Η προδοσία της κοινωνίας από το συνδικαλιστικό και φοιτητικό της κίνημα

Σήμερα πρωτομαγιά και με την οικονομική κρίση να αυξάνει ρυθμούς, αναρωτιόμαστε πως θα ήταν η χώρα αν υπήρχε ακομμάτιστος και ανεξάρτητος συνδικαλισμός.

Στην υπανάπτυκτη χώρα μας το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι αυτόνομο, αλλά ετεροπροσδιοριζόμενο. Το πολιτικό κατεστημένο διαβρώνει το συνδικαλιστικό κίνημα από μέσα. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί τόσο τους ίδιους τους ανθρώπους του όσο και τον πελατειακό κάθετο τρόπο οργάνωσής του. Το παλαιοκομματικό κατεστημένο, ιδιαίτερα στις πόλεις, δημιουργεί τα εκτεταμένα δίκτυα πατρωνείας και εκλογικής πελατείας, τα οποία έχει ανάγκη, μέσα από το συνδικαλισμό.


Ο επαγγελματίας συνδικαλιστής στον τόπο μας, σήμερα, για να διατηρήσει τη θέση του, που σημαίνει γι’ αυτόν κύρος, κάποια εξουσία, ατομικές διευκολύνσεις, αλλά και προοπτική ανόδου στην πολιτική ελίτ της χώρας, θα πρέπει να έχει την….. υποστήριξη της ηγετικής φατρίας κάποιου κόμματος. Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι έτσι γίνεται υποχείριο της τελευταίας και πειθήνιο εκτελεστικό όργανό της. Ιδιαίτερα τα παραδείγματα πολλών ηγετών συνδικαλιστικών ομάδων που ανήλθαν στα κομματικά κλιμάκια, στην πολιτική, ακόμη και σε κρατικές θέσεις, επηρεάζουν ψυχολογικά και καθιστούν βέβαιη την πρόσδεση της συνδικαλιστικής ηγεσίας στο άρμα κάποιας κομματικής ηγεσίας, με αντίστοιχη «προδοσία» της συνδικαλιστικής οργάνωσης, του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και της κοινωνίας γενικότερα, η οποία επιμένει, μάταια φυσικά, να θεωρεί το συνδικαλισμό μέσο ελέγχου της αυθαιρεσίας της πολιτικής ηγεσίας του τόπου.

Η συμπεριφορά των συνδικαλιστικών ομάδων, των μόνων ομάδων πλέον που είναι ικανές να προστατέψουν την κοινωνία από το κράτος, με τη σειρά της συμβάλλει στη διαμόρφωση ανάλογης πολιτικής κουλτούρας και για το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα. Μιας πολιτικής κουλτούρας συγκεντρωτικής εξουσίας, υποτέλειας και δουλοπρέπειας. Αν δεν υπάρξουν ανακατατάξεις και κυρίως γενικότερες θεσμικές αλλαγές, δεν μπορούμε να περιμένουμε από τα άτομα να αλλάξουν την πολιτική κουλτούρα τους.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για το φοιτητικό κίνημα.
Παντού όπου υπήρξαν εναντιώσεις στην πολιτική ελίτ και εξεγέρσεις, αυτές άρχισαν από συνδικαλιστικά και φοιτητικά κινήματα. Εδώ παρατηρούμε ότι και τα δύο αυτά κινήματα έχουν ταχθεί υπέρ του μνημονίου και έχουν λουφάξει, αποκαλύπτοντας πλέον ότι αποτελούν βραχίονες στήριξης του καθεστώτος και όχι δυνάμεις έλέγχου ή ανατροπής του.

Όλοι μας αναρωτιόμαστε γιατί είμαστε κολλημένοι στον καναπέ και δεν σηκωνόμαστε κ.λ.π. Να η απάντηση.

Όταν η κοινωνία προδίδεται από τις δυνάμεις εκείνες από τις οποίες ανέμενε να την προστατέψουν, τότε είναι ακέφαλη και δεν μπορεί να εκδηλωθεί.
Αν λοιπόν δεν υπάρξει ξεσηκωμός από το συνδικαλιστικό και το φοιτητικό κίνημα, θα μείνουμε ασύνδετοι και θα πάμε άπατοι και άκλαυτοι.

Ίσως θα πρέπει να ξεκινήσουμε γρήγορα ένα διαδικτυακό κίνημα, πριν να είναι αργά.

Πηγή: http://hassapis-peter.blogspot.com/2011/05/blog-post_01.