙΑΣ δεν συγκινήθηκε ούτε μίλησε.

Αυτή είναι η ταξική «ευαισθησία» και μεροληψία της «δημοκρατικής» αμεροληψίας τους.

Πηγή: olympia.gr