1+1=2

Καλά είμαστε σοβαροί; Πιστεύουμε ότι μπορούμε να επιτύχουμε εμείς οι Έλληνες ποτέ ανάπτυξη έτσι όπως πάμε; Και μάλιστα τέτοια ανάπτυξη ώστε να ρίξουμε το δημόσιο χρέος σε ποσοστό κάτω από το ΑΕΠ;


Ας συνέλθουμε λίγο. Πρέπει επιτέλους να έχουμε τουλάχιστον το «γνώθεις σ΄ αυτόν». Αναρωτιόμαστε: Με τι να κάνουμε ανάπτυξη, αφού δεν παράγουμε τίποτα; Έχουμε θεοποιήσει τον τριτογενή τομέα εμπορίου και υπηρεσιών. Έχουμε επιπλέον κατασκευάσει ένα τεράστιο γραφειοκρατικό τέρας μέσα στο οποίο κινείται η πλειοψηφία της κοινωνίας και ο ένας πουλάει στον άλλο υπηρεσίες γραφειοκρατίας, δηλαδή σκέτο αέρα. Μάλιστα πέφτουν και μίζες γι’ αυτόν τον αέρα. Μιλάμε για τέτοια κατάσταση. Στην ουσία ο ένας δουλεύει τον άλλο και όλοι μαζί συναλλασσόμαστε με τα δανεικά του κράτους.


Εκτός αυτού, πρέπει επιπλέον να είμαστε και λίγο πραγματιστές και να μην ακούμε τις αερολογίες της κυβέρνησης και του κάθε πολιτικού που μιλάνε αβασάνιστα για ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα. Αν μελετήσει κανείς την πορεία της ανταγωνιστικότητας της χώρας, όπως αυτή την υπολογίζει το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), θα δει ότι το 2001 η χώρα ήταν στην 35η θέση στην παγκόσμια κατάταξη της ανταγωνιστικότητας και σήμερα…. είμαστε στην 83η, πιο κάτω και από τα Σκόπια. Παράλληλα δε το δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε. Τι συνέβη λοιπόν μετά το 2001 και πήγαμε τόσο κατά διαβόλου;



Εμείς παρατηρούμε το εξής: Από την αρχή του 2002 ισχύει ως νόμισμα της χώρας το ΕΥΡΩ. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η μεν ανταγωνιστικότητα της χώρας κατρακύλησε, το δε δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε. Πήραμε λοιπόν στα χέρια μας ένα σκληρό νόμισμα το οποίο για να μπορέσεις να το εκμεταλλευτείς πρέπει να έχεις παραγωγή και ανταγωνιστικότητα, διαφορετικά θα σε καταστρέψει. Εμείς, όχι μόνο δεν βελτιώσαμε την όποια παραγωγή μας, αλλά αντιθέτως αρχίσαμε να καταναλώνουμε υπερβολικά με χρήματα που προέρχονταν από τον δημόσιο δανεισμό. Μάλιστα το ΕΥΡΩ μας έδωσε την ευκαιρία να αγοράσουμε ποιοτικά και φτηνά εισαγόμενα προϊόντα με αποτέλεσμα να ατονήσει τελείως η όποια τέλος πάντων ντόπια παραγωγή υπήρχε, ενώ το δανεικό χρήμα, αντί να μένει τουλάχιστον εδώ, το διώχναμε με τις εισαγωγές πάλι έξω. Ήρθε λοιπόν η στιγμή που δεν έμεινε ούτε «σάλιο», όπως είπε και ένας υπουργός του ΠΑΣΟΚ.


Τώρα μας υπόσχονται ότι θα γίνει ανάπτυξη. Όμως η ανάπτυξη τι είναι; Μήπως είναι ένα κουμπί που το πατάμε; Όχι βέβαια.


Μέσα σε ένα σκληρό νόμισμα, εν προκειμένω το ΕΥΡΩ, για να επιτύχουμε ανάπτυξη θα πρέπει πρώτα πρώτα, όπως είπαμε, να παράγουμε κάτι. Έπειτα αυτό το κάτι θα πρέπει να είναι ανταγωνιστικό και για να είναι ανταγωνιστικό θα πρέπει να είναι ποιοτικά καλύτερο και ταυτόχρονα φτηνότερο από το αντίστοιχο γερμανικό ή το Γαλλικό ή το Ιταλικό ή ακόμα και το Κινέζικο. Λέτε να μπορούμε εμείς, που επί τόσα χρόνια δεν παράγουμε τίποτα και με καθόλου τεχνογνωσία και εμπειρία να επιτύχουμε ξαφνικά τέτοιου είδους ανταγωνιστικότητα μέσα στο ΕΥΡΩ και μάλιστα μέσα σε ένα περιβάλλον γραφειοκρατίας και βαριάς φορολογίας που αποθαρρύνουν τις επενδύσεις; Δεν νομίζουμε ότι το πιστεύει κανείς σοβαρά αυτό. Τι μένει λοιπόν;


Εκείνο που εμείς βλέπουμε ότι μπορεί κάτι να προσφέρει στην περίπτωσή μας είναι δυστυχώς η επάνοδος στη δραχμή, με ταυτόχρονη υποτίμηση και δραστική μείωση της φορολογίας και ως εκ τούτου η «δια της βίας» παραγωγή ελληνικού προϊόντος καθόσον τα ξένα αγαθά θα είναι απαγορευτικά ακριβά. Τότε μόνο θα επενδυθούν κεφάλαια και ταυτόχρονα θα πέσει η ανεργία. Εννοείται βέβαια ότι το επίπεδο ζωής που είχαμε μέχρι τώρα με την κατανάλωση καλών και φθηνών εισαγόμενων προϊόντων θα πέσει μέχρι να αναγκαστούμε, έπειτα από μακροχρόνια σκληρή δουλειά, να το επιτύχουμε μόνοι μας και όχι να είναι δανεικό.


Μπορούμε να το αντέξουμε αυτό;

Φίλοι μας αυτή είναι η μια λύση. Η άλλη είναι η μετανάστευση.

Πάντως αυτό που προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή να εξαθλιωθεί ο λαός ώστε να εξοφληθούν οι ξένοι τοκογλύφοι, με νέα δυσβάστακτα δάνεια, οδηγεί σε αδιέξοδο και φυσικά στο τέλος θα οδηγήσει με τη βία και όχι με δική μας επιλογή στην πτώχευση και στη δραχμή.
Τότε όμως θα είμαστε εξαθλιωμένοι, υπερχρεωμένοι, απροετοίμαστοι και ηθικά παραδομένοι στις ορέξεις ξένων παραγόντων και τα πράγματα θα είναι τότε πολύ πιο δύσκολα με κινδύνους ακόμα και για την ίδια τη χώρα.

Όμως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ό,τι οποιαδήποτε προσπάθεια και να κάνουμε, δεν πρόκειται να καταφέρουμε τίποτα, αν πρώτα δεν αλλάξουμε το πολίτευμα της χώρας. Αν πρώτα δεν καταρρεύσει το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που είναι υπεύθυνο για την κατάντια μας. Αυτός είναι όρος άνευ του οποίου τίποτε δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει σ΄ αυτή τη χώρα.

http://hassapis-peter.blogspot.com/2010/09/blog-post_1870.html