Σκέψεις ενός ανθέλληνα

Επιστροφή έπειτα από έναν ολόκληρο μήνα στον κλεινόν άστυ...

Τι ωραία... Νομίζω ότι στο λεξικό δίπλα από τον όρο κατάθλιψη θα πρέπει να γραφτεί η ακόλουθη φράση:

Επιστροφή στην Αθήνα ύστερα από έναν μήνα διακοπών στην Κρήτη.

Ένα μήνα χωρίς τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο, εφημερίδες, ρουφιανοπολιτικάντηδες, δημοσιοκάφρους. Ένα μήνα δίπλα στην θάλασσα, στο πατρικό. Πόσο απλή είναι η ευτυχία.

Σίγουρα πολλοί θα σκεφτείτε ότι για να μπορώ να λείπω ένα μήνα σημαίνει ότι υπάρχει η οικονομική άνεση. Μμμ περίπου. Όταν απολύεσαι στις 22 Ιουλίου τότε σίγουρα η μόνη άνεση πού υπάρχει είναι του χρόνου και όχι του χρήματος! Φιλοσοφώντας το λίγο, αφού ο χρόνος είναι χρήμα τότε ίσως να είμαι και πλούσιος χωρίς να το ξέρω!

Δυστυχώς όταν είσαι πολλή ώρα σπίτι, τότε αντανακλαστικά κάποια στιγμή θα ανοίξεις και την τηλεόραση... Και τότε διαπιστώνεις ότι τίποτα δεν άλλαξε...


Η κυβέρνηση ακόμη προσπαθεί να μας σώσει και η αντιπολίτευση ενώ διαφωνεί σε όλα ταυτόχρονα τα ψηφίζει όλα. Για το καλό μας. Είμαστε σε καλά χέρια...

Οι δημοσιογράφοι συνεχίζουν να τρομοκρατούν και να 'αποκαλύπτουν' αντικειμενικά την αλήθεια, θέτοντας δύσκολα και στριμόκωλα ερωτήματα στους καλεσμένους πολιτικούς.

Σίχαμα και αηδία. Ακρίβυνε και ο ΦΠΑ στο γιαούρτι...

Οι 'φίλοι' και πιστωτές μας οι τροικανοί παρελαύνουν με τα κουστουμάκια τους απαιτώντας να βγάλουμε το μπουρί από τις φλέβες και να το αντικαταστήσουμε με σωλήνες Φ50. Για να υπάρχει καλύτερη ροή. Για το καλό μας.

Το κέντρο έχει γίνει πια κοσμοπολίτικο. Όποτε συναντάς κάποιον Έλληνα νιώθεις όπως νιώθαμε κάποτε πριν πολλά πολλά χρόνια όταν πηγαίναμε κάποιο ταξιδάκι στο Λονδίνο. Συγκίνηση και 'τι μικρός πού είναι ο κόσμος'!

Σκέφτομαι ότι δεν πειράζει. Αν είναι να σωθεί η πατρίδα όπως λέει το ζαβό από τη Μινεσσότα ας χάσω την δουλειά μου. Αν είναι να δείξει η χώρα φιλότιμο και να αποπληρώσει όλο της το χρέος όπως λέει το συγκαμένο από την Συγγρού ας χάσω την δουλειά μου. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!

Δεν πειράζει, ας πάρει η Τουρκία την Θράκη και το μισό Αιγαίο, ας πάρουν οι Αμερικανοί το πετρέλαιο, οι Γάλλοι το νερό, οι Γερμανοί τη ΔΕΗ τον ΟΤΕ τα αεροδρόμια και τους δρόμους, οι Κινέζοι τα λιμάνια (αν ξεχνάω κανέναν ας με συγχωρέσει, μην ανησυχεί το ζαβό από τη Μινεσσότα αποκλείται να τον ξεχάσει). Δεν πειράζει, αφού είναι για το καλό μας. Αυτό θα πει εξάλλου πατριωτισμός, να είσαι διατεθειμένος να χάσεις τα πάντα για το καλό της πατρίδας.

Δεν πειράζει ας μείνουν τα παιδιά μας αγράμματα. Ας μην μάθουν Ελληνικά, εξάλλου, είπαμε έχουμε γίνει πια κοσμοπολίτες. Εξάλλου τα Ελληνικά ομιλούνται μόνο από 10,000,000 Έλληνες. Τι τα θέλουμε; Άσε πού είναι και δύσκολα. Για αυτό καλά κάναμε και καταργήσαμε το πολυτονικό, την καθαρεύουσα, τα αρχαία και γράφουμε πια greeklish. Είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στον υπόλοιπο κόσμο. Άντε και σύντομα να πάμε σε λατινικό αλφάβητο ώστε και το τελευταίο εμπόδιο συννενοήσεως με τον υπόλοιπο κόσμο να ξεπεραστεί. Άννα γερά η νίκη είναι κοντά!

Τελικά έχω καταλήξει ότι μάλλον δεν αγαπώ την πατρίδα μου. Αφού όλα τα παραπάνω μου προκαλούν οργή και αηδία, μάλλον πρέπει να θεωρούμαι εχθρός της χώρας μου. Μάλλον θα πρέπει να είμαι ανθέλληνας. Έτσι το μόνο πού μένει να κάνω είναι να κατέβω στο Σύνταγμα στις 3 Σεπτεμβρίου και να διαδηλώσω με τους άλλους ανθέλληνες.

Ζαβέ από την Μινεσσότα και συγκαμένε από την Συγγρού συγγνώμη πού δεν έχω τα ίδια πατριωτικά αισθήματα με εσάς. Δεν πειράζει όμως, έχετε ακόμη ένα κομματικό στρατό που σας ακολουθεί και σας προσκυνά. Ή... μήπως όχι;