Το σύστημα ξέρει να διαλύει οποιαδήποτε συγκέντρωση εν τη γεννέσει της

Έχω κάποιες ώρες που γύρισα από την πορεία στο Σύνταγμα και ακόμα δεν έχουν συνέλθει τα μάτια μου από τα δάκρυα και το τσούξιμο. Η Δημοκρατία του ΓΑΠ και του συστήματος λειτούργησε για μία ακόμη φορά άψογα!

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πάρκαρα σε ένα στενό κάτω από την Πατησίων και το 'έκοψα' με τα πόδια ως το Σύνταγμα. Ήμουν στο Πεδίο του Άρεως 11.15 και ο κόσμος ήταν ήδη αρκετός. Προχώρησα κατά μήκος όλη την Πατησίων μέχρι την Ομόνοια. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς. Άλλοι ανηφορίζαν προς το Σύνταγμα και άλλοι πηγαίναν αντίθετα για να ενταχθούν σε κάποια πορεία. Η κινητικότητα ήταν μεγάλη.


Ήμουν στο Σύνταγμα γύρω στις 12.00. Είχε μαζευτεί και εκεί αρκετός κόσμος και ήμασταν όλοι στην αναμονή για να φτάσουν οι διάφορες πορείες. Τότε γύρω στις 12.30 αρχίζει να φτάνει η πορεία του ΠΑΜΕ. Το θέαμα ήταν εντυπωσιακό!

Κοιτάζοντας το πλήθος του ΠΑΜΕ από το Σύνταγμα έτσι όπως ξεπρόβαλε από την Σταδίου το θέαμα ήταν εκπληκτικό. Χιλιάδες κόσμου, ο ένας δίπλα στον άλλο, δίνοντας σου την εντύπωση ότι δεν θα σταματήσουν ποτέ να καταφθάνουν και άλλοι και άλλοι! Και τότε έγινε το ανεξήγητο. Η πορεία του ΠΑΜΕ δεν σταμάτησε στο Σύνταγμα, ώστε να ενωθεί με τον υπόλοιπο κόσμο που είχε κατέβει αυθόρμητα αλλά συνέχισε! Οι χιλιάδες του ΠΑΜΕ απλά έφυγαν! Έκαναν την παρέλαση τους και εξαφανίστηκαν! Ήταν σαν να έβλεπες ένα τεράστιο τρένο με αμέτρητα βαγόνια που αντί να σταματήσει στον σταθμό αυτό συνέχιζε την πορεία του μέχρι να εξαφανιστεί από τον χάρτη!

Ο κόσμος ο υπόλοιπος εν τω μεταξύ είχε μεγαλώσει κατά πολύ. Υπήρχε παλμός, υπήρχε ενθουσιασμός και όλοι έδειχναν αποφασισμένοι να μην το κουνήσουν έως ότου λάβει το μήνυμα και έρθει και άλλος κόσμος, έως ότου οι χιλιάδες γίνουν εκατομμύρια και επιτέλους ξεκινήσει η πτώση του σάπιου κομματικού συστήματος. Ιδιαίτερα συγκινητική και φορτισμένη ήταν η στιγμή που ο κόσμος άρχισε να τραγουδάει το 'Πότε θα κάνει ξαστεριά' του αειμνήστου Νίκου Ξυλούρη.

Το σύστημα όμως είχε άλλη γνώμη. Σε κάποια στιγμή ακούγονται κάτω από το Σύνταγμα, προς το μέρος του Υπουργείου Οικονομικών, έντονοι κρότοι, στο βάθος υπήρχαν καπνοί και ήταν προφανές ότι οι γνωστοί άγνωστοι με τους 'συνάδελφους' τους, τους μπάτσους ξεκίνησαν να παίζουν τα γνωστά τους παιχνίδια.

Ο κόσμος παρόλα αυτά, απτόητος, να ακούγονται φωνές που να λένε, 'αφήστε τους προβοκάτορες, εμείς καθόμαστε εδώ και δεν το κουνάμε'. Εν τω μεταξύ οι κροτίδες και οι καπνοί όλο και πλησιάζαν. Τότε ξαφνικά δύο κουκουλοφόροι οι οποίοι ήταν στα 2 μέτρα από εμένα και οι οποίοι εισχώρησαν στο πλήθος κάποια ανύποπτη στιγμή, πετάξαν μολότοφ στα ΜΑΤ που ήταν μπροστά από το Σύνταγμα. Αυτό ήταν.

Το σύστημα 'έπιασε το υπονοούμενο' και τότε άρχισαν να πέφτουν βροχή οι κροτίδες και τα καπνογόνα προς το πλήθος που ήταν μαζεμένο στο Σύνταγμα. Ακόμα και τότε ο κόσμος δεν ήθελε να φύγει, αναγκαστικά υποχώρησε λίγο αλλά στο τέλος ήταν αδύνατον να σταθεί κάποιος εκεί.

Το σύστημα είχε για μία ακόμη φορά νικήσει. Το σύστημα με το μακρύ του χέρι, τους γνωστούς-αγνώστους είχε για μία ακόμη φορά κάνει την δουλειά του. Διέλυσε μία ειρηνική συγκέντρωση εν τη γεννέσει της. Η 'δημοκρατία' τους είχε πάλι νικήσει.

Αύριο ένα άλλο πλοκάμι του συστήματος θα συνεχίσει την 'δουλειά'. Οι διορισμένοι δημοσιογράφοι θα εστιάσουν στα επεισόδια (τα οποία τα έχει προκαλέσει το ίδιο το σύστημα!), θα προσπαθήσει να τρομοκρατήσει τον κόσμο ώστε να μην κατέβει στην επόμενη διαδήλωση αφού γίνονται έκτροπα, ενώ παράλληλα για την ταμπακιέρα τσιμουδιά. Αντιθέτως θα περάσει το μήνυμα ότι η 'νομιμοποιημένη' κυβέρνηση παρά τις αντίξοες συνθήκες προσπαθεί να τελέσει το έργο της για να σώσει την χώρα μας. Τόσο όμορφα.

Ερωτήματα που δημιουργούνται αυθόρμητα σε όποιον παρευρέθη στην συγκέντρωση:

1. Γιατί ρε 'σύντροφοι' του ΠΑΜΕ δεν σταμάτησατε στο Σύνταγμα ώστε να ενωθείτε με τον απλό κόσμο; Γιατί δεν ενώσατε τις φωνές σας με τις δικιές μας;

2. Τι είναι η πορεία; Πασαρέλα; Έτσι θα πέσει το απολυταρχικό καθεστώς; Θα δίνουμε κάθε 2 μήνες 'ραντεβού', θα έρχεστε εσείς στρατιωτάκια το ένα πίσω από το άλλο με τις σημαιούλες σας, θα κάνετε την βόλτα σας και μετά σπίτι; Νομίζετε ότι έτσι τρομάζετε το σύστημα; Μήπως τελικά είστε μέρος του συστήματος;

3. Τι θα γίνει επιτέλους με τους γνωστούς-αγνώστους; Είναι πια τόσο προφανές που έχει καταντήσει γελοίο. Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί η αστυνομία να τους πιάσει. Ο κόσμος προσπαθούσε να τους διώξει και τα ΜΑΤ απλά τους κοιτούσαν. Πόσο φανερό είναι πια ότι εξυπηρετούν τέλεια τους σκοπούς σας, λαμόγια του συστήματος και δημοκράτες της πεντάρας. Τρέμετε μην εξεγερθεί ο κόσμος και έχετε τους γνωστούς-αγνώστους για την καταστολή και διάλυση των διαδηλώσεων. Ξεφτυλισμένοι. Θα έρθει όμως σύντομα η στιγμή που την οργή του κόσμου ότι και να κάνετε δεν θα μπορέσετε να την σταματήσετε. Και τότε ... απλά να έχετε τις μηχανές των ελικοπτέρων αναμένες...

Συνθήματα που ακούστηκαν από τον απλό, τον αυθόρμητο κόσμο μπροστά στην Βουλή:

1. Κλέφτες! Κλέφτες! συνοδευόμενο βεβαίως με το γνωστό παράσημο της ανοιχτής παλάμης!
2. Δεν σε θέλει ο λαός, πάρε την τρόικα και μπρος!
3. Γιωργάκη προπονήσου και βάλε τα κολάν, έρχονται οι Έλληνες και σε κυνηγάν!
4. Κουφάλες κουφάλες έρχονται οι κρεμάλες!
5. Ο λαός στην Βουλή οι προδότες στο Γουδί!
6. Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73!
7. Αέρα αέρα να φύγει η χολέρα!
8. Το πασόκ είναι εδώ να ληστεύει το λαό!
9. Τζέφρυ σαν πρώτα θα πας στην Μινεσότα!
10. ΧΥΤΑ ΧΥΤΑ του Πάγκαλου η κοιλιά!
11. Τι ωραία μέρα η σημερινή, κατάληψη θα κάνουμε μέσα στη Βουλή!
12. Να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή!



Διαβάστε περισσότερα...

ΣΤΡΟΣ ΚΑΝ!

Διαβάστε περισσότερα...

Όλοι στους δρόμους την Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου!

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.

Πρέπει επιτέλους να αντιδράσουμε!

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Σαράντος Καργάκος ξεφτυλίζει το ΣΚΑΙ τους Βερεμήδες και τους Τσατσοπούλους

Διαβάστε περισσότερα...

Αυτό έλειπε να μην την διέγραφε ο ΓΑΠ!

Γράφει η Σοφία Σακοράφα

Προσπαθώ παρά τις απαράδεκτες στρεβλώσεις των τελευταίων μηνών, να αντιμετωπίζω τη λέξη πολίτης με την έννοια, την αξία και το ύψιστο περιεχόμενο που έδωσαν στη λέξη πολίτης ο Περικλής και ο Κλεισθένης, που έδωσαν οι αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, ελευθερία και ανεξαρτησία, που έδωσε το 114 και το Πολυτεχνείο, που έδωσε η νέα γενιά το Δεκέμβρη του 2008, που δίνουν καθημερινά όλοι όσοι υπερασπίζονται τη θέση τους στην όξυνση της ταξικής πάλης, την πολιτική τους άποψη, την αξιοπρέπεια στην εργασία, το δικαίωμα στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.


Ντροπή νιώθω ως βουλευτής και ταυτόχρονα ως πολίτης αυτής της χώρας, όταν χιλιάδες χρόνια αγώνων, εξεγέρσεων, επαναστάσεων, εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων συνθλίβονται από μια ομάδα, ξένη και ντόπια.

Από μια ομάδα που μετατρέπει τον πολίτη σε υπήκοο,που μετατρέπει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας μας σε απέραντο σκλαβοπάζαρο, που μετατρέπει τον πλούτο της πατρίδας μας σε περιουσιακό στοιχείο αποπληρωμής, που τολμά και αστειεύεται με τον Παρθενώνα και το Σούνιο, αφού είναι τα μόνα που μας επιτρέπουν να μας απομείνουν.

Ντροπή και Οργή για αυτήν την απροκάλυπτη εκτροπή.

Εκτροπή της δικαιοσύνης που έχει μετατραπεί σε έκτακτο απεργοδικείο.

Εκτροπή της δημοκρατίας που απαγορεύει τις συναθροίσεις άνω των τριών.

Εκτροπή της πληροφόρησης που σπεκουλάρει στη Μαρφίν, αλλά δεν εντρέπεται που στο ψεκασμένο από χημικά πρόσωπο του Μανώλη Γλέζου κηδεύεται η αντίσταση.

Εκτροπή του κοινοβουλευτισμού που δίνει εν λευκώ εξουσία στον υπουργό Οικονομικών να υπογράφει ό,τι θέλει.

Εκτροπή των νοημάτων και της βαριάς ιστορίας που αυτά κουβαλούν.

Ο πρωθυπουργός μίλησε για ανυπακοή που οδηγεί στην ανομία.

Είναι βαριά η ιστορία μας. Ο Σοφοκλής υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος εδίδαξε ο ίδιος στον εαυτό του ΄΄τας αστυνόμους οργάς΄΄, το πάθος, δηλαδή, για τη θέσμιση των πόλεων.

Είναι σχήμα οξύμωρο για όσους δεν ξέρουν…

Διότι πώς είναι δυνατό οι ορμές, η οργή, το πάθος των πολιτών να μπορεί να οδηγεί στη θέσμιση νόμων.

Αυτό που ο πρωθυπουργός ονομάζει ανομία, είναι στην πραγματικότητα το πάθος των πολιτών για δικαιοσύνη.

Είναι το πέρασμα από μία ανήμπορη και άνευρη οργή, σε μία οργή που έχει τη δύναμη να αμφισβητεί.

Αυτή η ανομία κατά τον πρωθυπουργό, είναι το πάθος για δικαιοσύνη, που οδήγησε την Αντιγόνη να παραβεί το νόμο.

Αυτή η ανομία, είναι το πάθος για ελευθερία, που οδήγησε τους εργάτες των ναυπηγείων της Σύρου το 1879 να δημιουργήσουν ένα από τα πρώτα συνδικάτα.

Αυτή η ανομία, είναι το πάθος για την δημοκρατία, που δημιούργησε το Μάη του 36 στη Θεσσαλονίκη

Αυτή η ανυπακοή, είναι το πάθος για ανεξαρτησία που οδήγησε το Γρηγόρη Λαμπράκη στη μεγαλειώδη πορεία στη Θεσσαλονίκη.

Αυτή η ανυπακοή, είναι το πάθος για αντίσταση που οδήγησε στη νίκη του κινήματος επί του νομοσχεδίου Γιαννίτση, στη νίκη του κινήματος για το άρθρο 16 του Συντάγματος.

Χιλιάδες άνομες, ανυπάκοες πράξεις άλλαξαν τούτο τον κόσμο.

Θέσμισαν άλλες κοινωνίες.

Έθεσαν άλλους νόμους.

Έτσι κινείται η ιστορία, στους αιώνες των αιώνων

Αυτό που ο πρωθυπουργός ονομάζει ανυπακοή, είναι η κινητήρια δύναμη του μετασχημαστισμού των κοινωνιών.

Τι θα ήταν η Ελλάδα με έναν υπάκουο Κολοκοτρώνη, με έναν υπάκουο Παπαφλέσα.

Τι θα ήταν η Ελλάδα με έναν υπάκουο Σωτήρη Πέτρουλα

Τι θα ήταν η Ελλάδα με έναν υπάκουο Μαρίνο Αντύπα

Τι θα ήταν η ανθρωπότητα με μια υπάκουη Αντιγόνη

Τι θα ήταν οι κοινωνίες με υπάκουους υπηκόους.

Ζητάει ο πρωθυπουργός υπακοή στην ομαλότητα.

Η χώρα μας, όμως, ζει σε παρατεταμένη ανωμαλία. Σε βαθιά σήψη και προχωρημένη βία.

Βία και ανωμαλία είναι η ανεργία και το κοινωνικό απαρτχάιντ που τη συνοδεύει.

Βία και ανωμαλία είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός που καλλιεργείται στη βάση της πυραμίδας και αφήνει ανέγγιχτη την κορυφή

Βία και ανωμαλία είναι τα 350 ευρώ σύνταξη

Βία και ανωμαλία είναι να πωλείται η Ελλάδα 50 δις από τα οποία τα 30 πάνε στις τράπεζες

Βία και ανωμαλία είναι η κατάσχεση της γης μας

Βία και ανωμαλία είναι η Ζίμενς, το Βατοπέδι,

Βία και ανωμαλία είναι η μετατροπή των κοινωνικών αγαθών της παιδείας, της υγείας, των μεταφορών σε πανάκριβα εμπορεύματα

Βία και ανωμαλία και παρανομία και ανομία είναι το Μall συμφερόντων Λάτση και το Θων συμφερόντων Βωβού που η κυβέρνηση Σημίτη οικοδόμησε και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας λειτούργησε

Και όσοι αντιτίθενται σε αυτή τη βία δεν είναι τζαμπατζήδες.

Είναι ο εργαζόμενος που μια ζωή ολόκληρη πλήρωνε και σήμερα δεν έχει σύνταξη.

Είναι ο εργαζόμενος που μια ζωή πλήρωνε και δεν είχε ποτέ την ελάχιστη ανταποδοτικότητα

Είναι αυτός ο συνειδητός αγωνιστής που ξέρει ότι το δίκιο δεν κερδίζεται με το σαβουάρ βιβρ της ΄΄άνομης νομιμότητας΄΄.

Τζαμπατζήδες είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις που από αυτά που χρωστούσαν στον ΟΑΣΑ έδωσαν μόλις το 1/3 και τον εξανάγκασαν σε δανεισμό.

Και όταν έληγαν τα δάνεια έπαιρνε νέα δάνεια επειδή το κράτος που ήταν εγγυητής δεν τα κατέβαλε στη λήξη τους

Είναι αυτοί που ενθυλακώνουν τεράστια ποσά από εισφοροδιαφυγές και φοροδιαφυγές

Είναι αυτοί που στην περίοδο του χρηματιστηρίου έπαιξαν αέρα και έβγαλαν δισεκατομμύρια

Είναι αυτοί που σε ένα βράδυ άλλαζαν συντελεστές δόμησης και έβγαζαν τρισεκατομμύρια

Είναι αυτοί που κατασκεύασαν τα ολυμπιακά εκτρώματα και μέσα σε δύο χρόνια μετέτρεψαν το χάλυβα σε χρυσό και το δημόσιο χρήμα σε μποναμά στις τσέπες τους

Είναι τα αφεντικά από πάσης φύσεως τηλεοπτικά παπαγαλάκια που χρωστούν και δεν αποδίδουν

Είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες σε καθεστώς μαύρης δουλείας, που πολλοί από αυτούς έχουν έμμεσο εργοδότη τα υπουργεία μας για να είναι καθαρά

Αυτοί είναι οι τζαμπατζήδες της δημόσιας ζωής.

Οι παρασιτικοί τζαμπατζήδες που επιβιώνουν στην κυριολεξία.

Ζουν δηλαδή σε βάρος, επί της πλάτης του ελληνικού λαού.

Το κίνημα Δεν πληρώνω είναι η αντίδραση στο ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ της κυβέρνησής .

Δεν πληρώνω, λένε, στους συνταξιούχους

Δεν πληρώνω, λένε, για υγεία και παιδεία

Δεν πληρώνω, λένε, τις αποζημιώσεις των απολυμένων

Δεν πληρώνω, λένε, στους αγρότες

Δεν πληρώνω, λένε, σε μια ολόκληρη κοινωνία που τη θέλουν επαίτη και τους ενοχλεί που τους ανταποδίδει στα ίσια τη δική τους πρακτική.

Όταν η πολιτική ηγεσία αρχίζει και βλέπει κάθε εξεγερτική ή κινηματική εκδήλωση ως απειλή για τη διατήρησή της, όταν ποινικοποιεί το φρόνημα και κάθε πράξη αντίστασης τότε η πολιτική της αυτοσυντήρηση έχει υπερβεί κάθε υπόλειμμα δημοκρατικής ευαισθησίας και οδεύει στο δρόμο της απώλειας και κάθε δημοκρατικής νομιμότητας.

Επιτέλους ακόμη και με όρους αστικής νομιμότητας, ακόμη και με την κουλτούρα που πασχίζει η κυβέρνηση να θεμελιώσει αυτή του ήσυχου νοικοκυραίου, του φοιτητή που μόνο διάβαζε, η κυβέρνηση είναι η πολιτικά όχι ανυπάκοη, αλλά η πολιτικά έκνομη.

Την ενοχλεί η πολιτική ανυπακοή, αλλά η κυβέρνηση πήρε μια λαική εντολή και την παρέβη.

Την ενοχλούν οι απαράδεκτες εκδηλώσεις επί της ελληνικής σημαίας, αλλά η κυβέρνηση τραυματίζει την εθνική μας κυριαρχία, η κυβέρνηση παζαρεύει τα ελληνικά νησιά.

Η τρόικα μπορεί να διαπίστωσε ότι ο ελληνικός λαός να βρίσκεται σε περιορισμένη αναταραχή σε σχέση με το παρελθόν, όμως ο λαός μας έχει δύο κόκκινες γραμμές.

Η μία, τιμωρεί αυτόν που τον προδίδει.

Η δεύτερη, τιμωρεί αυτόν που ξεπουλάει την πατρίδα.


Είναι αυτός ο ΄΄εχθρός λαός΄΄.

Ο εχθρός λαός έχει στην κυριολεξία τραγουδήσει δύο τραγούδια του Μίκη.

΄΄Αρνιέμαι να με κάνουν ότι θένε, αρνιέμαι να χαθώ στην καταχνιά΄΄ και

΄΄ Λαχτάρησα μια χώρα, όπου το λάδι από την ελιά ίσα θα το μοιράζεις στα δώδεκα παιδιά.΄΄

Αυτά είναι η ιστορία μας.

Αυτά είναι η αντίστασή μας.

Αυτή είναι η παρακαταθήκη μας.

Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους και σε ευθεία γραμμή με την ιστορία μας.

Αυτός που αρνιέται είναι το πολιτικό υποκείμενο που αντιστέκεται.

Αυτός που αντιστέκεται είναι το πολιτικό υποκείμενο που λαχταράει μια άλλη Ελλάδα.

Και στην ιστορία της ανθρωπότητας, έως και την πλέον πρόσφατη πριν λίγες ημέρες, αυτός που αντιτάσσεται στο πολιτικό υποκείμενο είναι καταδικασμένος σε ημερομηνία λήξης.

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα...

Ας γίνουμε αφεντάδες στον τόπο μας! Μπορούμε!

Μετά την εξέγερση ο λαός κάλεσε τον Κλεισθένη και του ανέθεσε να μεταρρυθμίσει το πολίτευμα…

■Του Στέφανου Μυτιληναίου

Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, άνω του 70% των πολιτών, όπως αυτή εκφράστηκε από την αποχή, αλλά και τη συμμετοχή της στις πρόσφατες κάλπες του Νοεμβρίου, έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: το παλαιοκομματικό σύστημα δεν την εκφράζει! Η ίδια συντριπτική πλειοψηφία θέλει να δείρει πολιτικούς, θέλει να δείρει τα τσουτσέκια τους, συμμετέχει ενεργά στο Κίνημα «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» και στις 23 Φεβρουαρίου προετοιμάζεται να διαδηλώσει στην Αθήνα ενάντια, όχι μόνο στην κατοχική κυβέρνηση και στα δεκανίκια της (Ντόρα, Κουβέλη, Καρατζαφέρη), αλλά και στη συνυπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση.




Η κυβέρνηση «φοβάται» ότι στις 23 Φεβρουαρίου, ημέρα απεργίας, θα βρεθεί μπροστά σε ανεξέλεγκτη λαϊκή οργή και προετοιμάζεται. Προετοιμάζει και τους Mπράβους της, τα ΜΑΤ, στέλνοντάς τους στην Κερατέα για… προθέρμανση. Στην Κερατέα «εκπαιδεύονται» οι πραιτοριανοί στην καταστολή, γι’ αυτό και δεν μεταδίδουν τίποτα για την Κερατέα τα παπαγαλοκάναλά τους! Τι νομίζετε; Ότι στην Κερατέα «πέφτει ξύλο» για τα σκουπίδια;; Όχι, αφού η Δικαιοσύνη έχει αποφανθεί να «παγώσουν» τα έργα, πράγμα που σημαίνει ότι κανονικά θα έπρεπε να είχε «ειρηνεύσει» η περιοχή. Η Κερατέα είναι το πεδίον εκπαίδευσης των ΜΑΤατζήδων σε πραγματικές συνθήκες, υπό… πραγματικά πυρά με «αντίπαλους» πραγματικούς πολίτες, σε πραγματικές συνθήκες οδομαχιών!

Επίσης εκπαιδεύονται στρατιώτες ως ΜΑΤ. Οι επίσημες δικαιολογίες που λένε ότι αυτό αφορά «ειρηνευτικές» αποστολές ανά τον κόσμο που συμμετέχει η Ελλάδα, δε με πείθει. Κι αυτό διότι, όπου συμμετέχει η Ελλάδα, δεν το κάνει με μάχιμες μονάδες. Αντίθετα, ακόμα κι αν κάποιος νοσηρός εγκέφαλος της ΓΑΠοπαρέας έχει σκεφθεί να χρησιμοποιήσει στρατό εναντίον διαδηλωτών, ας ξέρει, ότι ο σημερινός στρατός δεν είναι εκείνος που στο παρελθόν έκανε πραξικοπήματα υπακούοντας άβουλα στα κελεύσματα μιας παρέας αμερικανόδουλων αξιωματικών. Ο σημερινός στρατός, εάν τον κατεβάσουν στο δρόμο, πιθανότερο είναι να ενωθεί με τους διαδηλωτές και τότε ο Γιωργάκης δε θα βρίσκει ούτε ελικόπτερο για τη διαφυγή του… Αυτό ως «φιλική» προειδοποίηση…

Στις 23 Φεβρουαρίου, λοιπόν, θα κατεβούμε πάλι στους δρόμους. Αποφασισμένοι να διαδηλώσουμε ειρηνικά και δυναμικά για το Ψωμί μας, την Πατρίδα μας, την Ελευθερία και τη Δημοκρατία μας! Και θα είμαστε περισσότεροι από τις προηγούμενες φορές. Το μόνο που απομένει είναι να γνωρίζουμε τι κάνουμε στο δρόμο. Κατεβαίνουμε για να βρίσουμε και να εκτονωθούμε; Κατεβαίνουμε να τους «δείρουμε»; Γιατί κατεβαίνουμε;

Παρακολουθώ διάφορα άρθρα στο διαδίκτυο που εκφράζουν την εξής αγωνία: «να τους διώξουμε», λένε, «αλλά ποιος θα μας κυβερνήσει; Ποιον θα φέρουμε στη θέση τους;»

Αυτή είναι μια δικαιολογημένη αγωνία, αλλά είναι και -ίσως όχι πάντα- εκ του πονηρού. Τι σημαίνει «εάν τους διώξουμε, ποιους θα φέρουμε»; Κανέναν δε θα φέρουμε! Θα πάρουμε την εξουσία, τη διακυβέρνηση της χώρας, εμείς -οι πολίτες! Πρέπει να βρούμε οπωσδήποτε κάποιον σωτήρα για να μας σώσει από τον Γιωργάκη που θέλει να μας σώσει από τους εαυτούς μας;

Στη χώρα μας, το έτος 508 π.Χ., ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, ο λαός της Αθήνας εξεγέρθηκε! Πήρε τα όπλα και κυνήγησε τους τυράννους του, που έντρομοι κλείστηκαν στην Ακρόπολη. Ο λαός τούς πολιόρκησε επί 3 ημέρες και στο τέλος, σαν οι τύραννοι παραδόθηκαν, ο λαός τούς εκδίωξε από την πόλη δίχως να σκεφθεί ποιους θα φέρει στη θέση τους.

Στη συνέχεια, ο λαός της Αθήνας κάλεσε τον Κλεισθένη από την εξορία και του ανέθεσε να σχηματίσει επαναστατική κυβέρνηση. Ο Κλεισθένης, επιστρέφοντας στην πόλη, συνειδητοποίησε ότι οι Αθηναίοι είχαν πλέον ανάγκη από ένα άλλο πολίτευμα, όπου κανένας δεν θα τους κυβερνά, αλλά θα κυβερνώνται από μόνοι τους.Ίδρυσε, λοιπόν, την Αθηναϊκή Δημοκρατία, μιμούμενος το πολίτευμα της Άρτας.

Αυτό πρέπει να κάνουμε και σήμερα. Να τους διώξουμε, όλους, και να περάσουμε άμεσα σε μια αμεσοδημοκρατική μεταπολίτευση -όπως έκαναν και οι πρόγονοί μας πριν από 2.500 χρόνια.

Ωστόσο, επειδή όλο και κάποιος θα εμφανιστεί για να πετάξει τη γνωστή κοτσάνα, αυτή που λέγεται συνήθως, πως η άμεση δημοκρατία είναι ανεφάρμοστη σήμερα, απαντώ: Μεγαλύτερο ψέμα δεν υπάρχει. Για παράδειγμα, η Ελβετία έχει πολίτευμα άμεσης δημοκρατίας. Και πριν πεταχτεί πάλι κάποιος άλλος, ημιμαθής ανόητος, να πει, «μα η Ελβετία δεν είναι Ελλάδα», θα τον προλάβω, λέγοντάς του ότι το πολίτευμα της Ελβετίας σχεδίασε ο Καποδίστριας (που αργότερα έγινε και ο πρώτος μας Κυβερνήτης), μιμούμενος τα δημοκρατικά πολιτεύματα της αρχαίας Ελλάδας.

Εάν, λοιπόν, θέλετε να βγούμε από την κρίση, η οποία είναι πρωτίστως πολιτική και κοινωνική και δευτερευόντως οικονομική, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι:

Α) Να διώξουμε τον παλαιοκομματισμό από τη διακυβέρνηση της χώρας.

Β) Να προχωρήσουμε άμεσα σε νέα Μεταπολίτευση, που θα μας οδηγήσει σε πολίτευμα Άμεσης Δημοκρατίας.

Και πριν κάποιος άλλος, ένας τρίτος, τυχαίος, ημιμαθής – ανόητος – πονηρός, πεταχτεί από καμιά γωνιά να μας πει, ότι «αυτά δε γίνονται, πώς θα τους διώξουμε όλους», θα θυμίσω και θα γνωστοποιήσω -σε όσους το αγνοούν- ότι το 1909 το ξανακάναμε: έγινε η επανάσταση στο Γουδί, δρομολόγησε τις μεγάλες αλλαγές στη χώρα, οι οποίες ολοκληρώθηκαν με τη… συνταξιοδότηση όλου του προηγούμενου παλαιοκομματισμού και τη δημιουργία νέου πολιτικού συστήματος (με επικεφαλής τότε τον Ελευθέριο Βενιζέλο).

Με άλλα λόγια, όλα γίνονται! Και Άμεση Δημοκρατία και Μεταπολίτευση και Νέο Πολιτικό Σύστημα! Τα έχουμε ξανακάνει ως λαός και, εάν θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι και αξιοπρεπείς, θα τα ξανακάνουμε.

Σαν κατέβουμε, λοιπόν, στις 23 Φεβρουαρίου στους δρόμους, πρέπει να έχουμε όλοι, ενωμένοι σαν γροθιά, ένα κοινό σύνθημα: ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ! Τότε μόνο θα ξεκουμπιστούν όλοι αυτοί οι άχρηστοι από τα έδρανα της Βουλής και μόνο τότε θα γίνουμε «αφεντάδες στον τόπο μας», όπως έλεγαν και οι «αγράμματοι» αγωνιστές του 1821

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα...

Όταν οι δωσίλογοι και οι εκβιαστές απαιτούν δικαιοσύνη

Δημήτρης Καζάκης,οικονομολόγος,αναλυτής

Ορισμένοι ρωτούν, μα είναι σωστό και δίκαιο να μην πληρώσουμε τα δανεικά της χώρας; Δεν είναι παραβίαση των έννομων συμβατικών υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους απέναντι σ’ εκείνους που το έχουν δανείσει; Δεν αποτελεί παραβίαση της έννοιας του κράτους δικαίου;


Καταρχάς σχετικά με την έννοια του δικαίου. Ο Αριστοτέλης έλεγε στα Πολιτικά (Βιβλίο Γ, 9,10-13) ότι «ίσον το δίκαιον είναι, και έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ίσοις· και το άνισον δοκεί δίκαιον είναι, και γαρ έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ανίσοις». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία, ούτε ισότιμη σύμβαση, ανάμεσα σε άνισα μέρη. Ισότιμη σύμβαση υπάρχει μόνο απέναντι σε πραγματικά ίσους. Όπως εύστοχα σχολίαζε ο φημισμένος Γερμανός νομοδιδάσκαλος και οικονομολόγος του 19ου αιώνα Άντον Μένγκερ, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση μεταχείριση ανίσων.» Γι’ αυτό και ο R. T. Ely, που από πολλούς θεωρείται ο πρύτανης της οικονομικής επιστήμης στις ΗΠΑ, έλεγε ότι «μόνο οι δυνατοί και οι ισχυροί είναι υπέρμαχοι της ελεύθερης σύμβασης δίχως κανέναν έλεγχο και περιορισμό. Η ελεύθερη σύμβαση προϋποθέτει ίσους πίσω από το συμβόλαιο για να μπορέσει να υπάρξει ισότητα.» Γι’ αυτό και ας τα αφήσουμε αυτά τα περί «κράτους δικαίου» και «συμβατικής ισοτιμίας». Κράτος δικαίου είναι εκείνο το κράτος που προασπίζεται με όλα τα έννομα μέσα τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών του και όχι εκείνο που τα ξεπουλά προκείμενου να προασπίσει τα συμφέροντα των δανειστών. Κράτος δικαίου υπάρχει και λειτουργεί μόνο ως κυρίαρχο κράτος και όχι ως προτεκτοράτο τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουν εξαγοράσει το εγχώριο πολιτικό σύστημα για να λεηλατήσουν τη χώρα.

Υπήρξε πραγματικά ίση μεταχείριση μεταξύ ίσων στις συμβάσεις δανεισμού; Ούτε κατά διάνοια. Ο δανεισμός της χώρας ήταν προϊόν εκβιασμού, εκμαυλισμού και προώθησης της εξάρτησης της χώρας από συγκεκριμένα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς. Μετά τον πόλεμο οι αγαπητοί φίλοι και σύμμαχοι εξανάγκασαν την Ελλάδα να αναγνωρίσει όλα τα προπολεμικά της χρέη στο υπερδιπλάσιο της τρέχουσας αξίας τους, έστω κι αν η χώρα είχε χρεοκοπήσει επίσημα δυο φορές γι’ αυτά (1893-1932). Αναγνωρίστηκαν χρέη που συνάφθηκαν από το 1881 και κατόπιν. Κι όχι μόνο αυτό, την εξανάγκασαν να αναγνωρίσει δάνεια στο άρτιο της αξίας τους, ενώ η χώρα τα είχε δανειστεί «υπό το άρτιο». Υπό το άρτιο είναι όταν κάποιος δανείζεται 1000 δολ., ας πούμε, η τράπεζα που τον δανείζει τον χρεώνει 1000 δολ. μαζί με τα επιτόκια πάνω σ’ αυτή την αξία, αλλά το ποσό που εκταμιεύεται είναι πολύ χαμηλότερο γιατί ο δανειστής προεισπράττει από το κεφάλαιο εκτός από τις αμοιβές του και διάφορα άλλα που αφορούν τον «πιστωτικό κίνδυνο» που αναλαμβάνει. Με τον τρόπο αυτό δάνειζαν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι την Ελλάδα έως και τον μεσοπόλεμο. Της χρέωναν 1000 και της εκταμίευαν 800, 600, πολλές φορές και λιγότερα από 500 δολάρια.

Την ίδια εποχή με την Συμφωνία του Λονδίνου (1953) εξανάγκαζαν την Ελλάδα μαζί με μια σειρά άλλες χώρες να χαρίσουν τα χρέη που είχε δημιουργήσει η Χιτλερική Γερμανία προς αυτές. Μέσα σ’ αυτά τα χρέη ήταν και το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, το δάνειο του αίματος, όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Ξ. Ζολώτας, που πήραν οι ναζί καταχτητές από την κατεχόμενη Ελλάδα. Η Ελλάδα αναγνώριζε την ανάγκη ανάπτυξης της Γερμανίας χωρίς το βάρος των χρεών της, προκειμένου να επωφεληθούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αλλά οι μεγάλοι μας σύμμαχοι αρνήθηκαν να κάνουν το ίδιο για την μικρή Ελλάδα, που στο κάτω-κάτω της γραφής έδωσε τόσα στον πόλεμο ενάντια στον χιτλερισμό και βγήκε από αυτόν τελείως κατεστραμμένη. Αντίθετα την έσπρωξαν στον εμφύλιο και της χρέωσαν τα προπολεμικά χρέη για να μην μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι. Από τότε αρχίζει η κακοδαιμονία του δημόσιου χρέους για τη νεότερη Ελλάδα. Ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος χαρακτήριζε ως «σκάνδαλο» την συμπεριφορά των μεγάλων συμμάχων και εταίρων μας.

Και πώς τα κατάφεραν και εξανάγκασαν την χώρα να αναγνωρίσει τα προπολεμικά χρέη; Εξαγοράζοντας με το 30% και πλέον των ελληνικών ομολόγων τις ισχυρές πολιτικές οικογένειες του τόπου, το παλάτι και φυσικά τις μεγάλες οικονομικές δυναστείες της χώρας, που μυρίστηκαν εύκολο και γρήγορο χρήμα. Από τότε το προπολεμικό χρέος είτε μεταφέρθηκε σε εξωλογιστικούς λογαριασμούς του κρατικού προϋπολογισμού, ώστε το δημόσιο χρέος της χούντας και της πρώτης μεταπολίτευσης του Καραμανλή να εμφανιστεί χαμηλό, είτε φορτώθηκε στις μεγάλες ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ, κλπ.), είτε ανταλλάχθηκε με προκλητικά χαριστικές συμβάσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα του εξωτερικού.

Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 ούτε μία δανειακή σύμβαση δεν υπήρξε, είτε με κράτος, είτε με χρηματοπιστωτικούς ομίλους του εξωτερικού που να μην περιέχει αφενός τοκογλυφικούς όρους και αφετέρου πρωτοφανείς δεσμεύσεις για το ελληνικό κράτος. Έτσι οι δανειακές συμβάσεις με τις Γαλλικές τράπεζες την εποχή του φλερτ Ζισκάρ Ντεστέν-Καραμανλή τη δεκαετία του ’70, προέβλεπαν την παράλληλη αγορά όπλων, τροφίμων, κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων, κοκ από την Γαλλία. Με άλλα λόγια, η Γαλλία δάνειζε το ελληνικό κράτος, μόνο αν το δεύτερο άνοιγε την εσωτερική αγορά του στην πρώτη.

Αυτό έγινε με όλους τους δανειστές. Κι έτσι ο δημόσιος δανεισμός όχι μόνο γινόταν με τοκογλυφικούς όρους, αλλά και με παρελκόμενες συμφωνίες που οδηγούσαν στην καταστροφή την αναιμική βιομηχανία και γενικά την παραγωγή που υπήρχε στην Ελλάδα.
Από την δεκαετία του ’90 έως σήμερα ο δημόσιος δανεισμός γίνεται κυρίως με ομόλογα, που επιτρέπει αφενός τη χειραγώγηση και την εξαγορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος χωρίς να υπάρχουν εμφανή ίχνη.

Σε ολόκληρο αυτό το διάστημα η Ελλάδα πληρώνει τοκογλυφικά επιτόκια, πληρώνει τραπεζικές μεσιτείες στο υπερδιπλάσιο της διεθνούς τραπεζικής πρακτικής και κάθε μεγάλη αγορά ομολόγων συνοδεύεται από παραχωρήσεις για «μεγάλα έργα» και κρατικές προμήθειες. Έτσι την εποχή που συζητιόταν η ζεύξη Ρίο-Αντίριο, μια μεγάλη αγορά ομολόγων από γαλλικές τράπεζες εξασφάλισε την παράδοση του έργου σε γαλλικά συμφέροντα. Με αυτόν τον τρόπο έγινε και η εισβολή των γερμανικών εταιρειών για να μας πουλήσουν το σύστημα ασφαλείας C4I, που δεν δουλεύει, τα υποβρύχια που γέρνουν, τις προμήθειες του ΟΤΕ και του ελληνικού κράτους από τη Siemens, κοκ.

Για να δείξουμε τη σχέση δανειστών και ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων, αρκεί να αναφέρουμε ότι ο κύριος δανειστής της χώρας με βάση την πρόσφατη δανειακή σύμβαση όπου η κυβέρνηση απεμπόλησε «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρει αυτολεξεί η ίδια η δανειακή σύμβαση, την ασυλία της χώρας λόγω εθνικής κυριαρχίας, είναι η Γερμανία. Όμως δεν μας δανείζει το Γερμανικό κράτος, αλλά μια τράπεζα κρατικού ενδιαφέροντος και όχι μόνο, η kfw. Η τράπεζα αυτή είναι κι ένας από τους βασικούς μετόχους της Deutsche Telecom που είναι κύριος μέτοχος στον ΟΤΕ. Το πώς μπήκε η Deutsche Telecom στον ΟΤΕ αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και συνδέεται με ανταποδοτικά οφέλη υπέρ των Γερμανών, προκειμένου, ανάμεσα στα άλλα, να αγοράσουν οι Γερμανικές τράπεζες ελληνικά ομόλογα. Είναι τυχαίο το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία που οι Γερμανικές τράπεζες έγιναν ένας από τους δυο μεγαλύτερους δανειστές του ελληνικού κράτους, η Γερμανία εδραιώθηκε στην Ελλάδα ως η πρώτη οικονομική δύναμη κατέχοντας το μεγαλύτερο μερίδιο στο εξωτερικό εμπόριο της χώρας και έχοντας διεισδύσει όσο κανένας άλλος σε όλους τους ζωτικούς τομείς της οικονομίας μας; Όχι βέβαια.

Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά απαιτούνται δυο βασικές προϋποθέσεις: Εξαγορασμένοι πολιτικοί και μια οικονομική ολιγαρχία που ζει όχι από τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της παραγωγής, αλλά από τον παρασιτισμό της χρηματιστικής κυβείας και τον μεταπρατισμό ξένων συμφερόντων.

Από πού κι ως πού λοιπόν θα πρέπει ο ελληνικός λαός να δεχθεί την «συμβατική ισοτιμία» και το «δίκαιο» των απαιτήσεων δυνάμεων που εκβίασαν, εξαγόρασαν, λεηλάτησαν και συνεχίζουν να λεηλατούν αυτόν τον τόπο; Τι σόι «κράτος δικαίου» συμβολίζει η δανειακή σύμβαση που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μέσα από τον εκβιασμό των αγορών; Μια δανειακή σύμβαση που δεν υπάρχει όμοιά της από την εποχή των διομολογήσεων που επέβαλλαν οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις στο «μεγάλο ασθενή» της Ανατολής, στον Οθωμανό Σουλτάνο.

Είναι «κράτος δικαίου» η υποθήκευση μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της στους δανειστές; Πότε ξανάγινε στην ιστορία κάτι τέτοιο; Εκτός κι αν η αποικιοκρατία και η δουλοπαροικία του χρέους που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, αποτελούν κι αυτά συστατικά στοιχεία ενός σύγχρονου «κράτους δικαίου».

Από τη στιγμή που οι δανειστές της χώρας επέβαλαν αυτό το καθεστώς, έχασαν κάθε δυνατότητα να επικαλεστούν το «δίκαιο» για τα αιτήματά τους, έχασαν κάθε έννομο και συμβατικό στοιχείο από τις απαιτήσεις προς τη χώρα και τον λαό της. Δεν μπορείς να υποδουλώνεις μια χώρα και έναν λαό, να τον αναγκάζεις να ζήσει μια κόλαση, μόνο και μόνο γιατί έχεις «έννομες απαιτήσεις». Ο κατακτητής είναι πάντα κατακτητής, είτε γίνεται με τα όπλα, είτε με οικονομικά μέσα. Κι αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά αποτελεί βασική αρχή του μεταπολεμικού διεθνούς δικαίου.

Και απέναντι στον κατακτητή υπάρχει μόνο μια απάντηση: ο πατριωτισμός των Ελλήνων, οι οποίοι σύμφωνα και με το σύνταγμα (120.4) «δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.» Κι όπως γνωρίζουν όλοι η βία δεν είναι μόνο στρατιωτική, είναι και πολιτική και οικονομική. Σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων δοκιμάζεται και επιβεβαιώνεται πρώτα και κύρια απέναντι στους νέους κατακτητές της χώρας, τους ντόπιους δωσιλόγους κυβερνώντες και κάθε άλλον που σκαρφίζεται θεωρίες «δικαίου» για να ρίξει την ευθύνη στο θύμα ώστε να αθωωθεί ο θύτης.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Πάγκαλος: Είστε όλοι μαλ..κες με περικεφαλαία!

Προχθές έκανα το λάθος και παρακουλήθησα την πολιτική εκπομπή του 'εθνικού' μας παρουσιαστή, Νίκου Χατζηνικολάου. Λέω λάθος γιατί εδώ και πολύ καιρό έχω πάψει να βλέπω οποιαδήποτε πολιτική εκπομπή στην τηλεόραση γιατί μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι με αυτά πού λέγονται και με το θέατρο πού παίζουν μπροστά στα μάτια μας οι πολιτικάντηδες και οι διορισμένοι δημοσιογράφοι.

Προχθές ήμουν ένα κλικ από το να σπάσω την τηλεόραση. Προχθές κατάλαβα ότι δεν μας θεωρούν απλώς μαλάκες αλλά μαλάκες με περικεφαλαία. Ερωτηθείς ο πάγκαλος αν το να εκποιούμε δημόσια περιουσία για 50 δις σημαίνει αυτομάτως ότι το μνημόνιο απέτυχε απάντησε με απόλυτη φυσικότητα:

'Καλά δεν το ξέρατε; Το μνημόνιο είναι για την μείωση του ελλείματος και όχι για την μείωση του χρέους. Το χρέος θα μειωθεί μόνο αν εκποιήσουμε δημόσια περιουσία!'.


Το είπε με τόση φυσικότητα που είναι σαν να λέει:

'Μα καλά πόσο μαλάκες είστε; Στο μνημόνιο μπήκαμε για να μειώσουμε το έλλειμα διαλύοντας τους μισθούς, τις συντάξεις σας, στέλνοντας χιλιάδες κόσμου στην ανεργία και διαλύοντας το κοινωνικό κράτος. Τώρα επειδή όμως το χρέος αυξάνεται θα πρέπει επιπροσθέτως να σας ξεπουλήσουμε όσο όσο στους διεθνείς και εγχωρίους τοκογλύφους. Τόσο απλό είναι, γιατί δεν το καταλαβαίνετε; Μα είναι δυνατόν να σας τα εξηγούμε όλα εκ των προτέρων; Βάλτε και λίγο το μυαλό σας να δουλέψει, μαλάκες ε μαλάκες! Για την ακρίβεια μαλάκες με περικεφαλαία!'

Και τι είπαν οι παρευρισκόμενοι, τι είπε ο 'εθνικός' μας παρουσιαστής; Τίποτα! Τον κοιτούσαν σαν χάνοι, λες και μιλούσε ο Βούδας και έλεγε σοφίες.

Έτσι λοιπόν, τόσο βλάκες μας θεωρούν, τόσο κορόΐδα, τόσο μαλάκες. Υπέγραψαν το προδοτικό μνημόνιο και μας έλεγαν ότι σε 3 χρόνια η οικονομία θα πάρει μπροστά και θα βγούμε από την κρίση. Μας έλεγαν ότι το πρόγραμμα είναι εμπροσθοβαρές και ότι τα δύσκολα είναι στην αρχή. Μετά έλεγαν θα έρθει η ανάκαμψη.

Θυμάμαι ο νεοταξίτης 'σοσια-ληστής' υπουργός οικονομικών όπως και οι διορισμένοι δημοσιογράφοι τύπου Κώνστα όταν τους γινόταν η ερώτηση 'Μα καλά πώς θα βγούμε από την κρίση, αφού σε 3 χρόνια το χρέος τόσο σε ποσοστό επί του ΑΕΠ, όσο και σε απόλυτο αριθμό θα είναι μεγαλύτερο του σημερινού;' αυτοί απαντούσαν 'Δεν έχει σημασία, σημασία έχει το έλλειμα να έχει αποκτήσει θετικό πρόσημο έτσι ώστε σιγά σιγά να αρχίσει το χρέος να αποπληρώνεται'. Κουβέντα για ξεπούλημα και εκποίηση! Κουβέντα ότι το μνημόνιο είναι μόνο για την μείωση του ελλείματος και όχι για την μείωση του χρέους!

Και τώρα έρχεται αυτό το όνειδος πολιτικού, και μας λέει 'Καλά δεν το ξέρετε, το μνημόνιο είναι για το έλλειμα, όχι για το χρέος! Το χρέος είναι άλλου παπά ευαγγέλιο! Τσα, σας την φέραμε πάλι κορόΐδα!'

Και όταν ο 'εθνικός' μας παρουσιαστής ή οποιοσδήποτε άλλος παρουσιαστής ρωτάει δήθεν όλο αγωνία, 'Μα καλά υπάρχει άλλη λύση πέραν του μνημονίου;' τότε είναι που μας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Φυσικά και υπάρχει και έχει εφαρμοστεί πολλές φορές σε άλλες χώρες και μάλιστα πρόσφατα. Τόσο στον Ισημερινό όσο και στην Ισλανδία. Δημιουργία επιτροπής ώστε να ελεγχθεί το χρέος και να αποκυρηχτεί το μεγαλύτερο μέρος αυτού επαχθές άρα και μη πληρωτέο. Για την Ελλάδα όπου η μίζα και οι υπερκοστολογήσεις έχουν πάει σύννεφο, υπολογίζεται ότι το 80-85% είναι επαχθές!

Φυσικά και το ξέρουν αυτό οι διορισμένοι δημοσιογράφοι όπως και όλα τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως αλλά κανείς δεν μιλάει γιατί όλοι είναι στο κόλπο, όλοι τρέφονται από το σύστημα! Για αυτό μας πιάνει αηδία όταν ακούμε την αξιωματική αντιπολίτευση να δηλώνει ότι θα σεβαστεί την υπογραφή της χώρας στο μνημόνιο της ντροπής όταν θα έρθει στην εξουσία.

Κύριοι αν δεν αντιδράσουμε τότε πραγματικά και λίγα μας κάνουν. Μας κοροΐδεύουν μπροστά στα μάτια μας, υποθηκεύουν τις ζωές ημών και των παιδιών μας, μας καταργούν ως χώρα και εμείς καθόμαστε και τους κοιτάμε.

Για αυτό λοιπόν όλοι στην συγκέντρωση στις 23 Φεβρουαρίου στο Σύνταγμα. Να μην λείψει κανείς. Να μαζευτούμε εκατομμύρια πολιτών και να μην το κουνάμε μέχρι να πέσει η προδοτική αυτή κυβέρνηση. Ή τώρα ή ποτέ!

Διαβάστε περισσότερα...

Ο μεσίτης σηκώνει ανάστημα!

Γερμανία: «Πουλήστε νησιά για να μειώσετε το χρέος»
Τρόικα: «Πουλήστε ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΤΤ και λιμάνια!»
Σερβάς Ντερούζ «Πουλήστε παραλίες, Ελληνικό, ΔΕΗ»
Ζαν Κλοντ Γιούνκερ: «Πουλήστε 50 δις για να μειώσετε το χρέος»
Προς πώληση «σπρώχνει» 12 νησιά το υπουργείο Οικονομικών

Το σχόλιο του Χάρρυ Κλυνν:

Οι 156άρηδες, πολιτικοί «σκουπιδοφάγοι» του «ναι σε όλα» και oi υπουργοστελεχάρες της «κατραπακιάς» τους στυλ Παπακωνσταντινοδιαμαντορεποκατσελοκαρχιμάκη κλαίνε και οδύρονται για την καταρράκωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας…



Λες και μας απέμεινε ίχνος απ’ αυτήν, μετά την ξευτιλότσαρκα του «νεραϊδοχτυπημένου» ζήτουλα πρωθυπουργού του «λεφτά υπάρχουν» και τα ξεφωνητά του περί «διεφθαρμένης χώρας» και δε συμμαζεύεται…

Ρε δε με τραβάτε τα βυζιά να κατεβάσω γάλα…

Εσείς ρε μούσμουλα δεν ψηφίσατε δαγκωτό το μνημόσυνο, μνημόνιο πως το λένε;

Εσείς ρε μυαλόρηχοι δεν κηρύξατε την χώρα υπό κατοχή;

Εσείς ρε αμερικανοτσολιάδες δε δώσατε στα αρπαχτικά του ΔΝΤ και στις τοκογλυφάρες της Ευρώπης το μαχαίρι και το πεπόνι;

Μέχρι και το «καμένο τσιπάκι» ο γελωτοποιός της αυλής των Ευρωτοκογλύφων σήκωσε μαϊμού παντιέρα, «Θα προτείνω νόμο για να μην μεταβιβάζεται ή πωλείται ελληνική γη»

Σιγά ρε Γιωργάρα, μη βγάλεις κανένα δάχτυλο…

Ρε δεν κόβετε το θέατρο της πείνας λέω εγώ;

Δεν αφήνετε κατά μέρος τους λεονταρισμούς του κώλου που μας το παίζετε άντρες με κατεβασμένα παντελόνια;

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα...

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ «ΕΠΑΧΘΟΥΣ ΧΡΕΟΥΣ»

Aπό τον Γιάννη Τόλιο Διδάκτορα Οικονομικών Επιστημών – iskra.gr

ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΟΡΙΣΜΟΥ, ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

1. Ζητήματα ορολογίας του Χρέους: Ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «επαχθές χρέος» (odious dept) ήταν ο ρώσος διεθνολόγος Alexander N. Sack στο Παρίσι το 1927. Προσδιόρισε εκείνο το χρέος που είναι σε βάρος του λαού, για το οποίο δεν ρωτήθηκε ποτέ (χωρίς συναίνεση) και εν πλήρη γνώση των πιστωτών.!! Στην ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούνται εναλλακτικοί όροι για να αποδώσουν το χαρακτήρα του. «Επαχθές» χρέος = «δυσβάστακτο» χρέος, «ειδεχθές» = «αποτρόπαιο», «απεχθές» = «επονείδιστο» ή «βλαβερό» χρέος, κά.


2. Ποιο είναι το συνολικό ύψος του δημοσίου χρέους και ποιο είναι «επαχθές» χρέος; Με βάση τα στοιχεία του νέου Προϋπολογισμού του 2011, το χρέος της «κεντρικής κυβέρνησης» από 298,5 δις € το 2009 ( ή 127% του ΑΕΠ), ανέβηκε σε 343 δις € το 2010 (ή 148% ΑΕΠ) και προβλέπεται να σκαρφαλώσει στα 362 δις € το 2011 (ή 158,6% του ΑΕΠ). Σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς γύρω στο 80-85% του δημόσιου χρέους ανήκει στην κατηγορία του «επαχθούς» χρέους.
3. Παρ’ όλα αυτά κρίσιμο ζήτημα για μια οικονομία, δεν είναι τόσο το συνολικό ύψος του χρέους όσο οι δαπάνες εξυπηρέτησης του. Η αναφορά του ΔΝΤ ότι ακόμα και με «κούρεμα» κατά 50% του χρέους της χώρας δεν λύνεται το ελληνικό πρόβλημα, ήταν εν μέρει βάσιμη….δεδομένου ότι οι ανάγκες εξυπηρέτησης είναι τόσο μεγάλες και μοιραία θα πέσουμε και πάλι στο δανεισμό.

Ειδικότερα με βάση τα στοιχεία του νέου προϋπολογισμού 2011, οι δαπάνες εξυπηρέτησης από 41,4 δις το 2009, εκτιμώνται σε 32,8 δις το 2010 (λόγω καταβολής μικρότερου ποσού χρεολυσίων). Αν όμως προσθέσουμε και τις πληρωμές για το βραχυπρόθεσμο χρέος (από 36,9 δις σε 22,6 δις), οι συνολικές δαπάνες εξυπηρέτησης θα ανέλθουν το 2010 σε 55,4 δις € ή 24% του ΑΕΠ.!

Πρόκειται για τεράστια «οικονομική αιμορραγία» η οποία σε βάθος χρόνου δεν αφήνει καμιά ελπίδα ανάρρωσης της ελληνικής οικονομίας. Αν στο πιο πάνω χρέος προσθέσουμε και τις δαπάνες εξυπηρέτησης (από το 2014) του δανείου της «τρόϊκα» (110 δις €), τότε η κατάσταση γίνεται απελπιστική.

4. Ένα άλλο κρίσιμο ζήτημα είναι η σύνθεση του χρέους. Το δημόσιο χρέος δημιουργείται τόσο με απ’ ευθείας δανεισμό του δημοσίου από τις αγορές με κρατικά ομόλογα, όσο και με διμερή ή πολυμερή δάνεια, καθώς και ιδιωτικά δάνεια με εγγύηση δημοσίου, κά. Στη βάση αυτή θα πρέπει να δούμε πως αμφισβητείται η νομιμότητα μεγάλου μέρους αυτού του δανεισμού (πχ. ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου που κατέχουν εγχώριοι και ξένοι επενδυτές). Επίσης εκτός από μακροπρόθεσμο δανεισμό (ομόλογα 3-20 έτη) έχουμε και βραχυπρόθεσμο με έντοκα γραμμάτια (γύρω στο 20%).

5. Σε ποιους χρωστάμε. Το 2009 συνολικό δημόσιο χρέος (σε ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου) ανέρχονταν στο ποσό των 295 δις €. Οι έλληνες κάτοικοι είχαν 77 δις (τράπεζες 42 δις, ασφαλιστικά ταμεία 29 δις και 6 δις άλλοι), ενώ οι Μη έλληνες κάτοικοι 218 δις € (τράπεζες 83 δις, ασφαλιστικές εταιρίες 49 δις, ασφαλιστικά ταμεία 47 δις, δημόσιες αρχές 33 δις, άλλοι 6 δις), ενώ υπήρχαν και άλλα 20 δις ήταν μη καταταγμένα δάνεια. Οι Μη έλληνες κάτοικοι στις χώρες της ευρωζώνης είχαν συνολικά 164 δις (τράπεζες 72 δις, ασφαλιστικές εταιρίες 44 δις, ασφαλιστικά ταμεία 33 δις, δημόσιες αρχές 9 δις και άλλοι 6 δις).

6. Υπάρχει ερώτημα ποια από αυτά τα κρατικά ομόλογα μπορούν να χαρακτηριστούν ως «επαχθές χρέος». Χωρίς αμφιβολία το δάνειο της Goldman Sachs 3 δις € που έδωσε ως μίζα ο Σημίτης για εξωραϊσμό του δημόσιου χρέους ώστε να μπούμε στην ΟΝΕ ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Το δάνειο της «τρόϊκας», υψηλό επιτόκιο, αντισυνταγματική έγκριση, ενώ η κυβέρνηση δεν έχει τη νομιμοποίηση (άλλα έλεγε πριν εκλογές και άλλα κάνει).

Ο δανεισμός με υψηλά κερδοσκοπικά επιτόκια (spreads) που ξεπερνούν το ύψος των γερμανικών ομολόγων. Δηλαδή όλα τα κρατικά ομόλογα με επιτόκια πάνω από το 3% είναι τοκογλυφικός δανεισμός, για να μην πούμε πάνω από 1% που δανείζει τις τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Δάνεια εξοπλιστικών προγραμμάτων (πχ. για την επισκευή του υποβρυχίου «Παπανικολής», που γέρνει. Δάνεια ΝΠΔΔ και δάνεια ΔΕΚΟ (πχ. η αγορά ηλεκτρονικού υλικού του ΟΤΕ από τη Siemens, το σύστημα C4I, κά).

Δανειακές συμβάσεις για δημόσια έργα, κυρίως από το ΠΔΕ (πχ. στην Ελλάδα 1 χιλιόμετρο εθνικής οδού Πάτρας-Αθήνας-Θεσσαλονίκης/ΠΑΘΕ κοστίζει 6 φορές περισσότερο από ένα αντίστοιχο χιλιόμετρο στην Πορτογαλία και Ισπανία.!! Ληξιπρόθεσμα δάνεια κρατικών τραπεζών σε επιχειρήσεις (επισφαλείς απαιτήσεις), καθώς και δάνεια ιδιωτικών τραπεζών προς σε επιχειρήσεις με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Τέλος οι γερμανικές αποζημιώσεις, αποτελούν ειδική μορφή….επαχθούς χρέους της Γερμανίας προς την Ελλάδα (ξεπερνούν τα 162 δις €).!

7. Η Εθνική Τράπεζα εκτιμά ότι το 2010 τα καθυστερούμενα δάνεια ανέρχονται σε 10% ύψους 26 δις €, ενώ 2011 το ύψος των καθυστερούμενων δανείων θα φθάσει το 12% που αντιστοιχείς σε 31 δις (μιλάει για δάνεια νοικοκυριών αλλά είναι κυρίως επιχειρήσεων). Μέχρι σήμερα έχει πάρει από το δημόσιο γύρω στα 10 δις από τα 28 δις το 2009, επίσης 8,7 δις από τα 25 δις ενίσχυσης ρευστότητας το 2010 και θα πάρει άλλα 4 δις το 2011 από νέο πακέτο ενίσχυσης ρευστότητας. Στην ουσία αυτές οι ενισχύσεις πάνε για στήριξη επισφαλών δανείων και τελικά πολλά θα φορτωθούν στο δημόσιο χρέος. Εδώ χρειάζεται να δούμε που πήγαν και ποιοι πήρα τα δάνεια.!

8. Άρνηση πληρωμής χρέους, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο στη βάση της επίκλησης «κατάστασης ανάγκης» (state of necessity) (1613η συνάντηση ειδικής επιτροπής ΟΗΕ, 17.6.1980), η οικουμενική διακήρυξη για τα δικαιώματα του ανθρώπου, (1948), η διεθνής συνθήκη για τα πολιτικά και δικαιώματα και τα δικαιώματα των πολιτών (1966), Συνθήκη της Βιέννης, κά. Η επίλυση διαφορών γίνεται με πρακτικές Club Παρισιού, Cub Λονδίνου, κά.

9. Διασφαλίσεις δανείων, ελεύθερα και ενυπόθηκα. Πολύ σημαντικό ζήτημα. Ο δανεισμός με κρατικά ομόλογα δεν έχει «διασφαλίσεις» (υποθήκη) δημόσιας περιουσίας, σε αντίθεση με το δάνειο της «τρόϊκας». Η τακτική της ΕΚΤ είναι να μαζεύει ιδιωτικό χρέος και να το μετατρέπει σε διακρατικό (πιο ισχυρή δέσμευση εξόφλησης).!

10. Ανάδειξη των δυσκολιών και παρενεργειών, αλλά και των πλεονεκτημάτων της άρνησης πληρωμής του «επαχθούς χρέους» (ποιοι χάνουν και πιο ωφελούνται, άμεσα και μακροπρόθεσμα).

11. Θεσμοί και μηχανισμοί δημόσιου ελέγχου (εξεταστικές επιτροπές της Βουλής, ειδική επιτροπή της Βουλής, κοινοβουλευτικός έλεγχος, Ελεγκτικό Συνέδριο, ελεγκτικά όργανα τραπεζών, δικαστικό σώμα, κοινωνικοί φορείς, ορκωτοί λογιστές, εφοριακοί, δημοσιογράφοι και «μ.μ.ε.», συνδικάτα, λαϊκές ΜΚΟ, συνεργασία με διεθνείς οργανώσεις και φορείς δημοσίου ελέγχου του χρέους.

12. Κρίσιμο θέμα η κινηματική διάσταση για δημόσιο λογιστικό έλεγχο του χρέους. Η άρνηση πληρωμής του «επαχθούς χρέους» είναι δεν είναι αίτημα σοσιαλιστικό, αλλά λαϊκοδημοκρατικό και ο αγώνας του μπορεί να ανοίξει δρόμους για ριζοσπαστικές αλλαγές. Συντονισμός δράσης με άλλες οργανώσεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

13. Αποσαφήνιση ποιο χαρακτηρίζεται: «άνομο», «παράνομο», «αθέμιτο», «μη δίκαιο» χρέος. Αποδεικτικά στοιχεία για το «πόθεν έσχες» και ενστάσεις μη αποδοχής χρέους σε περίπτωση δόλου, ύπαρξη διαφθοράς, απειλή ή χρήση βίας, τοκογλυφία, πλουτισμός χωρίς δίκαιη αιτία, υπερβολικό κόστος, βλάβη, κατάχρηση δικαιώματος, απάτη, παραχάραξη ντοκουμέντων, υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, εκβιασμός, πλαστογραφία, λόμπυ, κά.

14. Επιχειρήματα σε νομικό, οικονομικό και ηθικό επίπεδο. Εξέταση των συνεπειών σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και διεθνές επίπεδο. Ειδικότερα χρειάζεται να δούμε την «κινδυνολογία» για τις παρενέργειες άρνησης πληρωμής του επαχθούς χρέους, σε λαϊκούς καταθέτες, ασφαλιστικά ταμεία, μισθούς-συντάξεις, κά.

15. Το αίτημα συγκρότησης ειδικής επιτροπής δημόσιου λογιστικού ελέγχου (audit), δεν απευθύνεται στην καλή θέληση της κυβέρνησης, η οποία μπορεί να τη χειριστεί όπως τις «εξεταστικές επιτροπές» της Βουλής και ως ευκαιρία για φλυαρία περί «διαφάνειας», «διαύγειας» κά.

Το αίτημα προβάλλεται από το λαϊκό κίνημα και αποσκοπεί στην ανάδειξη της ανάγκης και των προϋποθέσεων γνήσιου δημόσιου λογιστικού ελέγχου του χρέους (πλαίσιο και αξιόπιστα πρόσωπα), για ενεργοποίηση του κόσμου κατά των αντιλαϊκών μέτρων, για αξιοποίηση δυνατοτήτων αποκάλυψης παρανομιών σε βασικούς κρίκους διαχείρισης δημόσιου χρήματος, για κινητοποίηση συνδικάτων και κοινωνικών φορείων, για το άδικο να πληρώσουν οι εργαζόμενοι τα «σπασμένα». Διευκολύνει τέλος τον κοινοβουλευτικό έλεγχο και καλλιεργεί το έδαφος, στην περίπτωση ανάληψης της εξουσίας από μια ριζοσπαστική κυβέρνηση, για την εφαρμογή δημόσιου λογιστικού ελέγχου και την παραγραφή του «επαχθούς χρέους».

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα...

Στην Ελβετία ο μισθός των βουλευτών είναι ελάχιστος και όλοι οι υπουργοί γίνονται εκ περιτροπής πρωθυπουργοί

Αφιερωμένο στους 300 διορισμένους της Βουλής που αμείβονται πλουσιοπάροχα. Πού το μόνο που τους νοιάζει είναι η καρέκλα και πώς θα είναι εσαεί βουλευτές. Πού δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους αφού για αυτούς το καλύτερο και πιο προσοδοφόρο επάγγελμα είναι ο βουλευτής. Αφιερωμένο στους 300 καραγκιόζηδες.

Η ΕΛΒΕΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Είναι ίσως σκόπιμο να αναλύσουμε σε γενικές γραμμές πως λειτουργεί η δημοκρατία της Ελβετίας, έτσι ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα, ποια οφείλουν να είναι τα επόμενα στάδια εξέλιξης της χώρας μας.

Κατ’ αρχήν λοιπόν, η σημερινή Ελβετία αποτελείται από 20 καντόνια και 6 «ημικαντόνια», διαφορετικής έκτασης πληθυσμού και οικονομικής δομής μεταξύ τους (με 3.000 κοινότητες). Το κάθε ένα από τα 26 καντόνια και ημικαντόνια έχει το δικό του Σύνταγμα, τα δικά του Δικαστήρια, τη δική του Κυβέρνηση, το δικό του Κοινοβούλιο και τη δική του Αστυνομία. Η πολύπλοκη αυτή δομή έχει σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη διαφορετικών νόμων, οι οποίοι συνήθως εξισορροπούνται μεταξύ τους, έτσι ώστε να λειτουργεί το σύστημα στο σύνολο του – περισσότερο μετά από συμφωνίες των καντονιών και λιγότερο με τη βοήθεια ομοσπονδιακών νομοθετημάτων.



Το βασικότερο χαρακτηριστικό της άμεσης δημοκρατίας της χώρας είναι τα συχνά (αρκετές φορές εντός του ίδιου έτους) δημοψηφίσματα, τα οποία αφορούν νόμους και νομοσχέδια – σε επίπεδο κοινοτήτων, επίσης τον προϋπολογισμό (έσοδα και έξοδα). Κατά τη διάρκεια ενός «δημοψηφιστικού» σαββατοκύριακου, αποφασίζεται συχνά για περισσότερα από δέκα διαφορετικά θέματα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν «ερωτήματα» της ομοσπονδίας, των καντονιών και των κοινοτήτων.

Το ομοσπονδιακό Σύνταγμα, όπως επίσης το Σύνταγμα των καντονιών, καθορίζει επακριβώς το είδος των νόμων, καθώς επίσης των υπολοίπων αποφάσεων (νομοσχεδίων κλπ), οι οποίοι (οποίες) υπάγονται υποχρεωτικά σε δημοψηφίσματα. Για όλους τους εναπομένοντες νόμους ή αλλαγές νόμων, για αυτούς δηλαδή που δεν υπάγονται σε δημοψηφίσματα, είναι δυνατόν, εντός τριών μηνών από την ψήφιση τους εκ μέρους του εκάστοτε Κοινοβουλίου, να απαιτηθεί από τους Πολίτες η διενέργεια δημοψηφίσματος – υπό την προϋπόθεση να συγκεντρωθούν 50.000 υπογραφές, μεταξύ αυτών που έχουν το εκλογικό δικαίωμα. Ίσως οφείλουμε να σημειώσομε εδώ ότι, στην Ελβετία επιτρέπεται η ταχυδρομική ψήφος (υποθέτουμε σύντομα και η ηλεκτρονική), έτσι ώστε να διευκολύνονται οι Πολίτες στην εξάσκηση των εκλογικών τους δικαιωμάτων.

Το ίδιο ισχύει και για τις αποφάσεις των καντονιών ή των κοινοτήτων – όπου όμως ο αριθμός των απαιτουμένων υπογραφών είναι ανάλογα μικρότερος. Στις πολύ μικρές κοινότητες δεν υπάρχει «κοινοβούλιο», οπότε οι εκλογείς συζητούν και αποφασίζουν κατά τη διάρκεια των «κοινοτικών συγκεντρώσεων», οι οποίες λαμβάνουν χώρα πολλές φορές εντός του ιδίου έτους.

Επειδή, μέσα σε μία άμεση δημοκρατία, οι νόμοι, οι οποίοι ψηφίζονται από το Κοινοβούλιο, μπορούν να καταργηθούν με τη βοήθεια της συλλογής υπογραφών εναντίον τους, οπότε ακολουθεί δημοψήφισμα, γίνεται εκ των πρότερων προσπάθεια, πριν ακόμη δηλαδή ψηφιστούν, να εξασφαλισθεί η συμφωνία της πλειοψηφίας των εκλογέων – με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρκετοί συμβιβασμοί, έτσι ώστε να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα συμφέροντα όλων.

Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση, πριν ακόμη συντάξει τους νόμους, διενεργεί έρευνες μεταξύ όλων των κομμάτων, των κοινωνικών ομάδων, των εμπορικών συνδέσμων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των θρησκευτικών συλλόγων κλπ, έτσι ώστε να σφυγμομετρήσει την κοινή γνώμη. Επειδή λοιπόν σε μία άμεση δημοκρατία οι νόμοι ελέγχονται από όλους τους Πολίτες, το κοινό συμφέρον ευρίσκεται σε πρώτη θέση – ενώ η «συντεχνιακή» ικανοποίηση των πολιτικών κομμάτων ή άλλων ομάδων μεταξύ τους, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Συνεχίζοντας, με τη συγκέντρωση 100.000 υπογραφών από το εκλογικό σώμα, μπορεί να απαιτηθεί η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο – σε επίπεδο καντονιών, οι απαιτούμενες υπογραφές είναι λιγότερες. Σε σχέση δε με κάθε πρωτοβουλία των Πολιτών είναι υποχρεωτικά τα δημοψηφίσματα, ακόμη και αν διαφωνεί η κυβέρνηση ή το κοινοβούλιο. Εν τούτοις, το κοινοβούλιο έχει τη δυνατότητα να αντιπροτείνει κάτι άλλο στους Πολίτες, για το οποίο είναι τότε υποχρεωμένοι να ψηφίσουν.

Σε αντίθεση τώρα με τα απλά νομοθετήματα, η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο απαιτεί, εκτός από την πλειοψηφία των εκλογέων, επίσης την πλειοψηφία των καντονιών – κάτι που πρακτικά έχει αποδειχθεί μεγαλύτερο εμπόδιο. Το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο τώρα αποτελείται από δύο μέρη:

(α) Από το Εθνικό Συμβούλιο (τη μεγάλη Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλοι οι Πολίτες ισότιμα. Ο αριθμός των εδρών του έχει περιορισθεί στις 200, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει ένας βουλευτής ανά 35.000 εκλογείς. Κάθε καντόνι αποτελεί έναν εκλογικό τομέα και εκλέγει έναν τουλάχιστο εκπρόσωπο – ενώ η εκλογική θητεία ανέρχεται σε τέσσερα έτη.

(β) Από το Τοπικό Συμβούλιο (τη μικρή Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλα τα καντόνια – όπου το κάθε ένα στέλνει δύο εκπροσώπους, ενώ τα «ημικαντόνια» από έναν. Τα μέλη του τοπικού συμβουλίου εκλέγονται με το Δίκαιο των καντονιών, ενώ η θητεία τους μπορεί (χωρίς όμως να είναι υποχρεωτικό) να είναι η ίδια με αυτήν του Εθνικού Συμβουλίου.

Το «αξίωμα» του βουλευτή στην Ελβετία δεν θεωρείται ως κύρια απασχόληση – οπότε οι αμοιβές που λαμβάνουν οι βουλευτές είναι ελάχιστες, με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται στο επάγγελμα τους, για να συντηρηθούν. Παρά το ότι λοιπόν οι απαιτήσεις των κοινοβουλευτικών δραστηριοτήτων είναι πολύ μεγάλες, οπότε οι βουλευτές είναι αναγκασμένοι να δαπανούν πολλές ώρες, οι Ελβετοί δεν θέλουν να υιοθετήσουν ένα «επαγγελματικό κοινοβούλιο» – θεωρώντας πολύ σωστά ότι έτσι, χωρίς να είναι επαγγελματικό δηλαδή, λειτουργεί περισσότερο προς όφελος των Πολιτών.

Τα μέλη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν εκλέγονται από τους Πολίτες, αλλά από το Κοινοβούλιο – τόσο από το Εθνικό, όσο και από το Τοπικό, κατά τη διάρκεια μίας κοινής συνεδρίασης τους. Τα επτά μέλη της κυβέρνησης (δύο από το κόμμα των ελευθέρων δημοκρατών, δύο από το χριστιανοδημοκρατικό, δύο από το σοσιαλιστικό και ένα από το SVP), το κάθε ένα εκ των οποίων διοικεί κάποιο υπουργείο, σχηματίζουν μία «συναδελφική Αρχή» (η διακομματική «συναίνεση» είναι εκ των πραγμάτων δεδομένη), η οποία λαμβάνει όλες τις σημαντικές κυβερνητικές αποφάσεις, κατά τη διάρκεια των εβδομαδιαίων συναντήσεων της.

Ο Πρόεδρος (πρωθυπουργός) της κυβέρνησης εκλέγεται κάθε χρόνο όπου, με βάση άγραφους κανόνες, όλα τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης ασκούν την εξουσία του Προέδρου, ο ένας μετά τον άλλον (rotation principle). Ο εκάστοτε Πρόεδρος διευθύνει τις συνεδριάσεις της κυβέρνησης, ίσος μεταξύ ίσων, ενώ αντιπροσωπεύει τη χώρα σε επίσημες δραστηριότητες, είναι υπεύθυνος για την καθιερωμένη ομιλία του νέου έτους κλπ. Όμως, δεν υποδέχεται μόνο αυτός τους ξένους εκπροσώπους άλλων κυβερνήσεων, αλλά όλη η κυβέρνηση μαζί.

Τα κοινοβούλια των καντονιών αποτελούνται από ένα σώμα (μεγάλη βουλή), ενώ διαθέτουν 100-200 βουλευτές, οι οποίοι εκλέγουν την κυβέρνηση του καντονιού, όπως συμβαίνει με την ομοσπονδιακή. Τέλος, ένα μέρος των 3.000 κοινοτήτων της Ελβετίας ειδικά οι πόλεις, διαθέτουν ένα κοινοτικό κοινοβούλιο – συνήθως με λιγότερους από 50 βουλευτές.

Θραξ Αναρμόδιος

Διαβάστε περισσότερα...

Χάρρυ Κλυνν: Κρεμάλα σας αξίζει καθάρματα

Η κυβέρνηση έσπευσε να αντιδράσει και να χαρακτηρίσει «απαράδεκτη» τη συμπεριφορά των εκπροσώπων της τρόικας…
Ωστόσο, την ίδια στιγμή που οι εκπρόσωποι της τρόικας προκαλούσαν πανικό και αντιδράσεις στην κυβέρνηση με το «ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας που πρότειναν, το υπουργείο Οικονομικών, με ανακοίνωσή έδινε στη δημοσιότητα το «επικαιροποιήμενο μνημόνιο», όπως αυτό προέκυψε από τις συζητήσεις και τη συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα.
Στην ανακοίνωση του υπουργείου λοιπόν αναφέρεται ότι στο «επικαιροποιήμενο μνημόνιο» προβλέπονται έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις ύψους 50 δις ευρώ την περίοδο 2011- 2015, εκ των οποίων τα 15 δισ. ευρώ έως το 2012.


Επιπλέον από τις Βρυξέλλες, σύμφωνα με την Καθημερινή της Κυριακής, επισημαίνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει συμφωνήσει στο θέμα των αποκρατικοποιήσεων ύψους 50 δις.
Τελικά μπορεί να θεωρείτε εμάς, αλλά εσείς είστε οι ΜΑΛΑΚΕΣ!!!
Τα σκουλήκια, οι «ξεπουλητάδες», οι εθνοπροδότες, οι Νενέκοι, οι Εφιάλτες, τα «τσόκαρα» της πολιτικής…

Ακούστε κι εσείς κότες 156άρηδες του «ναι σε όλα».
Τα ίδια σκατά είστε κι εσείς, ίδιοι κι όμοιοι με τον αρχιηλίθιο υπάλληλο του αιματοβαμμένου διεθνούς κεφαλαίου…

■Ρε τσογλάνια του κερατά, ξεπουλάτε την Πατρίδα μας γιατί έτσι σας γουστάρει;
■Ρε βρομερά πολιτικά ψοφίμια, στην Ευρώπη στήνουν δημοψηφίσματα για τα «τζαμιά» και τις «μπούρκες» κι εσείς «στη ζούλα» πάτε να ξεπουλήσετε την Ελλάδα;
■Τα ποτάμια του αίματος που έχυσαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας;

ΚΡΕΜΑΛΑ ΣΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ… ΚΑΙ ΕΙΘΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΙ ΕΚΕΙΝΗ Η ΩΡΑ…

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα...

ΒΑΡΙΑ Η ΕΥΘΥΝΗ ΣΑΣ ΚΥΡΙΕ ΠΑΠΟΥΛΙΑ

Γράφει ο Χάρρυ Κλυνν

Κύριε Παπούλια, σας προσφωνώ με το όνομά σας και όχι με τον τίτλο του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας γιατί, δυστυχώς, εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι το αξίωμα του Προέδρου, σας πέφτει μάλλον, βαρύ!

Και σας ερωτώ, Πρόεδρο της Δημοκρατίας έχουμε ή δεν έχουμε;

Τίθεται υπό αμφισβήτηση η εθνική μας κυριαρχία;

Όταν μέσα στην ίδια μας τη χώρα «άλλοι», πέραν του Ελληνικού λαού, είναι εκείνοι που αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας και των πολιτών της, τίθενται εν αμφιβόλω τα δικαιώματά των Ελλήνων;


Η Πατρίδα μας «ξεπουλιέται» γιατί έτσι αποφάσισαν οι «ιθαγενείς κλέφτες», η «κατοχική κυβέρνηση» και «διεθνείς τοκογλύφοι»… Αυτό εσείς το θεωρείτε γενικό συμφέρον και πρόοδο του Ελληνικού λαού;

Επιτρέψτε μου κ. Παπούλια να σας υπενθυμίσω, γιατί μάλλον έχετε ξεχάσει, τον όρκο που δώσατε:
«Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να φυλάσσω το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνώ για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζω την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Χώρας, να προστατεύω τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετώ το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού”

Εσείς κ. Παπούλια υπερασπίζεστε την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Χώρας;

Προστατεύετε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων;

Υπηρετείτε το γενικό συμφέρον και την πρόοδο του Ελληνικού Λαού;


Εφόσον αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για το Έθνος των Ελλήνων τίποτα από τα παραπάνω δεν υπηρετείτε, δε δικαιούσθε να φέρετε τον τίτλο του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας…
Παραιτηθείτε, λοιπόν ή πράξτε αυτό που υπαγορεύει το Σύνταγμα και ο ΗΘΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ, αγωνιστείτε γι αυτά που ορκιστήκατε «φυλάτε…»

Πηγή: http://filologos10.wordpress.com/page/2/ Διαβάστε περισσότερα...

Γιατί τα κόμματα δεν σαλπίζουν λαϊκό προσκλητήριο ανατροπής της κυβέρνησης;

Του Θύμιου Παπανικολάου

Η κυβέρνηση των δωσιλόγων ανδρεικέλων εκτελεί με την ψυχρότητα του πωρωμένου δολοφόνου την Ελλάδα και τον λαό της και τα κόμματα απλώς ψελλίζουν ηχηρές, αλλά ξύλινες δημαγωγικές καταγγελίες.

Ούτε καν το σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση» δεν θέτουν.

Αυτό το σύνθημα είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ αυτή τη στιγμή.

Σύνθημα όχι για εμπορική πολιτική κατανάλωση, αλλά ως προσκλητήριο να κατεβεί ο λαός της Ελλάδας στο δρόμο.


Αν η Αντιπολίτευση καλούσε το λαό στο δρόμο με το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση» των ανδρεικέλων και του ξεπουλήματος της Ελλάδας, η κυβέρνηση αυτή θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος.

Και όμως τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα λοιπά αποκόμματα δεν καλούνε το λαό στο δρόμο για την ανατροπή της κυβέρνησης.

Ούτε καν θέτουν το πανελλήνιο αίτημα της ανατροπής αυτής της κυβέρνησης που καθημερινά εκτελεί τα συμβόλαια θανάτου των διεθνών μαφιών του χρήματος.

Αυτή η αβανταδόρικη και «πονηρή» στάση της Αντιπολίτευσης που απλώς αναλώνεται στην στείρα κατανάλωση καταγγελιών, είναι εξίσου δωσίλογη: Παρέχει το «δημοκρατικό», αντικυβερνητικό δήθεν ντεκόρ της δικτατορικής επιβολής των αποφάσεων της τρόικας και των ανδρεικέλων της.

Και ακόμα: Ανοίγει ακόμα περισσότερο την όρεξη των αρπακτικών της διεθνούς κερδοσκοπίας και αναλγησίας.

Έτσι οι αδίστακτοι μαφιόζοι του ΔΝΤ, μετά από μεκρές συνομιλίες και συμφωνίες με τα κυβερνητικά ανδρείκελα, αποφάνθηκαν και εξήγγειλαν με θηριώδες θράσος: Ως Ελληνες χρωστάτε 350 δισ. ευρώ. Μέχρι το 2015 θα πρέπει να ξεπουλήσετε ό,τι έχετε και δεν έχετε για να εισπράξετε 50 δισ. ευρώ και να τα δώσετε στους τοκογλύφους. Και τότε, το 2015, αφού θα έχετε ξεπουλήσει όχι νησιά, δάση, βουνά και παραλίες, αλλά μέχρι και την τελευταία πέτρα που υπάρχει σε αυτό τον τόπο, εφόσον δεν έχει αυξηθεί κι άλλο το χρέος σας (που θα αυξηθεί), θα χρωστάτε «μόνο» 300 δισ. ευρώ!!!!!!

Παράλληλα, κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ, μιλούν για νέα αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για νέες μειώσεις συντάξεων και νέες μειώσεις μισθών!

Να υπενθυμίσουμε ακόμα: Αυτά που επέβαλαν με το πρώτο μνημόνιο, το 2010, και τα οποία οδήγησαν την εργαζόμενη κοινωνία στα Τάρταρα, αποτιμήθηκαν σε εισπρακτικά μέτρα ύψους 5 δισ. ευρώ.

Δηλαδή σήμερα έρχονται και ζητούν από τον ελληνικό λαό να αποδεχτεί μια πολιτική που είναι… δέκα φορές επαχθέστερη από αυτή που ήδη βιώνει!

Εδώ πλέον βρισκόμαστε μπροστά σε παράκρουση κατοχικού ολοκληρωτισμού, σε θηριώδη και ολοκληρωτική λεηλασία του ελληνικού λαού, σε εφιαλτικό και ολοκληρωτικό ξεπούλημα της Ελλάδας, σε πωρωμένη αυθάδεια δωσιλογισμού και εθνικής μειοδοσίας.

Και όμως! Μπροστά σε αυτή τη νέα ΦΡΙΚΗ, η αντιπολίτευση απλώς καταναλώνει κούφιες φραστικές καταγγελίες και εκλογικές δημαγωγίες.

Τι περιμένουν δηλαδή τα κόμματα, τα αποκόμματα και τα «είδωλα» των «ανεξάρτητων κινήσεων»; Να καταστραφεί και να πουληθεί και το τελευταίο λιθαράκι της χώρας μας, και να μπει ο ελληνικός λαός στο φέρετρο για να έρθουν μετά αυτοί να διαχειριστούν την τελική ταφή μας;

Γιατί δεν καλούν τον ελληνικό λαό στο δρόμο με κεντρικό σύνθημα: «Κάτω η κατοχική κυβέρνηση των ανδρεικέλων»!

ΟΙ αφηρημένοι πατριωτισμοί και τα δήθεν «πατριωτικά μέτωπα» είναι απλώς για πολιτική κατανάλωση και εκλογική εμπορία.

Η πράξη κρίνει τους πάντες και τα πάντα.

Και η πρώτη πράξη σήμερα, το αλφάβητο, είναι: Να καλέσουν τα κόμματα και τα αποκόμματα το λαό στο δρόμο για να γκρεμιστεί αυτή η κυβέρνηση.

Ένα το σύνθημα: «Κάτω η κυβέρνηση»!!!

Πηγή: http://resaltomag.blogspot.com/2011/02/blog-post_12.html Διαβάστε περισσότερα...

Ο ΓΑΠ μας έβγαλε στο σφυρί!

Η δοσίλογη κυβέρνηση πουλάει την Ελλάδα για 50 δις!

Τι περιμένουμε για να τους πάρουμε με τις πέτρες;!!!

Είναι το τέλος της Ελλάδος ή η αρχή για να διώξουμε την κατοχική κυβέρνηση;

Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ!

Διαβάστε περισσότερα...

Η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί νόμιμα να ανατρέψει την κυβέρνηση με ένα φύσημα, αλλά δεν το κάνει.

Η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί νόμιμα να ανατρέψει την κυβέρνηση με ένα φύσημα, αλλά δεν το κάνει.

Για να το κάνει πρέπει να πάρει μαζί της τον λαό. Και για να πάρει μαζί της τον λαό η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να ακολουθήσει την θέληση του λαού. Και η θέληση του λαού είναι:


•εξω από το Μνημόνιο
•αποκατάσταση των αδικιών από τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα
•φορολογείστε επιτέλους και την ολιγαρχία του πλούτου και όχι μόνο το λαό
•φέρτε πίσω τα κλεμμένα, ΟΛΟΙ οι κλέφτες στη φυλακή και όχι μόνο οι κλέφτες “των άλλων”
•δώστε στη δημοσιότητα τον λογαριασμό των δανείων που πήρατε στα κρυφά και που μας βάλατε να πληρώνουμεΕτσι η αξιωματική αντιπολίτευση παρακολουθεί την κυβέρνηση να παίρνει μέτρα, με τα περισσότερα από τα οποία συμφωνεί και η ίδια βαφτίζοντάς τα “διαρθρωτικά”, τα οποία ξεζουμίζουν ΜΟΝΟ τον λαό και αφήνουν στο απυρόβλητο την ολιγαρχία που πλούτισε με χίλιους δυο άνομους τρόπους τις τελευταίες τρεις δεκαετίες και που ποτέ δεν φορολογήθηκε. Και τα οποία μέτρα, τα περισσότερα, πάλι την ίδια ολιγαρχία εξυπηρετούν οικονομικά. Τοσο διαρθρωτικά είναι.

Τα μέτρα αυτά της κυβέρνησης φέρνουν οργή. Και η οργή μπορεί να οδηγήσει σε εξέγερση που θα παρασύρει πολλά στο διάβα της.

Ετσι η αξιωματική αντιπολίτευση προειδοποίησε σήμερα στην βουλή, δια του αρχηγού της, την κυβέρνηση πως “με την πολιτική της πυροδοτεί λαϊκές εκρήξεις”, πως “έχει χάσει την μπάλλα” (η κυβέρνηση) και πως εκείνη ως αξιωματική αντιπολίτευση “δημιουργεί την αίσθηση προοπτικής και υπευθυνότητας που αύριο μπορεί να πείσει το λαό και να μαζέψει τα ερείπια που εσείς δημιουργείτε”. Μετά την “καμμένη γη” θα δούμε και την παραλλαγή: “ερείπια”. Βαστάτε πατριώτες!

Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν συμπαραστάθηκε όμως σε καμμία από τις κοινωνικές ομάδες που δέχτηκαν επίθεση από την καταστροφική και δικτατορική αυτή κυβέρνηση. Ούτε καν στην απαγόρευση των “συναθροίσεων” των αγροτών. Εκτός κι αν εννοούμε σαν συμπαράσταση δυο-τρεις κουβέντες στην βουλή. Την βουλή. Που πάνω από την μισή έχει υπερηφανευθεί ο κ. Χριστοφοράκος πως την έχει λαδώσει. Και που ο δημοσιογράφος εκείνος μας έδειξε την απίστευτη χλιδή της.

Τέτοια συμπαράσταση στον λαό.

Η αξιωματική αντιπολίτευση, όπως και τα άλλα κόμματα, τρέφει ελπίδες ότι “δεν θα αλλάξει τίποτε”. Οτι το πολίτευμα θα μείνει ως έχει. Επ’ άπειρον. Οτι ο κουτο-λαός θα πηγαίνει να ψηφίζει μια φορα στα τέσσερα χρόνια τον διαχειριστή της αθλιότητάς του, τον εισπράκτορα των τοκογλύφων, και τον αρχηγό των “λιγώτερο” διεφθαρμένων. Ετσι νομίζει. Πως δεν άλλαξε τίποτε σε αυτή τη χώρα. Νομίζει πως αυτή η χώρα είναι η ίδια όπως και πριν 10 μήνες. Πως αρκεί μια θολούρα περί αναθεώρησης τους Συντάγματος και την βγάλαμε καθαρή όλοι. Πως αρκούν 5 έντιμοι σε ένα κόμμα και 2 σε ένα άλλο για να αθωωθεί ο βούρκος τριών δεκαετιών. Χωρίς δίκη. Χωρίς τιμωρία. Χωρίς συγγνώμη.

Και κυρίως χωρίς να περάσει ούτε μια τρίχα εξουσίας στον λαό.

Κι έτσι, η αξιωματική αντιπολίτευση, ερεθισμένη από την ιδέα ότι αύριο θα είναι κυβέρνηση (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!), που είναι και ο μόνος της στόχος, ο αποκλειστικός, η μεγάλη της λαχτάρα, το όνειρο και η φιλοδοξία που της τσιγαρίζει τα σωθικά, που την κρατά ξάγρυπνη τα βράδια μέσα στην κρυφή χαρά και προσμονή των κυβερνητικών μεγαλείων που την περιμένουν, βγάζει λόγους στην βουλή “για τα μάτια του κόσμου”. Για τα μάτια του κόσμου.

Και για ναχει να λέει αύριο στο λαό: “εμεις σας τα είπαμε, σας προειδοποιήσαμε, και για τα ερείπια σας είπαμε και για την αδικία, να και οι λόγοι μας στο κοινοβούλιο, αμαρτία δεν έχουμε, με τη δική σας πλευρά ήμασταν πάντα”.

Η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί νόμιμα να ανατρέψει την κυβέρνηση με ένα φύσημα και μόνο. Υποσχόμενη στον λαό πως θα εκπληρώσει αυτά που ο λαός ζητάει. Και καλώντας τον λαό να γεμίσει μια πλατεία στην πρωτεύουσα και να μείνει εκεί μέχρι να φύγει αυτή η κυβέρνηση της καταστροφής.

Αλλά δεν το κάνει. Διότι και η αξιωματική αντιπολίτευση τα ίδια συμφέροντα με αυτή την καταστροφική κυβέρνηση του ΠαΣοΚ υποστηρίζει.

Η αξιωματική αντιπολίτευση θέλει να μας πείσει πως κάνει αγώνα και περιμένει ο λαός να καταλάβει τις θέσεις της (τέτοιο ντογάνι ο λαός) και να πάει με τα νερά της. Ο λαός να πάει με τα νερά της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αντί να πάει εκείνη με τα δικά του.

Θραξ Αναρμόδιος

ΥΓ. Δεν έχουμε πολυκομματική “δημοκρατία”. Μονοκομματική κοινοβουλευτική ολιγαρχία έχουμε, με πέντε συντεταγμένες διμοιρίες βουλευτών που καμώνονται τα ξεχωριστά κόμματα, ενώ ανήκουν όλοι σε ένα κόμμα: της ολιγαρχίας. Ο κοινοβουλευτισμός είναι πάντα μονοκομματικός σε τελική ανάλυση.

Διαβάστε περισσότερα...

Πώς ΟΛΕΣ οι χώρες του κόσμου χρωστούν στους ιδιοκτήτες των τραπεζών

Διαβάστε περισσότερα...

Η εσχάτη ανοησία και η εσχάτη προδοσία

Γράφει ο Κώστας Ζουράρις
«Ἐμεῖς κυβερνοῦμε κι ὄχι οἱ τρεῖς ὑπαλληλίσκοι τῆς τρόικας», λένε κάθε τόσο οἱ σημερινοὶ κατοχικοὶ ὑπουργοί, γιὰ νὰ πείσουν καὶ τὸν ρακένδυτο ραγιαδισμό τους καὶ τοὺς κοπρίτες, ποὺ δὲν μποροῦν πιὰ νὰ τοὺς διορίσουν, κάπου, ὡς παράσιτα, δίπλα σὲ ὑπουργικὰ παράσιτα παρασιτοῦντα.

«Ἐμεῖς κυβερνοῦμε…» Ἐσχάτη ἀνοησία τῆς κουβέντας τους αὐτῆς; Μά, ἂν ἔτσι, τότε οἱ κατοχικοὶ ΠΑΣΟΚοι ἔχουν κι ὅλοι τὴν εὐθύνη τῆς ἀβυσσαλέας ἀνοησίας τους. Σωρηδόν.


α΄) Ἐσχάτη, ἀρχικὴ ἀνοησία: δὲν μπόρεσαν νὰ διαπραγματευθοῦν τὸ τίποτα τῆς μηδαμινότητάς τους. Παραδόθηκαν, ὡς κουφάρια προβάτων, στὴν ἀρβύλα τῆς Κομμαντατούρ. Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῶν διεθνῶν οἰκονομικῶν συνθηκῶν, τὸ Μνημόνιο ἐπιβάλλει τὴν κατάργηση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας γιὰ τὴν κατεχόμενη Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς Κατοχικοὺς τοκογλύφους. Ἡ «ἡμετέρα» κατοχικὴ κυβέρνηση δέχθηκε νὰ παραχωρήσει ἔδαφος, ὑπέδαφος, θάλασσα, οὐρανό, Παρθενώνα, νησιά, γῆν καὶ ὕδωρ, μόλις οἱ τοκογλύφοι καὶ ἡ τρόικα, τὸ ἀπαιτήσουν. Τὸ γράφει ὁλογράφως καὶ αὐτολεξεὶ τὸ Μνημόνιο… Καὶ οὐδείς, οὔτε κι οἱ ἀγράμματες θεραπαινίδες τῆς κατοχικῆς ὀσφυοκαμψίας, μποροῦν νὰ τὸ ἀμφισβητήσουν. Δεῖξε τὰ συγκεκριμένα ἄρθρα τοῦ Μνημονίου, ρὲ κατοχικὲ καβάση! Ἄρα, παραβιάζεις τὸ Σύνταγμα, τὶς διατάξεις τοῦ ΟΗΕ, ξεκινᾶς ξεπουλώντας τὶς εἰσπράξεις τοῦ Παρθενώνα, ἀμέσως μετὰ τὸν ἴδιο τὸν Παρθενώνα, τὰ ἀέρια τοῦ Αἰγαίου, κι ἄσε τὶς κατοχικές σου ἀερομυθίες… Ἐσχάτη ἀνοησία;

β΄) Ἂν «ἐμεῖς κυβερνοῦμε», τότε, ὡς ΠΑΣΟΚια, ἀσκεῖτε ἀκροδεξιὰ πολιτική, χωρὶς νὰ σᾶς ὑποχρεώνει ἡ τρόικα! Τσακίσατε τὸ εἰσόδημα τῆς φτωχολογιᾶς, ὑπηρετεῖτε τὴν πλουτοκρατικὴ ἰατρική, ἀφοῦ διαλύσατε τὸ ΙΚΑ, καὶ τώρα στέλνετε τὸν διακονιάρη τῶν 572 εὐρώων νὰ διαπραγματευθεῖ ὡς «ἴσος πρὸς ἴσον» μὲ τὸν κάθε Κροῖσο, μέσα ἀπὸ τὶς ἀκροδεξιές σας «ἐπιχειρησιακὲς συμβάσεις ἐργασίας»…

Ἐξατομικευμένες λοιπὸν «ἐπιχειρησιακὲς συμβάσεις», ἀνάμεσα σὲ ἴσης ἰσχύος «κοινωνικοὺς ἑταίρους»… Κι ἐδῶ, ἄραγε, ἐσχάτη ἀνοησία, ἤ, ἁπλούστερα, ἄι σιχτίρ;

γ΄) Ἀκόμη δὲν ἑνώσατε τὴν Ἀποκλειστικὴ Οἰκονομικὴ Ζώνη (ΑΟΖ), ποὺ ἤδη διαθέτει ἡ μικρὴ καὶ ὑπὸ κατοχὴν Κύπρος, μὲ τὴν ἀνύπαρκτη ΑΟΖ τῆς ἡμετέρας Ψωροκόσταινας. Ἐπειδὴ οἱ πασάδες τῆς Ἄγκυρας σᾶς τὸ ἀπαγορεύουν. Κι ἐνῶ, οἱ ἴδιοι θρασύδειλοι πασάδες, δὲν ἔβγαλαν κὶχ ὅταν τὴν ΑΟΖ ἐξήγγειλε ἡ «μικρὴ» Κύπρος. Κι ἐδῶ, ξανά, ΠΑΣΟΚικὴ ἐσχάτη ἀνοησία, ἤ, ἁπλούστερα, «φωτιὰ καὶ τσεκούρι στοὺς προσκυνημένους»;

Βεβαίως, στὴν πολιτική, εἶναι πασίγνωστος ὁ κανὼν τῆς ὁμοιοπαθητικῆς ὁμοιοστασίας: «πάσσαλος πασσάλω ἐκκρούεται», ἢ «κύλισε ὁ τέντζερης καὶ βρῆκε τὸ καπάκι». Ἔτσι λοιπόν, «ἀνάγκῃ», ὅπως παρατηροῦν οἱ Θουκυδίδης καὶ Ἀριστοτέλης, ναί, τὸν κοπρίτη μπορεῖ καὶ τὸν διορίζει μόνον ἕνας ἄλλος κοπρίτης. Ἑπομένως, ὅλη αὐτὴ ἡ κόπρος τοῦ Αὐγείου, ποὺ ὡς κατοχικὴ κυβέρνηση ἐκτελεῖ αὐτὰ ποὺ τῆς λέει ἡ Τρόικα-Κομμαντατούρ, ναί, ὅλη τούτη ἡ μεμαλθακισμένη ὀσφυοκαμψία τοῦ «σοσιαλιστικοῦ» ΠΑΣΟΚ, μόνον ὡς πηχτὴ ἐσχάτη ἀνοησία, μὲ ἐντελῶς διακεκριμένο τὸν δείκτη τῆς νοημοσύνης της, μπορεῖ νὰ καταχωρηθεῖ στὰ Γενικὰ Ἀρχεῖα τοῦ Κράτους καὶ τοῦ Κορυδαλλοῦ, μὲ τὸ καλό!

Διότι!

Ναὶ μὲν βλεπετομάμας, ἀναμφηρίστως, ὁ ἀρχηγὸς Georgaki, ναὶ μὲν ἄσχετος καὶ ἀνετιξέστως ἄξεστος ὁ κάθε σπουδαρχίδης ποὺ παριστάνει, κατὰ Ἀριστοφάνην, τὸν ὑπουργό. Ναί, ἀλλὰ ἐκεῖ, στὴν πολιτικὴ χρεωκοπία τους, στὴν κοινωνικὴ μειοδοσία τους, καὶ στὴν ἐθνικὴ κοπρίαν τῶν τροϊκοπατημένων, ἡ ἐσχάτη ἀνοησία ἰσοδυναμεῖ μὲ ἐσχάτη προδοσία. Λόγω βλακείας, ἀκηράτου καὶ ἀνιάτου. Ἄρα, μετ’ ἐλαφρυντικῶν… λόγω προτέρου παρόντος καὶ μέλλοντος ἠλιθίου βίου… Ποὺ λέει κι ὁ Σεφέρης: «ὅταν ἀρχίζει νὰ κινεῖται ἡ βλακεία ποιός μπορεῖ νὰ τὴ σταματήσει;»

Πηγή
Διαβάστε περισσότερα...

Όταν η δικτατορία βαφτίζεται ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Έχουμε γεμίσει, οι Έλληνες, πολλές φορές τις πλατείες οργισμένοι. “Η αγωνία αυτού του τόπου για ζωή” μας ώθησε να κατεβούμε και να διαδηλώσουμε άπειρες φορές, σε μικρές και μεγάλες συγκεντρώσεις, κρατώντας σημαίες και φωνάζοντας συνθήματα.

Σε πολλές τέτοιες συναθροίσεις μας έσυραν οι κομματάρχες και οι ηγεσίες των κομμάτων μέσα στα χρόνια μόνο και μόνο για να κάνουν το δικό τους παιχνίδι με την δική μας εξουσία, με την ψήφο μας. Με συνθήματα ψεύτικα και κολακείες μας χειραγώγησαν και απέσπασαν την αποδοχή και την συναίνεσή μας. Κι όταν βρέθηκαν στην εξουσία έκαναν τα αντίθετα από αυτά που μας υπόσχονταν, πότε κρυφά και πότε φανερά. Δείτε τις διακηρύξεις και του ενός και του άλλου κόμματος και αναρωτηθείτε πόσα από αυτά τα ωραία λόγια έγιναν πραγματικότητα και πόσα έμειναν απλώς ωραία λόγια. Δείτε και φρίξετε από τα ψεύδη τους.


Ακούστε και εδώ τον τραγουδιστή να μας περιγράφει πως “η πλατεία ήταν γεμάτη” και τότε από την οργή και την ελπίδα μας. Και είναι ο ίδιος τραγουδιστής που μερικά χρόνια μετά μας στόλισε με το επίθετο “ κωλοέλληνες” και μας πρότεινε να ψηφίσουμε το μητσοτάκ, εναντίον του οποίου είχαν κατέβει οι έλληνες στην πλατεία που το πρώτο τραγούδι του περιγράφει. Είναι ένα στιγμιότυπο από τα πάθη και τα λάθη μας ως λαού μέσα στα χρόνια. Πως μας λένε όλοι ωραία λόγια και πως μας παρατάνε στην συνέχεια. Οι ηγέτες μας και οι ταγοί μας. Ολων των ειδών οι ταγοί και οι ηγέτες μας. Πως τους καταπίνει το καθεστώς και το σύστημα.



Τώρα είμαστε πολύ θυμωμένοι. Πολύ οργισμένοι. Και ετοιμαζόμαστε να γεμίσουμε άλλη μια φορά την πλατεία και τις πλατείες. Με τις σημαίες μας και την οργή μας. “Με την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή”.

Σας λέω πατριώτες πως τούτη τη φορά πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Να μην πάρουμε μόνο την οργή, το θυμό και την ελληνική σημαία μαζί μας, καθώς θα κατεβαίνουμε για την πλατεία. Να πάρουμε μαζί μας την γνώση. Την γνώση. Και να την κάνουμε αιτήματα και διεκδίκηση. Να προετοιμαστούμε. Να ξέρουμε τι να ζητήσουμε. Οχι μόνο έξω από το Μνημόνιο και το ΔΝΤ. Οχι μόνο τιμωρία των ενόχων. Οχι μόνο δικαιοσύνη. Οχι μόνο “οι κλέφτες στη φυλακή” και “φέρτε πίσω τα κλεμμένα”. Δεν αρκούν μόνο αυτά. Για λίγο ναι, ίσως. Μετά θα έχουμε πάλι τα ίδια. Θα κάτσουν πάλι στο σβέρκο μας και θα μας πίνουν το αίμα όπως τώρα. Οπως 200 χρόνια τώρα.

Αυτή τη φορά πρέπει να ζητήσουμε κάτι περισσότερο: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Μα για να ζητήσουμε δημοκρατία πρέπει να ξέρουμε τι είναι δημοκρατία, να μάθουμε, να το ‘χουμε συζητήσει μεταξύ μας. Από τώρα. Πολύ και λεπτομερώς. Διότι αλλιώς θα μας πιάσουν στον ύπνο πάλι. Θα μας κάνουν τις ίδιες τρίπλες που κάνουν τώρα στου Αιγύπτιους που είναι μαζεμένοι στην πλατεία Ταχρίρ στο Κάϊρο. Θα μας φτιάξουν κι εδώ καμμιά επιτροπή αναθεώρησης του Συντάγματος, όπως κι εκεί, και μέλη θα είναι όλοι οι τωρινοί ροκ σταρ του καθεστώτος και του συστήματος. Ωστε να μαγειρέψουν το Σύνταγμα άλλη μια φορά. Στα μέτρα τα δικά τους και των αφεντικών τους. Της Ολιγαρχίας του πλούτου που κυβερνάει αυτή τη χώρα, την πατρίδα μας.

Το Σύνταγμα είναι ο κορυφαίος μας νόμος. Οσοι πήγαμε στρατιώτες ορκιστήκαμε πίστη σε αυτό. Ολοι οι νόμοι μας βασίζονται σε αυτόν τον νόμο. Το Σύνταγμα είναι ο νόμος που λέει πως εμείς ο λαός είμαστε ο ιδιοκτήτης της εξουσίας. Ολα ξεκινάνε και τελειώνουν σε μας. Οχι στις τσέπες των επαγγελματιών πολιτικών και των αφεντικών τους. Το Σύνταγμα είναι ο νόμος που περιγράφει το πολίτευμα. Και είναι το πολίτευμα που πρέπει να ζητήσουμε να αλλάξει όταν θα γεμίσουμε τις πλατείες. Να αλλάξει το πολίτευμα και να γίνει δημοκρατία. Οχι αυτή η τωρινή σχολική παράσταση. Αυτή η ψεύτικη αγγλοσαξωνική “δημοκρατία”. Των διαφθορέων και των διεφθαρμένων.

Προετοιμαστείτε πατριώτες γιατί η ώρα έρχεται. Ολος ο κόσμος και οι λαοί έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας. Μας κοιτάζουν οι λαοί. Εμάς περιμένουν να δουν τι θα κάνουμε. Η ιστορία μας κοιτάζει. Μας κλείνει το μάτι και προετοιμάζει την ευκαιρία μας. Οι πρόγονοί μας που έπεσαν από την Σαλαμίνα ως το Κούγκι μας κοιτάζουν. Κι είναι κι αυτοί θυμωμένοι. Είναι θυμωμένοι με τον ύπνο μας και την άγνοιά μας. Πρέπει να σταθούμε άξια μπροστά τους όταν τους συναντήσουμε.

Γι’ αυτό πρέπει να προετοιμαστούμε για τη μάχη που ζυγώνει κι εμείς. Με γνώση. Τι είναι δημοκρατία και τι δεν είναι. Τι να ζητήσουμε να αλλάξει στο πολίτευμα. Πρέπει να μάθουμε και να διδάξουμε. Ο ένας τον άλλον. Με ομόνοια. Οχι διχασμούς. Ολοι μας πρέπει να γίνουμε αρχηγοί, όλοι μας πρέπει να είμαστε στρατιώτες. Της δημοκρατίας.

Στην δημοκρατία δεν έχει αρχηγούς. Στη δημοκρατία αποφασίζουν όλοι μαζί. Οχι ο αρχηγός. Δεν υπάρχει αρχηγός. Υπάρχουν μόνο εκτελεστές των εντολών του λαού. Οχι κόμματα που ψηφίζουν νόμους σαν λόχος πεζοναυτών. Αυτό είναι προσβολή σε κάθε έλληνα που σκοτώθηκε για τη δημοκρατία.

Την επόμενη φορά που θα κατεβούμε στην πλατεία πρέπει να είμαστε έτοιμοι πατριώτες. Και αποφασισμένοι.

Θράξ ο Αναρμόδιος
Διαβάστε περισσότερα...

Έτσι δηλητηριάζουν τα παιδιά μας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ

Διαβάστε παρακάτω το εκπληκτικό άρθρο ενός δασκάλου από το Κιλκίς.

Σε αυτό εδώ το blog έχουμε ανεβάσει πολλά άρθρα σχετικά με την γλώσσα και την παιδεία αφού για εμάς το μεγαλύτερο έγκλημα που συντελείται όλα αυτά τα χρόνια είναι η διάλυση της γλώσσας μας και της παιδείας μας. Συντελείται υποχθόνια και σιγά σιγά, χωρίς κανείς να το παίρνει είδηση αφού για τα ΜΜΕ είναι ένα θέμα πού δεν 'πουλάει'. Κι όμως από εκεί ξεκινούν όλα τα κακά, κάτι που φυσικά το ξέρουν οι εντολοδόχοι κυβερνώντες της νέας τάξης πραγμάτων. Αρκεί να δει κανείς τους εκάστοτε υπουργούς Παιδείας τα τελευταία χρόνια: ΓΑΠ, Διαμαντοπούλου, Σπηλιωτόπουλος, κλπ.

Απελπισία σε πιάνει...

Το δημοτικό μας τραγούδι στα σχολικά βιβλία
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος- Kιλκίς


«Ο κόσμος μ’ απελπίζουνε /
μη μ’ απελπίζεις Θε μου/
και μη μ’ αφήνεις να χαθώ /
μεγαλοδύναμέ μου»
σκυριανό δημοτικό τραγούδι


«Συνήντησα εν Μικρά Ασία κώμην, αριθμούσαν μόλις είκοσι οικογενείας και στερουμένη διδασκάλου και ιερέως. Και όμως δεν έλιπον εξ αυτής τα δημοτικά τραγούδια, αναπληρούντα παρά τω λαώ την έλλειψιν του σχολείου και της εκκλησίας». («Το εθνικό μας τραγούδι», Β. Περσείδη). Το επίπονο και εξαιρετικό αυτό βιβλίο - δίτομο - γράφτηκε από το 1962 έως το 1974.
Ο αείμνηστος Σίμων Καρράς το χαρακτήρισε, προλογίζοντάς το, «έργον εθνικόν». Στον πρόλογό του εντόπισα το προαναφερόμενο «πετράδι», που ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρεί το δημοτικό τραγούδι εφάμιλλο της εκκλησίας και του σχολείου, στο θέμα της συντήρησης της εθνικής συνείδησης.


Σκοπός μου δεν είναι να γράψω για το μεγαλείο, την ομορφιά την πολυτίμητη, που περικλείει η δημοτική μας ποίηση. Όλα τα πνευματικά αναστήματα της πατρίδας μας από το δημοτικό τραγούδι, το πνευματικό ριζοθέμελο του Γένους, ξεδίψασαν.

Το δημοτικό τραγούδι είναι το πιο γνήσιο γέννημα του λαού μας, λουλούδι θρεμμένο με το αίμα και ποτισμένο με τα δάκρυά του. Άνθιζε το εθνικό μας τραγούδι, όταν ο λαός μας ζούσε τις Μεγάλες Παρασκευές του, άνθιζε πάνω σε τάφους.

«Ξυπνάτε από τα μνήματα, αδικοσκοτωμένοι/ να ιδήτε την Πατρίδα σας την ελευθερωμένη./ Ξυπνάτε κι αναστήσαμε, δεν είστε πια ραγιάδες/ Ξυπνάτε κι ήρθε Πασχαλιά, χαθήκαν οι αγάδες».

Το 1912 μπαίνει ο Ελληνικός Στρατός ελευθερωτής στα Σέρβια. Βρήκε σφαγμένους από τους Τούρκους 115 προκρίτους της πόλης. Όταν πήγαν για το μνημόσυνό τους, ο ιερέας άρχισε το τρισάγιο. «Στάσου παπά!» ακούγεται μια βροντερή φωνή. Κάποιος παριστάμενος γέροντας απήγγειλε το αυτοσχέδιο τραγούδι. Ο παπάς σίγησε. 3.500 στρατιώτες και πολίτες, γονάτισαν και αναλύθηκαν εις δάκρυα. Γι’ αυτό νικήσαμε και το ’21 και το 1912-13 και το ’40.

Κι όμως αυτήν την αείζωη, την ελληνοσώτειρα πηγή, που στάθηκε εκκλησιά και σχολείο μαζί, στα χρόνια κυρίως της αιχμαλωσίας μας στους αντίχριστους Αγαρηνούς, οι καντιποτένιοι της «δια βίου αμάθειας», φρόντισαν να την εξαλείψουν από τα σχολικά βιβλία.



Εκπαραθυρώθηκε το δημοτικό τραγούδι, η απαράμιλλη ποίηση της Πονεμένης Ρωμηοσύνης, η «εκτρέφουσα και συντηρούσα τον εθνικόν φρόνημα», «το τελεσφορώτατον όργανον της εθνικής αγωγής» κατά τον αείμνηστο λαογράφο Ν. Πολίτη («Δημοτικά τραγούδια», εκδ. «γράμματα», σελ. 7), και στην θέση τους μπήκαν κάτι ξενόφερτα αποκαΐδια. Και όχι μόνο περιφρονείται το εθνικό μας τραγούδι, αλλά γελοιοποιείται κιόλας.

Το δημοτικό τραγούδι είναι κιβωτός, η οποία συντηρεί και το «εθνικόν φρόνημα» και την Ορθόδοξη πίστη μας, πράγματα επικίνδυνα για την νεοεποχήτικη μαγαρισιά που επικάθησε στον σβέρκο μας και λυμαίνεται την Παιδεία. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η δραστηριότητα – μνημείο ηλιθιότητας – που υπάρχει στο Ανθολόγιο Δ΄ Δημοτικού, σελ. 22, μέσω της οποίας καλούνται οι μαθητές μας, να συνθέσουν ένα νανούρισμα για χταπόδια; Ενώ στο παλιό Ανθολόγιο (πριν από το 2006) διάβαζε ο μαθητής το εξαίσιο νανούρισμα και προσευχή συνάμα: «Έλα, Χριστέ και Παναγιά, και πάρ’ το στους μπαξέδες/ και γέμισε τους κόρφους του λουλούδια, μενεξέδες».

Πιο αναλυτικά, για να γίνει κατανοητή η ιεροσυλία. Στο Δημοτικό έχουμε τρία Ανθολόγια, τα οποία συνοδεύουν το μάθημα της Γλώσσας. Ένα για τις Α΄ και Β΄ τάξεις, το δεύτερο για τις Γ΄ και Δ΄ και το τρίτο για τις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού.

Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2006 που - κακή τη ώρα – αλλάχτηκαν τα βιβλία, τα Ανθολόγια, υπηρετούσαν το σκοπό για τον οποίο γράφτηκαν: ήταν αρωματισμένα από τα μυρίπνοα άνθη της πνευματικής μας κληρονομιάς. Ευωδίαζαν τα βιβλία, ευωδίαζαν και οι μαθητές.

Το παλιό, για παράδειγμα, Ανθολόγιο της A΄ Δημοτικού ξεκινούσε με μια θαυμάσια παιδική προσευχή, που μας έρχεται από τα χρόνια Οθωμανοκρατίας:

«Πέφτω, κάνω το σταυρό μου/ κι άγγελο έχω στο πλευρό μου./ Δούλος του Θεού λογιούμαι/ και κανένα δεν φοβούμαι». Το νέο ξεκινά μ’ ένα χαζοχαρούμενο, ο Θεός να το πει, ποιηματάκι: «Τα δελφίνια στο χαρτί/ του νερού χαρταετοί./ Όλο πήδους και ναζάκια/ χρυσοφτέρουγα ναυτάκια/ παίζουν και ασφυκτιούν/ έξω στη ζωή να βγουν/ με φωνές και με τραγούδια/ με σημαίες και λουλούδια».

Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…. Στα παλιά Ανθολόγια μέτρησα 35 δημοτικά τραγούδια. Στα νέα μετά βίας 5-6. Στα παλιά δεν ανθολογούνταν κανένας ξένος συγγραφέας και πολύ σωστά. Στο Δημοτικό τα παιδιά πρέπει να γνωρίσουν, να γευτούν, να καμαρώσουν τον πνευματικό μας πλούτο. «Ανέβηκα στους ώμους των πατέρων μου, για να δω μακρύτερα το μέλλον» λέει κάποιος σοφός.

Στα νέα Ανθολόγια περιέχονται 32 κείμενα ξένων συγγραφέων. Δηλαδή, βγήκαν τα δημοτικά μας τραγούδια και αντικαταστάθηκαν με φράγκικα φληναφλήματα. Παραθέτω λίγα παραδείγματα από τα παλιά και νέα Ανθολόγια, για να καταλάβουμε, το γιατί στα σχολειά οι μαθητές μας «δεν γιομίζουν προκοπή κι αρετή, αλλά γίνονται άξιοι της απιστίας και της παραλυσίας». (Μακρυγιάννης).

Στο παλιό Ανθολόγιο διάβαζαν οι μαθητές το συγκινητικότατο εκείνο ποιηματάκι, που τράνεψε όλες τις γενιές των Ελλήνων: «Φεγγαράκι μου λαμπρό». Ήθελε, δεν ήθελε (λόγω ανιάτου προοδευτικότητας) ο δάσκαλος μιλούσε για το «Κρυφό Σχολειό».

Στη θέση του «στρώθηκε» ένα άθλιο κείμενο κάποιου Τ. Ροντάρι με τίτλο: «Ποιος διευθύνει το σπίτι. (σελ. 16). Η μαμά ή ο μπαμπάς». Στο τέλος καταλήγει: «Δεν διευθύνει κανείς….». Έξοχη οικογενειακή αγωγή, σαφές το μήνυμα: μην ακούτε τους γονείς σας είναι αντιδημοκρατικό.

Στο παλιό Ανθολόγιο Γ΄ και Δ΄ Δημοτικού διάβαζε ο μαθητής για την αθάνατη κλεφτουριά: «Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος τα δυο βουνά μαλώνουν./ Γυρίζει ο γερο - Όλυμπος και λέει του Κισσάβου./ -Μη με μαλώνεις Κίσαβε, κονιαροπατημένε./ Εγώ ‘μαι ο γερο – Όλυμπος, στον κόσμο ξακουσμένος./ Έχω εξήντα δυο κορφές και τριάντα δυο βρυσούλες,/ κάθε κορφή και φλάμπουρο, κάθε βρύση και κλέφτης». Και πιο κάτω, στη σελίδα 259: «Χορεύουν τα κλεφτόπουλα, γλεντάνε τα καημένα…».

Ο ηρωισμός, η αυτοθυσία, η φιλοπατρία έλαμπαν μπρος στα μάτια των μαθητών, ξεκρεμούσες από το Εικονοστάσι του Γένους, τους ξακουστούς καπεταναίους, μάθαιναν τα παιδιά, τα Ελληνάκια, το γιατί «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή/ παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».

Τα κλέφτικα όμως τραγούδια είναι πολύ βαριά, αχώνευτα για τους εθνομάχους και τα τσιράκια της Νέας Τάξης. Εξοβελίστηκαν και στη θέση τους μπήκε για παράδειγμα, ποίημα του Τ. Ροντάρι (και πάλι) με τίτλο «Ο μαύρος ήλιος». (σελ. 130). Διαβάζω και ανατριχιάζω: «Η κόρη μου ζωγράφισε/ ολόμαυρο έναν ήλιο/.. Μέσα στο μυαλό της κρύβει κάτι/ κι είναι λυπημένη/ και τα βλέπει όλα μαύρα η καημένη/ μα αν το πρόβλημά της είναι οφθαλμολογικό/ πήγαινε στον ειδικό/ να της βάλει γιατρικό». Προσοχή στην αξιολύπητη γλώσσα: «πήγαινε…να της βάλει». Σύνταξη ανάπηρη… «μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες» (Σεφέρης).

Στο παλιό εξαιρετικό Ανθολόγιο της Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού, ο μαθητής «αντίκριζε» τον «Διγενή Ακρίτα» που «Τρίτη εγεννήθη και Τρίτη θε να πεθάνει» μαζί με τους φίλους του «κι όλους τους αντρειωμένους». Και παρακάτω στην σελίδα 71, σεργιανούσε την Αρετή, πάνω στ’ άλογο «του νεκρού αδελφού» του Κωνσταντή και διάβαζε τον ωραιότερο στίχο του δημοτικού μας τραγουδιού, όπως τον χαρακτηρίζει ο Παλαμάς: «τέτοια πανώρια λυγερή να σέρνει ο πεθαμένος». Ή στην σελίδα 101, το άλλο, κλέος και ωράισμα της δημοτικής μας ποίησης.

«Της Άρτας το γιοφύρι». Δεν τα σεβάστηκαν οι διαβίου χαλαστές. Έφυγε ο Διγενής Ακρίτας και μπήκαν έντυπες, άψυχες και άχρηστες τιποτολογίες. Στο νέο Ανθολόγιο, σελίδα 85, ο μαθητής μορφώνεται με το κείμενο ενός Άγγλου ονόματι Ρόαλντ Νταλ, με τίτλο: «Η καρδιά ενός ποντικού». Διαβάζουμε στο εισαγωγικό κείμενο: «Τις μάγισσες σήμερα δεν τις ξεχωρίζεις. Είναι συνηθισμένες γυναίκες, γι’ αυτό και μπορούν να κυκλοφορούν απαρατήρητες ανάμεσά μας. Σκοπός τους να απαλλαγούν από τα παιδιά.

Έτσι, λοιπόν, μεταμόρφωσαν σε ποντίκι το μικρό πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος, που από λάθος παρακολούθησε ένα συνέδριό τους…». Και αφού περιγράφει ο συγγραφέας την ζωή του πρωταγωνιστή, που έγινε ποντίκι, με την γιαγιά του, που είναι άνθρωπος, στο τέλος τίθενται οι εξής α(κατα)νόητες ερωτήσεις- δραστηριότητες.

«1. Τι χαρακτηρίζει τη σχέση της γιαγιάς και του ποντικού εγγονού της;

2. Ας υποθέσουμε ότι μια μάγισσα σάς μεταμορφώνει σε μικρό ζώο ή σε κάποιο άλλο πλάσμα. Μπορείτε να περιγράψετε την καινούρια ζωή σας και να μιλήσετε για τη συμπεριφορά σας και τις νέες σχέσεις που θα συνάψετε;

3. Προσπαθήστε να γράψετε ένα παραμύθι με μάγους και μάγισσες».

Τι να πει κανείς γι’ αυτές τις κρανιοκενούς εμπνεύσεως αθλιότητες; Γιατί να μην μπει το Συναξάρι ενός αγίου, ενός ήρωα ο βίος, που προσφέρουν ιδανικά και αξίες που τόσο μας λείπουν σήμερα και σακατεύονται τα παιδιά με δαιμονολογίες; Τι δουλειά έχει ο ερεβώδης Άγγλος συγγραφέας και οι μαγείες του με τα ορθόδοξα παιδιά μας; Τα «οψώνια της αμαρτίας» εγκαταστάθηκαν στα σχολικά βιβλία και εμείς - δάσκαλοι και γονείς- καθόμαστε άπραγοι, δειλοί και άβουλοι. (Στο βιβλίο «Νεοελληνική Γλώσσα», Α΄ Γυμνασίου σελ. 114, παρεισέφρησε κείμενο με τίτλο: «Χάρι Πότερ για όλες τις ηλικίες». Εδώ επαινούνται οι παλαβομάρες της γνωστής λοξής Αγγλίδας Τ. Ρόουλιγκ διότι «ξανάφεραν τα παιδιά στο διάβασμα και τα απομάκρυναν από την οθόνη του βίντεο – γκέϊμ».

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, δηλαδή. Τα αποκρυφιστικά σκουπίδια τύπου Χ. Πότερ «ξανάφεραν τα παιδιά στο διάβασμα». Θε μου τι βλέπουμε στις μέρες μας, ως θα έλεγε ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης. Αντί «ψυχή και Χριστό», μαγείες και αστρολογίες. Στην «Νεοελληνική Γλώσσα» Γ΄ Γυμνασίου, «τετράδιο εργασιών», σελ. 73, υπάρχει κείμενο του Κ. Λεφάκη, του γνωστού τηλεαστρολόγου- μπουρδολόγου, όπου οι μαθητές διαβάζουν: «Ο Άρης θα εμπνεύσει πολύ κόσμο πάνω σε νέους σκοπούς. Οι σκοποί αυτοί ίσως να είναι ερωτικοί…. Αυτόν τον μήνα οι συμπτώσεις θα ενισχύσουν τις ερωτικές σχέσεις…»

Τον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν» του Δ. Σολωμού, στα βιβλία του Γυμνασίου και Λυκείου, δεν θα τον βρεις. Ο Λεφάκης όμως, καθότι «σημαντικότερος» διδάσκεται…)

Θα κλείσω την θλιβερή περιδιάβαση στο νέο Ανθολόγιο της Ε’ – ΣΤ΄ Δημοτικού μ’ ένα ακόμη κείμενο, που αντικατέστησε το «όμορφα τραγούδια του λαού μας» (Κόντογλου). Στη σελ. 133, κείμενο με τίτλο «οι κάλοι της Κλάρας», κάποιου Ντιμίτερ Ινκιόφ, που γεννήθηκε στη Βουλγαρία, ζει στη Γερμανία και έχει αμερικανική υπηκοότητα (Φραγκολεβαντίνος ολκής ο άνθρωπος.

Έχει το αίμα τριών εθνών και την ψυχή κανενός). Κείμενο καταθλιπτικό, κακόγουστο, επιβλαβές. Πέθανε μια γερόντισσα στην πολυκατοικία και θέλουν να πάνε στη κηδεία μια γειτονική οικογένεια με τα δύο παιδιά της. Το κείμενο κινείται σε απαράδεκτο, σαχλό ύφος, ανάρμοστο για την σοβαρότητα του μυστηρίου του θανάτου. Διαβάζουμε σε γελοίο τόνο για φέρετρα, για ιερείς που μουρμουρίζουν, για ηλικιωμένες γυναίκες που καθαρίζουν τις κόκκινες μύτες τους. Ρωτάει η Κλάρα, ένα από τα δυο παιδιά, «αν οι διάβολοι θα ψήσουν στην Κόλαση τη γερόντισσα». Στο τέλος η Κλάρα κλαίει γοερά. Και όταν προσπαθούν να την παρηγορήσουν απαντά. «Δεν κλαίω γι’ αυτήν. Κλαίω, γιατί με στενεύουν ανυπόφορα τα απαίσια καινούργια παπούτσια μου. Τα πόδια μου γέμισαν κάλους. Και τούτη δω η κηδεία δεν έχει τελειωμό».

Τι θα συμβεί στην τάξη, αν διαβαστεί αυτό το κείμενο; Τα παιδιά θα χαχανίζουν αναίτια για τον θάνατο μιας γερόντισσας. Πουθενά ο σεβασμός, ανύπαρκτη η ευλάβεια, όλα ισοπεδωμένα, αδιάντροπα, εξευτελισμός ανθρώπων ακόμη και επί αυτής της φοβερής κλίνης του θανάτου.

Βιβλία – σάβανα του Γένους μας, που εθίζουν τους μαθητές μας, εξ απαλών ονύχων, στην αφιλοπατρία, στην αθεΐα, στην ασέβεια προς τους γονείς και τον ιερό θεσμό της οικογένειας.

Βιβλία που κατακρεουργούν την γλώσσα μας, το έτερον μαζί με την αμώμητο πίστη μας, φυλακτήριο του Γένους μας - «όπου γλώσσα πατρίς» θα πει ο τροπαιούχος νομπελίστας ποιητής Οδ. Ελύτης - και αποκόπτουν τη νέα γενιά από την βρυσομάνα που λέγεται Παράδοση. «Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία» λέει ο ποιητής.

Αντί να ξεδιψούν οι μαθητές μας με τα ζωηφόρα νάματα της Παράδοσής μας, τους μπουκώνουμε και τους μπαζώνουμε την συνείδηση με ξυλοκέρατα της Δύσης.

Από το 1984 οι Αγιορείτες Πατέρες έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου: «Από πολλά χρόνια τώρα γίνεται συστηματική προσπάθεια διαρκώς αυξανόμενη να πολεμηθεί η πίστη. Να βγει από τα ελληνικά σχολεία ο Χριστός. Να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας. Να ευτελισθεί η σημασία των μεγάλων εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα που τόσο ζει ο λαός μας. Να παύσει η Ορθόδοξος Εκκλησία να είναι η ψυχή του Γένους μας».

Είναι γνωστό πως κάθε προσπάθεια αλλοίωσης του εθνικού μας προσώπου εκδηλώνεται ως επιχείρηση χωρισμού της ζωής από την παράδοση και την πίστη μας. Καταρρέουμε, όταν η αλήθεια της Πίστεως και της Ζωής μας νοθεύεται. Αυτό βιώνουμε σήμερα στην παιδεία. Τα σχολεία αντί να είναι θεματοφύλακες των τιμαλφών αξιών της Ρωμηοσύνης κατάντησαν συντελεστές καταρράκωσής τους. Η λύση είναι μία, μας την δίδαξαν οι ηρωικοί πρόγονοί μας, οι αδούλωτοι Ρωμηοί: «Κρυφό Σχολειό».

Καλούμαστε εμείς οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι Έλληνες, τω καιρώ ετούτω, να απαντήσουμε στην ερώτηση του Κυρίου προς τους αγίους Αποστόλους: «Δύνασθαι πιείν το ποτήριον ο εγώ μέλλω πίνειν»; Από την απάντηση που δίνει ο καθένας μας, εξαρτάται το μέλλον του Γένους μας.

Tο κείμενο δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «ΕΡΩ», που εκδίδει η «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ»

Πηγή:http://resaltomag.blogspot.com/2011/02/blog-post_4673.html#more
Διαβάστε περισσότερα...