Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011
Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011
Το μεγαλύτερο έγκλημα είναι η διάλυση της γλώσσας μας
Του Γιάγκου Ανδρεάδη *
Διορθώνοντας εδώ και περισσότερο από δύο δεκαετίες εκατοντάδες γραπτά φοιτητών και φοιτητριών κάθε εξάμηνο στο Πάντειο Πανεπιστήμιο παρακολουθούσα αποκαρδιωμένος την όλο και μεγαλύτερη υποβάθμιση του γλωσσικού τους οργάνου. Τα συμπτώματα ήταν αρκετά και δεν είχαν πάντοτε να κάνουν μόνο με την μορφολογία, δηλαδή την γραμματική και το συντακτικό και το λεξιλόγιο. οι εξεταζόμενοι υποτίθεται ότι έγραφαν και γράφουν στο μονοτονικό. Στην πραγματικότητα ο τόνος σε πολλά γραπτά είχε υποκατασταθεί από μια τελίτσα, ενώ σε αρκετά το μονοτονικό είχε γίνει… ατονάλ, καθώς απουσίαζε κάθε τονισμός. Το ποσοστό των απλοϊκων εκφράσεων και των ακυρολεξιών αυξάνονταν συνεχώς, και αυτό που συνέβαινε δεν οφειλόταν απλώς στο...
φαινόμενο που αποκαλούμε λεξιπενία, φτώχια δηλαδή του λεξιλογίου. Το είδος των λαθών έδειχνε ότι η -προβληματική- επαφή που είχαν όσοι έκαναν αυτά τα λάθη με τις εκφράσεις που χρησιμοποιούσαν ήταν περισσότερο ακουστική παρά οπτική. Η συνήθης έκφραση «οσαναναφορά αυτό το ζήτημα», (αντί για όσον αφορά) είναι ένα κλασικό τέτοιο παράδειγμα όπου ο γράφων καταφεύγει σε κάτι που έχει αρπάξει λανθασμένα το αυτί του, κάτι που συνήθως συμβαίνει με τις ξένες γλώσσες. Επιπλέον, τα ορθογραφικά λάθη ήταν τόσα και τόσο εξωφρενικά, ώστε επέμενα στους φοιτητές, ιδίως σε αυτούς που δίδασκα το μάθημα Δημιουργική γραφή, να χρησιμοποιούν ορθογραφικό λεξικό, τόσο στις ασκήσεις στην τάξη όσο και στις εξετάσεις. Ακόμη, κάτι πιο ανησυχαστικό, αυτό που χανόταν και χάνεται όλο και παραπάνω είναι η ικανότητα υπόταξης, σωστής δηλαδή σύνδεσης κύριων και δευτερευουσών, αιτιολογικών, συμπερασματικών κ.λ.π. φράσεων, δηλαδή η ικανότητα να συνδέονται μεταξύ τους τα διάφορα νοήματα. Τέλος τα γραπτά έφεραν και φέρουν την σφραγίδα του φροντιστηρίου. Πομπώδεις σοβαροφανείς εκφράσεις του τύπου «από την πρώτη στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος» έστω και αν το ζήτημα αφορούσε την ηλεκτρική κουζίνα ή «αποδεικνύεται με τον τρόπο αυτό ότι» ακόμα και αν επρόκειτο για κάτι το τόσο αποδείξιμο όσο είναι η διαφορά του φύλου των σεραφείμ από αυτό των χερουβείμ. Εννοείται ότι το τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου είχε και γλωσσικά μαθήματα, όπου μάλιστα δίδασκαν ικανοί φιλόλογοι. Όσο όμως γνωρίζω, οι διδάσκοντες αυτοί δίδασκαν μια πιο προχωρημένη ύλη που είχε να κάνει με γλωσσολογικές, υφολογικές κ.λ.π. προσεγγίσεις, πιθανότατα θεωρώντας ότι ένας απόφοιτος λυκείου έχει ήδη κατακτήσει από την μέση εκπαίδευση τον στοιχειώδη έλεγχο των γλωσσικών του μέσων. Όσο για μένα, καθώς πιστεύω ότι η δημιουργική γραφή προϋποθέτει την ανάγνωση δημιουργών, επέμενα στο να διαβάζουν οι φοιτητές πολλές σελίδες έργων του Θερβάντες, του Μπαλζάκ, του Ντοστογιέφσκι ή του Βιζυηνού, κάτι που εννοείται ότι έκανε πολύ καλό μόνο στο ποσοστό εκείνο των φοιτητών που είχαν έρθει στο Πανεπιστήμιο πραγματικά για να σπουδάσουν και να εκφραστούν δημιουργικά.
Αυτό που ωστόσο δεν είχα αντιληφθεί όσο καθαρά θα όφειλα ήταν το πόσο οργανωμένη ήταν και είναι, στα πλαίσια της Μέσης εκπαίδευσης, η γλωσσική αποδιοργάνωση των εφήβων που δολοφονούνται πνευματικά με την επιείκεια. Το καλοκαίρι του 2011 και ενώ παράλληλα διόρθωνα για μια ακόμη φορά πανεπιστημιακά γραπτά, έτυχε να μου αποκαλυφθεί, κάτι που αγνοούσα και που με διαφώτισε σε ένα βαθμό σχετικά με τους λόγους της γλωσσικής αδυναμίας (που ένιωθα ότι πάει να μεταβληθεί σε αναπηρία) που διαπίστωνα ότι γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Το παιδί μιας φιλικής μου οικογένειας, που είχε γενικά πολύ καλούς βαθμούς στο σχολείο, ένιωθε ότι υστερεί στο μάθημα της έκθεσης. Πέρα λοιπόν από τις άλλες προσπάθειές του συμφωνήσαμε να του κάνω λίγα μαθήματα που θα περιλάμβαναν εκτός από αναλύσεις έργων που θα του σύστηνα να διαβάσει και την συγγραφή κάποιων γραπτών. Όταν μου παρουσίασε το πρώτο γραπτό με περίμενε η έκπληξη: Τα ορθογραφικά λάθη ήταν περίπου σε αναλογία ένα κάθε δέκα ή δεκαπέντε το πολύ λέξεις. Ξαναρώτησα τον γενικό βαθμό και τον βαθμό του μαθήματος της έκθεσης και έμαθα ότι κυμαίνονταν στο δεκαεννέα. Επέμεινα να μάθω τι συμβαίνει με το ζήτημα της ορθογραφίας και έλαβα μια καταπληκτική για μένα απάντηση, που όμως γνωρίζουν όλοι οι διδάσκοντες στην στοιχειώδη και στην μέση εκπαίδευση: Όπως λοιπόν πληροφορήθηκα σύμφωνα με τις εγκυκλίους του υπουργείου, τα λάθη των μαθητών κατ’ απόλυτο σχεδόν κανόνα δεν πρέπει να διορθώνονται, διότι αλλιώς τα παιδιά κινδυνεύουν να πάθουν ψυχικό πρόβλημα. Απειθαρχώντας σε αυτή την οδηγία κατέφυγα σε μια απλή λύση για να σώσω κάτι από το κύρος της ελληνικής ορθογραφίας: Αυτοσχεδίασα ένα πρόχειρο κατάλογο λέξεων που ηχούσαν όμοια αλλά είχαν εντελώς διαφορετική σημασία με στόχο να εξηγήσω ότι το να αδιαφορείς για τον τρόπο γραφής σημαίνει τελικά να αδιαφορείς για το νόημα και που ήταν κάπως έτσι:
χέρι (το) και χαίρει ( εκτιμήσεως)
μέλι (το) , μέλη (τα) και μέλει ( δεν με)
λήθη (η λησμονιά) και λίθοι (οι πέτρες)
το γράμμα ήτα και η ήττα
πάλη (η ελληνορωμαϊκή) και πάλι
δείγμα και δήγμα (δάγκωμα του σκύλου)
λιμός ( η πείνα) και λοιμός (η επιδημία)
ευρέων ( στρωμάτων) και εβραίων ιερέων κ.λ.π.
Φαίνεται ότι η προσπάθειά μου είχε θετικά αποτελέσματα, διότι στα επόμενα γραπτά που μου παρουσίασε ο μαθητής και φίλος μου τα λάθη, με την βοήθεια του μικρού λεξικού που φρόντισε να αγοράσει, μειώθηκαν δραστικά. Αυτό που μου έμεινε από την εμπειρία μου αυτή είναι η αίσθηση ότι οι μαθητές της Μέσης εκπαίδευσης καταστρέφονται μέσα από αυτό που μοιάζει με κατανόηση και επιείκεια που όμως δεν είναι το έργο των επί μέρους καθηγητών που, όπως σε κάθε βαθμίδα, μπορεί κατά περίπτωση να είναι κακοί ή καλοί. Όπως αποδεικνύεται από τις εγκυκλίους που παραθέτω σε παράρτημα εμπνευστής αυτής της φονικής επιείκειας και οργανωτής της επιβολής της είναι το κράτος, μέσα από το υπουργείο παιδείας και το παιδαγωγικό ινστιτούτο. Και, εννοείται ότι δεν περιορίζεται στη γλώσσα: Ο μελλοντικός φοιτητής έχει μια εντελώς θολή εικόνα για οτιδήποτε έχει να κάνει με μια σειρά από «άχρηστα» μαθήματα όπως η λογοτεχνία, η ιστορία, η γεωγραφία ( δηλαδή τα μαθήματα που συμβάλλουν στην συλλογική μνήμη και ταυτότητα) των οποίων ο ρόλος στο πρόγραμμα σταθερά υποβαθμίζεται.
Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να εκτιμηθεί σωστά, αν δεν την αξιολογήσουμε μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο ανήκει. Αυτό της θέσης που έχει η ελληνική γλώσσα όχι μόνο στο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και στον λόγο των Μέσων και των πολιτικών. Αρχίζω από τα δύο τελευταία: Η πλειοψηφία της κοινωνίας μας πιστεύει ίσως ακόμη ότι η παιδεία ασκείται κατά κύριο λόγο από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αν όμως συλλάβουμε ότι παιδεία δεν είναι μόνον ένα σύστημα παροχής πληροφοριών και τεχνικών γνώσεων, αλλά και ένας δίαυλος μετάδοσης και δημιουργίας αξιών, τρόπων έκφρασης, αισθητικής, ηθικής κ.λ.π., εύκολα μάλλον θα δεχτούμε ότι ο πραγματικός παιδαγωγός της κοινωνίας μας βρίσκεται αλλού: Είναι τα τηλεοπτικά κανάλια και σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό το διαδίκτυο. Η παρουσία ενός τηλεοπτικού αστέρα σίγουρα θα γέμιζε με πολύ πιο ασφαλή τρόπο τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα από ότι αυτή ενός σπουδαίου επιστήμονα, συγγραφέα, ηθοποιού που δεν χαίρει της ευνοίας του γυαλιού και τα τηλεδικεία όπως και τα τοκ- σόου παράγουν κοινωνικό και πολιτικό ήθος περισσότερο και από τα κόμματα. Αν όμως, για να περιοριστούμε στο ζήτημα της γλώσσας, παρακολουθήσουμε τα προγράμματα της τηλεόρασης, θα αντιληφθούμε ότι η κακομεταχείριση της ελληνικής, είτε πρόκειται για την έκφραση, είτε για την μορφολογία, είτε για την εκφορά, φτάνει σε απίστευτα σημεία. Το ΕΣΡ που υποτίθεται ότι προστατεύει τον τηλεθεατή , και άρα και την γλώσσα του, σίγουρα δεν έχασε ποτέ τον καιρό του καταγράφοντας τους απίστευτους σολοικισμούς που διαπράττουν οι διάφοροι και διάφορες «άνκορμεν» και «άνκοργουίμεν», καθώς και την κακοποίηση της γλώσσας στις μεταγλωττίσεις των ξένων ταινιών και άλλων προγραμμάτων. Οι σολοικισμοί όμως και η κακοποίηση αυτή είναι δυστυχώς το μέγιστο γλωσσικό μάθημα, τουλάχιστο για το μέρος εκείνο της νεολαίας που μένει πιστό στο γυαλί. Όσο για εκείνους που έχουν ήδη στραφεί στο διαδίκτυο, αυτοί πλέουν ήδη με ανοιχτά τα πανιά στον ωκεανό των γκρήγκλις που, όπως θα δούμε σε λίγο, είναι και η γλωσσική πραγματικότητα που από καιρό σχεδιάζεται από την ηγεσία του υπουργείου πολιτισμού ή από αυτούς που σκέφτονται για λογαριασμό της.
Ο πολιτικός ή μάλλον κομματικός λόγος έχει χωρίς αμφιβολία το δικό του μεγάλο μέρος της ευθύνης για την γλωσσική εξαχρείωση. Συνήθως, όσοι απαξιώνουν τον «πολιτικό» αυτό – και στην ουσία πλήρως απολιτικό- λόγο, τον χαρακτηρίζουν, μεταφράζοντας το γαλλικό langage de bois, ως «ξύλινο». Η μεταφορά αυτή εκ της γαλλικής εκφράζει εν πολλοίς την κατάσταση (ΣΗΜ.1 Βλ. Γιάννη Καλλιόρη Η ξύλινη γλώσσα, Αθήνα, 1992. Για τις παρατηρήσεις του που προανήγειλλαν με οξυδέρκεια την σημερινή κατάσταση βλ. και του ίδιου, Γλωσσικός αφελληνισμός, Αθήνα , 1985 κα contra Άννα Φραγκουδάκη, Γλώσσα και επικοινωνία, Αθήνα, 1987, όπου καταγγέλλεται «ο μύθος για την παρακμή της ελληνικής γλώσσας». Εννοείται ότι η γλώσσα δεν είναι κάποιος αυτόνομος από την κοινωνία οργανισμός ο οποίος παρακμάζει από μόνος του. Αυτό δεν εμποδίζει να χάνονται συνεχώς ομιλούμενες γλώσσες ή/και να διαλύονται οι ομάδες που τις μιλούν). Ξύλινος είναι ένας λόγος αποστεωμένος και αρτηριοσκληρωτικός λόγω ιδεολογίας. Όμως στην ελληνική περίπτωση το πράγμα είναι πολύ πιο σύνθετο και βαθύ. Έχει να κάνει από την μια με την φύση της συγκεκριμένης γλώσσας για την οποία θα μιλήσουμε πιο κάτω και από την άλλη με τις ιστορικές συγκυρίες που διαμόρφωσαν το σημερινό γλωσσικό, πολιτισμικό και πολιτικό σκηνικό. Αφετηρία υπήρξε η Χούντα που υφαρπάζοντας και πλαστογραφώντας ιδέες σχετικές με την παράδοση του τόπου κατέστησε για μεγάλη μερίδα της κοινωνίας ύποπτη και σχεδόν απεχθή κάθε αναφορά σε μνήμη και σε ταυτότητα. Η Μεταπολίτευση που την διαδέχθηκε θεμελιώθηκε εσκεμμένα και προγραμματισμένα στην ψευδαίσθηση ότι η δικτατορία κατέρρευσε λόγω της περίπου καθολικής αντίστασης του λαού και για να στηρίξει την άποψη αυτή κατέφυγε σε ένα είδος γενικευμένης παρένδυσης (τραβεστί) ιδεών, ρητορικών, έως και τρόπων ενδύσεως και συμπεριφοράς. Ο χτεσινός τρομαγμένος ανθρωπάκος που βολευόταν με την δικτατορία ή εκτονωνόταν με ανέκδοτα για τον Πατακό, άφησε μούσι, φόρεσε τζην και άρχισε να συχνάζει σε αντιαμερικανικές διαδηλώσεις. Κάμποσοι συνοδοιπόροι των συνταγματαρχών που δεν είχαν εκτεθεί ανεπανόρθωτα έσπευσαν να χωθούν σε δημοκρατικά κόμματα, που δεν είχαν πάντα την βούληση ή την ικανότητα να ελέγξουν ποιους στρατολογούσαν. Για να μείνουμε στο γλωσσικό επίπεδο οι διανοούμενοι και οι δημοσιογράφοι άλλαξαν την κουτσο- καθαρεύουσα που έγραφαν κατά χουντική επιταγή κρατώντας την ίδια δομή και τον ίδιο ακαταλαβίστικό και στην ουσία τρομοκρατικό λόγο, μεταμφιεσμένο χάρη στην υποκατάσταση των παλιών καταλήξεων με άλλες υποτίθεται «δημοτικές».
Στην κατάσταση αυτή προστέθηκε και ένα ακόμη ένα άλλο φαινόμενο: Αυτό του διανοουμενίστικου νέο- καθαρευουσιανισμού. Στην διάρκεια της δικτατορίας η Ελλάδα είχε εν πολλοίς αποκοπεί από την Ευρώπη. Το ρεύμα των μεταφράσεων ξένων λίγο- πολύ αριστερών έργων που βαφτιζόταν για καλύτερη κατανάλωση και μαρξιστικά (σημ. βλ. την περίπτωση του Pierre Vidal Naquet αμέσως μετά την Χούντα) μεταβλήθηκε σε ένα μεταφραστικό χείμαρρο στην μεταπολίτευση. Οι εντυπωσιακά πολυάριθμοι εκδοτικοί οίκοι που δημιουργήθηκαν ευνόησαν εσκεμμένα ή μη όχι την αυθεντική έκφραση ιδεών και μορφών, αλλά την μπροσούρα ή την μετάφραση που ήταν στην ουσία και μάλιστα κακή ακόμα και όταν ήταν τραβεστί (Μεταμφιεσμένη σε )πρωτότυπο. Το ρεύμα αυτό γέμισε την ελληνική πνευματική αγορά με χιλιάδες ακαταλαβίστικα, ακαλαίσθητα και ανελλήνιστα σκουπίδια που συνέβαλαν σε μια κυριαρχική σύγχυση όπου, στον αστερισμό του μεταμοντέρνου όλοι είχαν δίκιο και άδικο, έτσι που τελικά να έχει πάντα δίκιο η κάθε λογής εξουσία.
Οι εξελίξεις αυτές είχαν μια πολύ σαφή έκφραση στον χώρο της γλώσσας στην εκπαίδευση μέσα από τις αλλεπάλληλες «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις», όρο που αναπαρήγαγε έκτοτε μέχρι τελικής πτώσεως την πραγματικότητα της μεταρρυθμίσεως Παπανούτσου/ Κακριδή επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου πριν από την δικτατορία της 21ης Απριλίου 67. Πριν προχωρήσω στο τι σήμαιναν οι μεταρρυθμίσεις αυτές για την γλώσσα θα πρέπει να θυμίσω μια ελληνική ιδιαιτερότητα. Ήδη από την προδικτατορική εποχή, ο Τύπος και κατά κύριο λόγο το συγκρότημα Λαμπράκη είχε έναν εντελώς ιδιαίτερο ρόλο: Δεν επικροτούσε απλώς τις μεταρρυθμίσεις αυτές. Σε πολύ σημαντικό βαθμό μετείχε στο σχεδιασμό τους, πράγμα που συνεχίστηκε και με τις μεταρρυθμίσεις της Μεταπολίτευσης. Το στοιχείο αυτό δεν μπορεί να εκτιμηθεί παρά μόνον αν κατανοήσουμε δύο πράγματα: α) Ότι αιχμή των μεταρρυθμίσεων ήταν το καλούμενο γλωσσικό ζήτημα, δηλαδή η διαμάχη δημοτική/καθαρεύουσα, όπου στα πλαίσια μιας κατάστασης που ο Ζήσιμος Λορεντζάτος πολύ εύστοχα αποκάλεσε δικέφαλο γλωσσαμυντορισμό, η μορφολογική διαμάχη για τις καταλήξεις των λέξεων (γιατί όλα τα άλλα βασικά έμεναν ίδια) είχε υποκλέψει τη θέση της ουσίας. Και β) ότι ο ιδεολογικός ορίζοντας στα πλαίσια του οποίου διεξαγόταν η συζήτηση αυτή ήταν ένας θολός προοδευτισμός, που για τους πιο συνειδητούς αστούς διανοουμένους σήμαινε την ολοκλήρωση του καπιταλιστικού μετασχηματισμού με όρους αποδοτικότητας μιας κοινωνίας ανθρώπων/εργαλείων, την ίδια ώρα που η παραζαλισμένη αριστερά συρόταν από πίσω νομίζοντας ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές οδηγούσαν σε κάποιο φαντασιακό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Η σύνδεση εκσυγχρονισμού, εκβιομηχάνισης, τεχνολογικής προόδου και επανάστασης ήταν τόσο ριζωμένη στην μαρξιστική και την κομμουνιστική ιδεολογία, που χρειάστηκε η κατάρρευση των υπαρκτών σοσιαλισμών για να τολμήσουν κάποιοι που ανήκουν στην ευρωπαϊκή κομμουνιστική αριστερά να δηλώσουν ευθαρσώς ότι κάθε εκσυγχρονισμός δεν είναι υποχρεωτικά για το καλό της δημοκρατίας και των εργαζομένων. Ωστόσο, στα πρώτα ιδίως χρόνια της μεταπολίτευσης το είδος αυτού του θολού προοδευτισμού έθρεψε με επιτυχία την ρητορική της Νέας Δημοκρατίας καθώς και μεγάλου μέρους της Αριστεράς και πολύ περισσότερο του ΠΑΣΟΚ αλλά και αυτήν του συγκροτήματος, δημιουργώντας μια κατάσταση πλειοδοσίας άκριτων αλλαγών, τόσο στο γλωσσικό όσο και σε όλα τα άλλα πεδία. Μια από τις παράπλευρές απώλειες της ιστορίας αυτής ήταν η δημιουργία μιας «κρίσιμης μάζας» νεοαγράμματων που όπως παραδέχθηκε κάποτε ο (χωρίς εισαγωγικά) λόγιος αρχισυντάκτης των Νεων, Λέων Καραπαναγιώτης συνέβαλε όχι απλώς την στροφή των εφημερίδων στην «τηλεοπτική» μορφή των τάμπλοϊντ, αλλά και σε μια προϊούσα θεαματική συρρίκνωση του δημοσιογραφικού κειμένου για χάρη της εικόνας.
Αν αναρωτηθούμε ποιο είναι το κομβικό σημείο στις κρατικές πολιτικές για την γλώσσα η απάντηση είναι: η επιβολή του μονοτονικού από το ΠΑΣΟΚ τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του. Η Νέα Δημοκρατία είχε ήδη προηγουμένως αναγάγει την δημοτική σε επίσημη γλώσσα του κράτους, κάτι που ήταν ταυτόχρονα ένα από τα μέτρα εκτόνωσης ( σαν την νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την έξοδο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ) και μια απάντηση στον κούφιο καθαρευουσιανισμό της Χούντας. Αυτό ωστόσο δεν αποτελούσε κάποια δραματική τομή: στην πραγματικότητα η ελληνική γλώσσα είχε από καιρό προχωρήσει σε μια ευέλικτη σύνθεση λόγιων και λαϊκών στοιχείων που εκφράστηκε με τον νεοδημοτικισμό της ομάδας Δελμούζου και με την τότε γλώσσα των εφημερίδων. Επίσης, στο θέατρο, η γλώσσα των μεταφράσεων αρχαίας τραγωδίας και κωμωδίας είχε από- ιδεολογικοποιηθεί και στην θέση της μαχόμενης λαϊκίζουσας δημοτικής άρχισε- από τον Μίνωα Βολανάκη και πέρα- να επιβάλλεται μια μικτή γλώσσα που ζητούσε να υπηρετήσει όχι τις απόψεις για το γλωσσικό ζήτημα αλλά την σκηνική αποτελεσματικότητα.
Με το μονοτονικό αντίθετα έρχεται μια κάθετη τομή καθώς αλλάζει ο τρόπος γραφής που είχαν υιοθετήσει οι Έλληνες από το 300 περίπου π.χ. : Καταργείται δηλαδή η χρήση των τόνων και των πνευμάτων που επέτρεπε στις πάνω από τριάντα γενιές των ελλήνων και των ελληνόφωνων που διαδέχτηκαν η μια την άλλη μετά τους πρώτους αλεξανδρινούς φιλολόγους και ποιητές, να καταλαβαίνουν την ελληνική γραμματεία από τον Όμηρο μέχρι και τον Ελύτη. Αυτό τον τρόπο γραφής υιοθέτησαν οι γενιές των ποιητών που, όπως παρατήρησε ο Κωνσταντίνος Τρυπάνης (ΣΗΜ.2 Βλ. την εισαγωγή του στο Penguin Book of Greek Verse, 1988) είναι από τότε αδιάλειπτα παρόντες σε κάθε γενιά και αυτός είναι ο τρόπος γραφής Ρωμανού του Μελωδού, του Κορνάρου, του Παπαδιαμάντη και του Καβάφη, που δεν μπορούν να διαβαστούν σε μονοτονικό καθώς η παρουσία είτε η απουσία τόνων και πνευμάτων ( ας πούμε στις λέξεις ου (φονεύσεις)= μη και εξ ου( διαπιστώνεται) =από το οποίο) διαφοροποιεί το νόημα. Με λίγα λόγια η απόφαση ήταν κυριολεκτικά κοσμοϊστορική: Καθιστούσε το σύνολο της ελληνικής μέχρι το 1981 όχι μόνο άμεσα νεκρή γλώσσα αλλά επίσης και προοπτικά ξένη γλώσσα και επίσης δυσκόλευε τους ξένους γνώστες των αρχαίων ελληνικών- και δυνάμει φιλέλληνες- να επικοινωνούν με τα σύγχρονα ελληνικά. Αξίζει να σημειωθούν ο τρόπος που αποφασίστηκε η μεταρρύθμιση, το πρόσωπο που συνδέθηκε μ’ αυτήν και το τεχνολογικό/οικονομικό ντεσού της υπόθεσης. Η απόφαση – η πρώτη μείζων κίνηση από την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία- πάρθηκε κυριολεκτικά νύχτα από τριάντα (!) βουλευτές χωρίς την συζήτηση που θα είχε κανονικά αφιερωθεί για την κατασκευή μιας πρόχειρής γέφυρας έξω από κάποιο χωριό. Ο υπουργός που την χρεώθηκε ήταν ο κ. Βερυβάκης, θαρραλέος αγωνιστής κατά της Χούντας, αλλά παντελώς άσχετος με τα γλωσσικά ζητήματα. Και ακόμη, η απόφαση βόλευε τις εταιρείες των υπολογιστών που στην πρωτόγονη εκεί η φάση της ηλεκτρονικής τεχνολογίας δεν μπορούσαν να λανσάρουν στην αγορά πολυτονικά προγράμματα (ΣΗΜ.3 Για ενδιαφέροντα αποσπάσματα από τα πρακτικά της βουλής της 11/1ου/1982 και από τα κείμενα κάποιων από τις προσωπικότητες που αναφέρονται αμέσως πιο κάτω βλ. πρόχειρα τον ιστότοπο «Αντίβαρο», http/antibaro).
Υπάρχει σε σχέση με την υπόθεση αυτή ένα συλλογικό απωθημένο της κοινωνίας μας , θαμμένο από ένα συνδυασμό αδιαφορίας και πρόθεσης : Πρόκειται για μια πληθώρα κειμένων που, μεταξύ άλλων, υπογράφουν ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Νίκος Σβορώνος, ο Γιώργος Χειμωνάς, ο Τάσος Λιγνάδης, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Στέλος Ράμφος, ο Γιάννης Καλεώδης, ο Άγγελος Ελεφάντης και ο δικαστής της Χούντας Γιάννης Ντεγιάννης. Τα επιχειρήματά τους, πε΄ρα από τις διαφορές της σκοπιάς και του ύφους επικεντρώνονταν στο ότι η κατάργηση των τόνων δεν αποτελούσε απλώς απόφαση για την μορφή της γραφής, αλλά συνιστούσε πολιτισμικό πλήγμα με βαρύτατες επιπτώσεις στην μνήμη και την ταυτότητα του ελληνισμού και, όπως παρατήρησε σοφά η Jaqueline de Romilly, στην σύνδεση της Ελλάδας με το πολύτιμο εθνικά «λόμπυ» των ελληνιστών του εξωτερικού. Το ότι η παρέμβαση ανθρώπων αυτού του αναστήματος αγνοήθηκε τότε και στη συνέχεια λησμονήθηκε έχει να κάνει με μια σημαντικότατη στροφή της κοινωνίας μας: Η γλώσσα από υπόθεση των ποιητών, των λογοτεχνών, των στοχαστών και των ανθρώπων που συνδύαζαν επιστημοσύνη και πολιτική προσφορά, δηλαδή από υπόθεση των με την ευρεία έννοια δημιουργών) κατάντησε, όπως και το κάθε τι σήμερα από την οικονομία ως και την παιδοφιλία, υπόθεση των ανειδίκευτων «ειδικών»: Μιας ομάδας γλωσσολόγων που αποφάσιζαν με βάση εργαλεία φτιαγμένα για εντελώς άλλες από την ελληνική γλωσσικές πραγματικότητες και που ουσιαστικά έβλεπαν την γλώσσα ως ένα «δομικά» αυτορυθμιζόμενο σύστημα ικανό να προσαρμοστεί, σε πείσμα οποιασδήποτε αλλαγής είτε επέμβασης. Άποψη μυωπική, αντιιστορική και απολιτική, αφού «αγνοούσε» ότι κάθε χρόνο καταγράφεται παγκοσμίως ο θάνατος πολλών γλωσσών.
Για να εξηγήσω για τι μιλώ, θα δώσω τον λόγο στην ποίηση: Θα σκιαγραφήσω δηλαδή την γλωσσική ( και ταυτόχρονα πνευματική και πολιτική) θέση του Ελύτη, όπως αυτή αναφαίνεται μέσα από την δημιουργία του με αποκορύφωμα το Άξιον έστι. Το έργο αυτό είναι χωρίς αμφιβολία το αριστούργημά του, το ποίημα που βοηθούσης και της εκπληκτικής μελοποίησης του Θεοδωράκη κατέστησε την ποίησή του κτήμα ευρέων λαϊκών στρωμάτων, αποτελώντας από την άλλη πλευρά και την αιχμή του δόρατος για την κατάκτηση του βραβείου Νόμπελ ένα μόνον χρόνο πριν από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Πέρα όμως από αυτό, η φόρμα του, τα μηνύματα αλλά και η ίδια η γλώσσα του το καθιστούν ένα καλλιτέχνημα/ μανιφέστο υπέρ της πολιτισμικής και γλωσσικής συνέχειας του ελληνισμού. Μέσα στο Άξιον Εστί δεν συναντώνται μόνον ο Όμηρος, οι προσωκρατικοί, ο Μελωδός , ο Σολωμός, ο Παπαδιαμάντης και ο Τσιτσάνης. Επιπλέον, κατά το παράδειγμα του Κάλβου, ποιητικού δασκάλου του Ελύτη, η ποιητική γλώσσα παράγεται από μια ελεύθερη αλλά έγκυρη σύνθεση λέξεων όλων των περιόδων της ελληνικής, από τα αρχαία έπη μέχρι και το ρεμπέτικο πράγμα, που δεν θα γινόταν αν η γλώσσα αυτή, όπως ίσως μόνον τα κινεζικά και τα αρμένικά, δεν ήταν «συντηρητική», δηλαδή με μια ιδιαίτερη συνοχή και συνέχεια από γενιά σε γενιά και εξαιρετικά αργή- ακριβώς διότι ήταν επαρκής- στην εξέλιξή της. Καταγγέλλοντας την κατάργηση των τόνων από το ΠΑΣΟΚ όσοι ήδη ανέφερα αλλά και πολλοί άλλοι (ΣΗΜ.4 Από την άποψη αυτή έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί μια συνάντηση που διοργανώθηκε από το τότε Κ.Κ.Ε. εσωτερικού στο γήπεδο του Μίλωνα στις . Η παρουσία και η επιχειρηματολογία όσων ήτα κριτικοί προς τον νόμο του ΠΑΣΟΚ ήταν εντυπωσιακή , αλλά, χάρη και στα Μέσα που υποβάθμισαν το θέμα τα αποτελέσματα και αυτής της πρωτοβουλίας υπήρξαν αμελητέα) εξέπεμπαν σήμα κινδύνου που απειλούσε την συνέχεια αυτή την οποία έβλεπαν άρρηκτα συνδεδεμένη με τον σύνολο πολιτισμό της χώρας. Εννοείται ότι, επειδή η γλώσσα δεν κολυμπά σε κάποιο νεφέλωμα εκτός της υπόλοιπης πραγματικότητας, η γλωσσική αυτή αλλαγή συνδυάστηκε με άλλες που αφορούσαν στο περιεχόμενο. Τα αρχαία ελληνικά, ως νεκρή αλλά και σχεδόν ως ξένη πλέον γλώσσα, υποβαθμίστηκαν δραματικά στο διδακτικό πρόγραμμα της μέσης εκπαίδευσης και στη συνέχεια, καθώς κυριαρχούσε όλο και πιο πολύ μια εργαλειακή οπτική για τους σκοπούς της παιδείας, τον δρόμο τους ακολούθησαν γενικότερα οι επιστήμες της μνήμης όπως η Ιστορία και γενικότερα οι «άχρηστες» πλην απολύτως ουσιώδεις ανθρωπιστικές σπουδές.
Οι μεταρρυθμίσεις που ακολούθησαν δεν άλλαξαν αυτή την κατάσταση (ΣΗΜ.5 Η διατριβή που υποστήριξε στο Τμήμα ΕΜΕΠ του Παντείου Πανεπιστημίου το 2011 ο Άγγελος Γιουβρέκας, Τύπος και εκπαίδευση, η υποδοχή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης Αρσένη στον ημερήσιο Τύπο, περιέχει μια σαδρομερή καταγραφή όλων των μεταρρυθμίσεων της Μεταπολίτευσης και αντίστοιχες συνεντεύξεις με τους πολιτικούς που τις ανέλαβαν, καθώς και μια κατατοπιστική βιβλιογραφία) . Αυτή του Αντώνη Τρίτση, που πρέπει αρχικά να είχε την κάλυψη του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν μια ειλικρινής αλλά αδέξια και σπασμωδική προσπάθεια, να επανέλθουν τα πράγματα σχετικά με την γλώσσα και τους στόχους παιδείας. Η προσπάθεια αυτή καταβαραθρώθηκε εκ των έσω, με παρεμβάσεις όχι μόνον της αριστεράς, ιδίως της «ανανεωτικής», σταθερά και άκριτα γοητευμένης από κάθε εισαγόμενο ή μη νεωτερισμό, αλλά και στελεχών του ΠΑΣΟΚ, όπως ο αθεράπευτα προοδευτικός κύριος Καστανίδης. Η Μεταρρύθμιση Κακλαμάνη υπήρξε μάλλον διαχειριστική και παρά ταύτα επίσης αναποτελεσματική, ενώ αυτή του Γεράσιμου Αρσένη, που επίσης δυναμιτίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και τον «προσκείμενο» στο ΠΑΣΟΚ Τύπο, διαμορφώθηκε ως άποψη πριν ο εμπνευστής της προλάβει να αντιληφθεί τα πραγματικά εκπαιδευτικά προβλήματα, που ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε ζητήματα αξόνων και αξιών. Μπορούμε μάλιστα να πούμε ότι από την εποχή Αρσένη και πέρα, το να συζητώνται ουσιαστικά ζητήματα κατεύθυνσης της εκπαίδευσης κατέστη, για διαφορετικούς ίσως κάθε φορά λόγους, αδιάφορο τόσο για τους εμπνευστές των αλλεπάλληλων μεταρρυθμίσεων όσο και για την πλειονότητα των υποτιθέμενων ιδεολογικών και πολιτικών τους αντιπάλων.
Η δεύτερη καταστροφική τομή, συνέχεια αυτής του 1981, αν και μάλλον οι πρωτεργάτες της αγνοούν τα πάντα για την περίοδο εκείνη, είναι η σημερινή εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Πρόκειται για την πολλαπλή επιβολή της αγγλικής όχι ως «δεύτερης επίσημης γλώσσας του κράτους» όπως την ήθελε πριν ακόμη αναλάβει τα καθήκοντά της η κα Υπουργός Παιδείας, που κατά το επίσημο βιογραφικό της ανακάλυψε τα τρωτά της ελληνικής φυλής (sic), αλλά ουσιαστικά ως πρώτης και κυρίαρχης. Τα μέτρα της σημερινής κυβέρνησης που αφορούν στο Πανεπιστήμιο έγιναν ήδη νόμος με την συνέργεια και της Νέας Δημοκρατίας ενάντια στις υποτιθέμενες ευαισθησίες του κόμματος αυτού, και πρόσφατα εκφρασμένες δια στόματος του αρχηγού του, για την ελληνική παράδοση, τον Παπαδιαμάντη, τον Βιζυηνό κτλ. ,κτλ. Σύμφωνα με την πολιτική της κας Διαμαντοπούλου τα ελληνόπουλα, που όπως είπαμε δεν διδάσκονται την ορθογραφία της γλώσσας τους, διδάσκονται από την πρώτη δημοτικού αγγλικά ( άραγε χωρίς ορθογραφία;) και κομπιούτερ, των οποίων η χρήση είναι αδύνατη, αν δεν χρησιμοποιεί κανείς το προκρούστειο και αποτυπωμένο στην λατινική γραφή, μόρφωμα των αγγλοελληνικών γκρήγκλις. Περιττό να προσθέσουμε ότι τα εύπλαστα νεαρά πλάσματα που θα υποβληθούν σε αυτή την πλύση εγκεφάλου δεν θα κατορθώσουν να μάθουν καμία απολύτως γλώσσα διότι χάνοντας μέσα σε αυτό το αλαλούμ την μητρική τους θα καταστούν αφασικά σε όλες. Η καταστροφή μάλιστα αυτή σε ένα μόνο βαθμό οφείλεται σε γενικότερες εξελίξεις όπως έχουν μελαγχολικά και εσφαλμένα υπαινιχθεί κάποιοι. Η προσπάθεια επιβολής της αγγλικής ως lingua franca, οικουμενικής κοινής γλώσσας είναι όντως διαπιστωμένη και σχολιασμένη αν και δεν αποτελεί αυτονόητο νόμο, αφού η αγγλική απειλείται από τα ισπανικά στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αν όμως η επιβολή της αγγλικής είναι παγκόσμιο φαινόμενο, η εθελοντική και συστηματική υπόσκαψη της ελληνικής για χάρη των αγγλικών είναι μια πρωτοβουλία που ίσως να αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, όπου πρωτοστατεί η σημερινή υπουργός Παιδείας.
Μήπως όμως είναι άδικο το να συνδέουμε τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ για το Πανεπιστήμιο με το γλωσσικό βάραθρο στο οποίο είναι έτοιμη να ολοκληρώσει την πτώση της η Ελλάδα; Οπωσδήποτε όχι. Αν δούμε τον Νόμο Διαμαντοπούλου όχι απλώς ως εκτός τόπου και χρόνο, αλλά μέσα στο πολιτικό και διοικητικό συγκείμενό του, γίνεται σαφές ότι αποτελεί την ταφόπλακα στην υπόθεση του γλωσσικού αφελληνισμού. Τα σχέδια που υποβάλλουν οι πανεπιστημιακοί για να πάρουν τα περίφημα ευρωπαϊκά προγράμματα έρευνας κρίνονται από ξένους κριτές από περιλήψεις τους στα αγγλικά (προσοχή ας πούμε στα γερμανικά, τα κινεζικά είτε τα ινδικά). Προφανώς μοναδική επιστήμη στον κόσμο είναι η αγγλόφωνη και μοναδικοί επιστήμονες οι ομιλούντες και γράφοντες αγγλιστί. Τα μοντέλα επίσης αξιολόγησης που σήμερα επιβάλλονται από το Υπουργείο παιδείας για να κρίνονται οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι είναι αγγλοσαξωνικά. Δέκα εκτενή βιβλία στα ελληνικά είναι σύμφωνα με τα μοντέλα αυτά λιγότερο σημαντικά από ισάριθμες σύντομες- ακόμα και μη προσωπικές αλλά ομαδικές όπου είναι άγνωστο τι έχει γράψει ο καθένας- αγγλόφωνες συνήθως διεθνείς ανακοινώσεις και η αξιολογική κλίμακα των ανά τον κόσμο Πανεπιστημίων είναι Αμερικανική, έτσι που η Σορβόννη, η Χαϊλδελβέργη, η Σαλαμάνκα, η Μπολόνια να βρίσκονται στον πάτο της κατάταξης σε σχέση με άλλα απίθανα ιδρύματα που είτε είναι δευτεροκλασάτα αμερικανικά είτε απλώς τα αντιγράφουν και συνδέονται μαζί τους με οικονομικά συμφέροντα.
Μέσα σε αυτό το γενικότερο πλαίσιο, η ύποπτη επιείκεια που επιβάλλουν οι εγκύκλιοι του υπουργείου στο θέμα της εκμάθησης της ορθογραφίας της γλώσσας από τους μαθητές της στοιχειώδους και της μέσης εκπαίδευσης παίρνει όλη την ζοφερή της σημασία. Το επόμενο και ήδη προβλέψιμο βήμα θα πραγματοποιηθεί όταν κάποιοι άλλοι τριάντα ή λιγότεροι βουλευτές θα ψηφίσουν, επίσης νύχτα, το να γράφουν , όσοι Έλληνες έχουν απομείνει χρησιμοποιώντας το λατινικό αλφάβητο. Η πορεία αυτή είναι κάθε άλλο παρά αναπόδραστη. Εδώ και καιρό η ίδια η τεχνολογία των υπολογιστών επιτρέπει όχι μόνον να διορθώνουμε τα λάθη αλλά και αν το θέλουμε – με την χρήση του προγράμματος πολυτονιστή- να επανέλθουμε στ πολυτονικό και δι’ αυτού στην επανασύνδεση στην γραμματεία που αποτελεί την ραχοκοκαλιά μιας ταυτότητας, που μέσα στον σημερινό Αρμαγεδόνα, πρέπει να γίνει το κεντρικό μας στήριγμα για να αντέξουμε και να αντιδράσουμε. Το πρόβλημα όμως δεν είναι τεχνολογικό αλλά πολιτικό με την ουσιαστική έννοια της λέξης και συνεπώς πολιτισμικό. Μόνο την ώρα που θα βιώσουμε βαθιά ότι η ίδια η κρίση είναι πρωτίστως πολιτισμική, θα αποφασίσουμε να ξαναποκτήσουμε τα πνευματικά όπλα που θα μας επιτρέψουν να την ξεπεράσουμε. Αν δεν καταφέρουμε να επανασυνδεθούμε με αυτό το πατημένο πνευματικό οπλοστάσιο, στην καλύτερη περίπτωση, εφόσον δηλαδή θα θέλουμε ακόμα να αντισταθούμε, η φωνή μας θα είναι μόνο κραυγή η μουγκρητό και η πράξη μας μια σπασμωδική εκτόνωση.
* O Γιάγκος Ανδρεάδης είναι Καθηγητής Ιστορίας Πολιτισμού και Θεάτρου, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Πηγή
Διαβάστε περισσότερα...
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011
Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011
Θα πρέπει επιτέλους να αυτο-οργανωθούμε (ανακοίνωση-παρέμβαση της Κίνησης Πολιτών ΆΡδην)
«Ηµασταν σαν τις πόρνες µετά την πρώτη τους φορά [...] Κοιτάζαµε ο ένας τον άλλον και ήµασταν όλοι χλωµοί [...] Αισθανόµασταν µεγάλη ντροπή, αφού δεν µπορούσαµε να πιστέψουµε ότι εµείς, το ΠΑΣΟΚ, οδηγήσαµε την Ελλάδα στο ∆ΝΤ και τεµαχίσαµε µισθούς και συντάξεις [...]Από τότε έχουµε εκπορνευτεί πλήρως. Έχουµε κάνει τα ίδια πράγµατα πολλές φορές χωρίς να αισθανόµαστε ίχνος ντροπής»…
ΤΟ ΒΗΜΑ 16/10/11
Τις δύο ημέρες των τελευταίων απεργιακών κινητοποιήσεων, παρακολουθούμε και βιώνουμε την τελευταία πράξη μιας προδοσίας δύο χρόνων, η οποία μέλλει να ολοκληρωθεί τις επόμενες ημέρες στη Βρυξέλλες, με το πλήρες ξεπούλημα της χώρας.
Μέσα σε αυτές τις 48 ώρες, αναδείχτηκαν συμπυκνωμένα όλα τα στοιχεία του σημερινού αδιεξόδου. Είδαμε την κυβέρνηση να δίνει την τελευταία της παράσταση εντός κοινοβουλίου, ένα ακόμα μονόπρακτο ξεπουλήματος και προδοσίας, για να παραδώσει τις επόμενες ημέρες τη χώρα στα χέρια ιδιότυπων «κομμωτών», οι οποίοι ετοιμάζονται όχι απλώς να μας κουρέψουν αλλά να μας γδάρουν. Οι βουλευτές του κυβερνητικού συρφετού σύρθηκαν εκβιαζόμενοι να ψηφίσουν ακόμα ένα λαοκτόνο νομοσχέδιο: Ήταν ο ηθικός εκβιασμός του αρχι-Κουΐσλιγκ Παπανδρέου και του μαινόμενου Μπενίτο (θα καταστρέψτε τη χώρα αν δεν τα ψηφίσετε), αλλά και ο πολύ ουσιαστικότερος έλεγχος των βουλευτών μέσα από τα σκάνδαλα και τη διαφθορά που τους έχει σαπίσει μέχρι το μεδούλι (βλέπε, για παράδειγμα, τα κροκοδείλια δάκρυα διαφόρων ανόμως πλουτισάντων κυριών). Διότι, όπως η Μέρκελ και οι αυλικοί της εκβιάζουν τους Παπανδρέου και τους Βενιζέλους, απειλώντας να βγάλουν τις μίζες τους στη φόρα, το ίδιο κάνουν και οι τελευταίοι στους υποτακτικούς τους. Και όμως, το ΠΑΣΟΚ, τώρα, είναι ένα πληγωμένο θηρίο. Έχει απέναντί του όλη την κοινωνία, ακόμα και το ίδιο το σώμα του κόμματος. Και, προφανώς, το κεφάλι δεν μπορεί να χτυπήσει τα πόδια – μόνο το αντίθετο μπορεί να γίνει, όπως αποδείχθηκε με τις καταλήψεις των υπουργείων και την ΠΟΕ-ΟΤΑ.
Γι’ αυτό και όλοι ετοιμάζονται για την τελική έξοδο. Οι κεντρικές φιγούρες της προδοσίας, ο Παπανδρέου, ο Πάγκαλος κι ο Βενιζέλος, ετοιμάζονται να παραδώσουν τη σκυτάλη και να κρυφτούν, μήπως και γλυτώσουν τα ειδικά δικαστήρια που θα ακολουθήσουν. Οι υπόλοιποι ήδη εργάζονται για τη διάδοχη κατάσταση: Η Αννούλα Μπίλντερμπεργκ, ο Ραγκούσης ή ο Λοβέρδος επιχειρούν να συγκροτήσουν το ρεύμα της ανοικτής συνεργασίας, μαζί με την Ντόρα και άλλα σημιτικά υπολείμματα, ώστε να συνδιαλέγονται προνομιακά με τους Γερμανούς και τους άλλους κατακτητές, υπό τις ευλογίες του… Παπαχελά. Άλλοι, βλέπε Κατσέλη και όψιμοι αντιστασιακοί, υπό τις ευλογίες των «μηχανικών» της κοινής γνώμης και της πολιτικής, θα πορευτούν στο εξής με αντιμνημονιακό προσωπείο και θα επιχειρήσουν να αναβαπτιστούν στα ευρύτερα «μέτωπα» που ήδη ετοιμάζονται.
Αυτό το κόμμα, που οδήγησε την Ελλάδα στη μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και εθνική καταστροφή της μεταπολεμικής ιστορίας μας, πλέον, έχει επιτελέσει τον ρόλο του και ετοιμάζεται για την οριστική του κατάδυση στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Και αυτό δεν καταδείχτηκε μόνο με την ιλαροτραγωδία του Κοινοβουλίου αλλά και από την πρωτοφανή λαϊκή κατακραυγή που τη συνόδευσε στις πλατείες της χώρας, στις μεγαλύτερες ίσως συγκεντρώσεις των τελευταίων δεκαετιών. Ο ελληνικός λαός έχει πλέον αποδεσμευτεί τελεσίδικα από το κόμμα-χαμαιλέοντα της μεταπολίτευσης.
Και όμως, τα γεγονότα που συνέβησαν έξω από το Σύνταγμα, στις 20 Οκτωβρίου, θάμπωσαν εν μέρει τον μεγαλειώδη χαρακτήρα των λαϊκών κινητοποιήσεων, ενώ το μόνο βέβαιο ήταν πως η θέση της κυβέρνησης θα ήταν πολύ χειρότερη αν το ποτάμι της λαϊκής οργής κατόρθωνε να εκδηλωθεί ανεμπόδιστα. Γιατί δεν μπορεί ένα διήμερο, που ξεκίνησε με μια από τις μεγαλύτερες σε μαζικότητα και ορμή διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης, να καταλήγει με τραγικό τρόπο στις καδρονιές, τα μάρμαρα και τις δολοφονικές επιθέσεις με μολότωφ σε διαδηλωτές. Και πάνω απ’ όλα, με τον άδικο χαμό του διαδηλωτή του ΠΑΜΕ, εξαιτίας της ρίψης των δολοφονικών δακρυγόνων από τα κατοχικά ΜΑΤ, τα οποία εκμεταλλεύτηκαν κατάλληλα, για μια ακόμα φορά, τους επαγγελματίες της βίας.
Το καθεστώς περιλαμβάνει και τους επίσημους «αντικαθεστωτικούς»
Οι κινητοποιήσεις των δύο ημερών κατέδειξαν το απόλυτο αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν το λαϊκό κίνημα όλες οι πολιτικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης, και ιδιαίτερα εκείνες οι οποίες επιχειρούν να αναβαπτιστούν στο αντιμνημονιακό λαϊκό κίνημα για να το ποδηγετήσουν και να το υποκαταστήσουν.
Το δράμα όλων των αυτόνομων λαϊκών κινητοποιήσεων της μεταπολίτευσης, δράμα που πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις τον τελευταίο χρόνο, είναι πως, κάθε φορά που έτεινε να συγκροτηθεί ένα νέο πολιτικό υποκείμενο που θα μπορούσε να εκφράσει άμεσα τον ίδιο τον λαό, αυτό εμποδιζόταν από τη συντονισμένη δράση δυνάμεων που συμμετέχουν και εκφράζουν την αδιέξοδη σαπίλα της μεταπολίτευσης.
Οι κάθε λογής επαγγελματίες της βίας, που για τριανταπέντε χρόνια διεκδικούν το μονοπώλιο της σύγκρουσης και παίζουν τον ρόλο του νταβατζή των δυναμικών αντιδράσεων της ελληνικής κοινωνίας, εξαντλούν το εξεγερσιακό δυναμικό της ελληνικής κοινωνίας στην αποδόμηση, τον μηδενισμό και το «χτυπάμε και τρέχουμε». Από το νεολαιΐστικο κίνημα της δεκαετίας του ’80, μέχρι το μαθητικό, το φοιτητικό κίνημα, ένα κομμάτι των αγανακτισμένων κ.ο.κ., πάντοτε είναι παρόντες για να νομιμοποιούν τις δυνάμεις καταστολής και να διασώζουν τους υποτιθέμενους αντιπάλους τους, το ΚΚΕ και το κράτος. Διότι και έδιναν τα όπλα στο κράτος να γίνει όλο και πιο κατασταλτικό και παράλληλα ενίσχυαν το ΚΚΕ και την καθεστωτική αριστερά, μια και ο κόσμος, μπροστά στη σύγκρουση μηχανισμών βίας, σπεύδει εν τέλει να καταφύγει στα δοκιμασμένα κόμματα και μηχανισμούς, ή –ακόμα χειρότερα– πηγαίνει σπίτι του.
Αυτό δεν ζήσαμε σε μεγαλύτερη κλίμακα τα δύο τελευταία χρόνια, από τότε που άρχισε η μεγάλη κρίση; Το μεγάλο λαϊκό κίνημα, που είχε αρχίσει να εκδηλώνεται ενάντια στο Μνημόνιο, σίγησε τρομαγμένο, για έναν χρόνο σχεδόν, μετά τους τρεις νεκρούς της Μαρφίν. Όταν εν τέλει άρχισε το κίνημα των αγανακτισμένων, έναν ολόκληρο χρόνο μετά, αυτό υποχρεώθηκε να υιοθετήσει τις τακτικές της μαζικής ειρηνικής διαμαρτυρίας για να μπορέσει να συγκροτηθεί. Και για δύο μήνες, κατόρθωσε να αντισταθεί τόσο στις δυνάμεις της καθεστωτικής Αριστεράς, στα γκρουπούσκουλα και το ΚΚΕ που το λοιδορούσαν, όσο και στους επαγγελματίες της βίας, που το χαρακτήριζαν εθνικιστικό και ειρηνιστικό. Και αυτό το κίνημα έτρεμαν οι εξουσιαστές, γιατί συγκέντρωνε και ενοποιούσε όλο τον ελληνικό λαό. Και έκαναν τα πάντα για να το διαλύσουν: ο καθένας από την πλευρά του, ΜΑΤ, δακρυγόνα, καθεστωτική Αριστερά, κουκουλοφόροι, προσπάθησαν να κτυπήσουν, να αλώσουν, να ποδηγετήσουν αυτό το μεγάλο λαϊκό κίνημα. Και φάνηκε πως προς στιγμήν το πέτυχαν.
Ωστόσο, στις 19 Οκτωβρίου, αυτό ξαναβγήκε δυναμικό, λαϊκό, ανυπότακτο, στους δρόμους όλης της χώρας. Και για άλλη μια φορά, ξαναπαίχτηκε το ίδιο παιγνίδι.
Το ΚΚΕ αποφάσισε να παραβρεθεί στις κινητοποιήσεις του Συντάγματος, ενάμιση χρόνο μετά το μνημόνιο. Έφραξε την Αμαλίας και δεν επέτρεπε σε κανέναν να πλησιάσει στη Βουλή, ενώ η όλη παρουσία του, τα ξύλινα συνθήματα και ο τρόπος συγκρότησής του, έδιωχνε τον ανένταχτο κόσμο, ο οποίος το είχε επιλέξει μόνο και μόνο για να αποφύγει το αδιέξοδο των συγκρούσεων του «μπάχαλου». Γι’ αυτό και, πριν αρχίσουν οι συγκρούσεις, ο κόσμος είχε αγανακτήσει με την παρουσία του – και διασώθηκε στη συνείδηση όλων μόνο μετά τις δολοφονικές επιθέσεις που δέχτηκε με τις μολότωφ και τα μάρμαρα.
Και όμως, ακόμα και τα τελευταία γεγονότα δεν ήταν αρκετά για να ξυπνήσουν το ΚΚΕ από το ιδιότυπο κώμα στο οποίο βρίσκεται. Γι’ αυτό, παρόλο που πλέον είναι σαφές ότι ο διαδηλωτής δολοφονήθηκε από τα δακρυγόνα που εξαπέλυσαν τα ΜΑΤ, διστάζει να επιτεθεί κατά μέτωπο στην κυβέρνηση, φοβούμενο την… κατάρρευσή της πριν την ολοκλήρωση της χρεοκοπίας! Γιατί είναι πολύ ασφαλές γι’ αυτούς να επιμένουν στον ρόλο του μετά Χριστόν προφήτη, παρά να συμβάλουν άμεσα και έμπρακτα στην ανατροπή της κυβέρνησης. Ούτως ή άλλως, αυτή η εξέλιξη θα απελευθέρωνε ανεξέλεγκτες δυναμικές, ενώ αν η παράδοση της εξουσίας γίνει ομαλότερα, τότε είναι πολύ πιθανότερο να λάβουν αυτοί, τα κατεστημένα κόμματα, τη μερίδα του λέοντος από την αγανάκτηση του κόσμου.
Τέλος, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιπές δυνάμεις της άκρας αριστεράς που, στις 20 Οκτωβρίου, περιορίστηκαν σε ρόλο κομπάρσου, παρόλο που έχουν τις ίδιες ευθύνες με τους υπόλοιπους. Κι αυτό γιατί τόσον καιρό στήριζαν και χρησιμοποιούσαν τις εξουσιαστικές πρακτικές του… αντιεξουσιαστικού χώρου. Διότι πάνω στις πλάτες του μπορούσαν όλα αυτά τα χρόνια να παίζουν ανέξοδα, νέοι και γηραιότεροι μεσοαστοί του Ψυχικού και του Κολωνακίου, τους επαναστάτες, μέσα στα πανεπιστήμια, στους χώρους των εκπαιδευτικών, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Εκείνοι ήταν που θεμελίωσαν το ιδεολογικό άλλοθι για τον μηδενισμό, και αυτοί καλλιέργησαν τον αμοραλισμό και την ισοπέδωση αρχών και αξιών μέσα στα κινήματα. Βεβαίως, τώρα πια, αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Φραγκενστάιν που έχουν κατασκευάσει. Εξ ου και η απίστευτα αντιφατική στάση που είχαν απέναντι στα γεγονότα: Από τη μια, κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, λοιδορούσαν το ΚΚΕ, βγάζοντας από το ντουλάπι τα μπαγιάτικα συνθήματα εναντίον του (βλέπε τι έλεγε ο ραδιοσταθμός «Κόκκινο» κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης), και από την άλλη, μετά τη διαδήλωση και όταν διαφάνηκε ότι υπάρχει νεκρός και ότι η στάση τους θα ενείχε τεράστιο πολιτικό κόστος, έσπευσαν να καταγγείλουν τους «προβοκάτορες» και τους «πράκτορες» της ασφάλειας.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, όμως, και κυρίως με τον τραγικό χαμό του οικοδόμου, στελέχους του ΠΑΜΕ από το Βύρωνα, διεσώθησαν για άλλη μια φορά οι δυνάμεις της αντίδρασης, όσοι δηλαδή κερδίζουν από την αναπαραγωγή της υφιστάμενης κατάστασης: οι προδότες της κυβέρνησης αλλά και οι μονολιθικές δυνάμεις της αμφισβήτησης. Το ΚΚΕ και οι μηδενιστές εξουσιαστές του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Ο ελληνικός λαός, όπως δεν θέλει τους πράσινους σωτήρες που τους οδηγούν στην αγκαλιά της υποδούλωσης και της εξαθλίωσης, ούτε τους άχρηστους και ανίκανους γαλάζιους, έτσι δεν χρειάζεται τους κόκκινους και τους μαύρους που βραχυκυκλώνουν τις αντιδράσεις και σπρώχνουν τον αντιστεκόμενο λαό στην παραίτηση, την απελπισία και τον οδηγούν στο σπίτι του. Ο ελληνικός λαός θέλει να οργανώσει από μόνος του, πραγματικά αυτόνομα, την αντίστασή του. Και το εννοεί. Ούτως ή άλλως, όταν οι λαοί φωνάζουν «ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ», στην Αθήνα, το Κάιρο ή το Μπουένος Άιρες, εννοούν πραγματικά ΟΛΟΥΣ – δηλαδή, ακόμα και αυτούς που το παίζουν εργολάβοι της ελπίδας του ίδιου του λαού. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς σήμερα.
Και αν στα τριανταπέντε χρόνια της μεταπολίτευσης τα κατάφεραν να εμποδίσουν την ανάδειξη ενός αυθεντικά νέου λαϊκού και αυτόνομου κινήματος, σήμερα δεν θα μπορέσουν να το κάνουν. Διότι σήμερα έχει ξεσηκωθεί όλη η κοινωνία, διότι σήμερα τείνουν να αυτονομηθούν ακόμα και οι ψηφοφόροι των κομμάτων, διότι σήμερα είναι ανάγκη να διαμορφωθούν νέα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα. Και όσο και αν καθυστερούν την μορφοποίησή τους οι δυνάμεις του παλιού κόσμου, τα ρυάκια της λαϊκής αντίστασης θα μεταβληθούν αργά ή γρήγορα σε χείμαρρο που θα σαρώσει όλες τις καθεστωτικές δυνάμεις, τόσο του κράτους όσο και τις αντιπολίτευσης, ακόμα και τους επαγγελματίες της βίας.
Η εξαφάνιση της μοιραίας –από τον Δεκέμβρη του 1944 μέχρι το Μνημόνιο του 2010– οικογένειας Παπανδρέου από το πολιτικό προσκήνιο, θα συμπαρασύρει και όλες τις μεταπολιτευτικές δυνάμεις που στηρίζουν και αναπαράγουν με κάθε τρόπο το σύστημα. Και όχι μόνο τον δικομματισμό, όχι μόνο την ωχρή και ανίκανη Ν.Δ. Το ζήτημα είναι πως όσοι καθυστερούν με χιλιάδες τρόπους την εμφάνιση ενός αυθεντικού λαϊκού κινήματος, πολλαπλασιάζουν τα δεινά που θα πρέπει ακόμα να υποφέρει ο ελληνικός λαός.
21 Οκτωβρίου 2011
Κίνηση Πολιτών Άρδην
Διαβάστε περισσότερα...
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
Ποιο θα είναι άραγε το τέλος του ΓΑΠ;
Ο ΓΑΠ και η συμμορία του έχουν βάψει με το αίμα πέντε ψυχών τα χέρια τους.
Και αυτός είναι μόνο ο αριθμός των συνανθρώπων μας πού έχασαν την ζωή τους κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων.
Ο αριθμός μεγαλώνει δραματικά αν προστεθούν οι Έλληνες πού έβαλαν τέλος στην ζωή τους λόγω απόγνωσης εξαιτίας του αδιεξόδου πού είχαν βρεθεί.
Κυβέρνηση ΓΑΠ ή αλλιώς κυβέρνηση δολοφόνων.
Όλοι όμως οι δικτάτορες έχουν το τέλος πού τούς αξίζει, Τσαουσέσκου, Σαντάμ, Καντάφι και τόσοι άλλοι.
Άραγε ποιο θα είναι το τέλος του ΓΑΠ;
Διαβάστε περισσότερα...
Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011
Την Πέμπτη πέφτει η χούντα
Την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου βούλιαξε το Σύνταγμα.
Την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου πέφτει η χούντα.
Διαβάστε περισσότερα...
Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011
Κουφάλες έρχονται κρεμάλες
"The small country has become little more than an EU protectorate"
"Spiegel"
Κορυφαίος αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Reuters:
"Χρειαζόμαστε κάποιον που να μιλάει την ελληνική, αλλά να μην είναι με το μέρος των Ελλήνων για να υπάρξει ευρεία παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας, ώστε να προωθηθούν όλα όσα ζητούν οι δανειστές. Πρέπει να παρουσιαστεί προσεκτικά, ας το ονομάσουμε τεχνική βοήθεια... ή κάπως αλλιώς. Δεν μπορούμε να τους ποδοπατήσουμε. Θα υπάρξει μεγάλη αντίσταση. Η επίσημη εξουσία δεν θα είναι πλέον στα χέρια τους, οι Έλληνες πρέπει να το δεχθούν αυτό"
Πουλημένα τομάρια, προδότες της πατρίδας, ακούτε;
Αν υπάρχει συναίνεση, που όλα δείχνουν ότι υπάρχει, της κατοχικής κυβέρνησης στα εφιαλτικά σχέδια των φασιστοαρχιτοκογλύφων εταίρων μας, άμεσα πρέπει στο όνομα της Πατρίδας και της Ελευθερίας να εξεγερθούν οι Έλληνες…
Περιττό να περιμένουμε τα ειδικά δικαστήρια και τις κρεμάλες, τώρα να «μπουκάρουμε» στα σπίτια τους, στα γραφεία τους, στα υπουργεία τους και να τους πνίξουμε με τα ίδια μας τα χέρια…
Χάρρυ Κλύνν
Διαβάστε περισσότερα...
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011
Όλος ο πλανήτης έχει στραμμένο το βλέμμα του πάνω μας
ΘΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΘΑ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΕΙ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ;
Πατήστε cc για να εμφανιστούν οι υπότιτλοι.
Διαβάστε περισσότερα...
Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011
Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011
ΕΝΑΣ ΜΩΡΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Μού ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι πού οι 'εθνοπατέρες' μας δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σκεφτούν το αυτονόητο. Πώς οι βολευτές μας δεν βλέπουν την σίγουρη καταστροφή και επιμένουν να νοιάζονται μόνο για την καρέκλα τους. Πώς δήθεν προσπαθούν να μας σώσουν όταν είναι προφανές ότι μας εξαφανίζουν από τον χάρτη. Η καταστροφή είναι πια θέμα ημερών. Όλοι οι Έλληνες περιμένουμε να ακούσουμε μέχρι το τέλος του μήνα τον τρόπο της εκτελέσεως μας.
Το υποτιθέμενο δίλημμα είναι τόσο απλό:
Ο ένας δρόμος είναι να συνεχίσουμε την ίδια πολιτική, δηλαδή μισθούς πείνας, συνεχώς αυξανόμενοι φόροι, χρέος τεράστιο έστω και με κούρεμα 50%, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας, παράδοση του ορυκτού μας πλούτου, εκχώρηση της κυριαρχίας μας στους ξένους επικυριάρχους και όλα αυτά για να πληρώσουμε το υπόλοιπο 50%!!!.
Η τέλεια καταστροφή. Ούτε καν συντρίμια και ερείπια. Σεληνιακό τοπίο.
Ο άλλος είναι ότι απλά λέμε ως εδώ. Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος, φεύγουμε από το ευρώ και κάνουμε το δικό μας κουμάντο. Και μάλιστα δεν αναγνωρίζουμε το χρέος μας ΠΑΝΤΕΛΩΣ νόμιμα κάνοντας χρήση του διεθνούς δικαίου. Έχει γίνει στο παρελθόν από άλλες χώρες, έχει γίνει στο παρελθόν ακόμα και από εμάς (Μεταξάς).
Στην ουσία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κανένα δίλημμα. Είναι σαν να μας ρωτούν αν θέλουμε να πεθάνουμε ή να ζήσουμε κι εμείς να σκεφτόμαστε τι μας συμφέρει!
Τα επιχειρήματα όσων είναι υπέρ της πρώτης επιλογής είναι κυρίως τα παρακάτω:
1. Αν αρνηθούμε το χρέος μας επειδή δεν θα μπορούμε να δανειστούμε θα πρέπει να πάμε σε ισολογισμό εσόδων εξόδων ώστε να τα βγάλουμε πέρα κάτι το οποίο είναι αδύνατον.
Μα ο κυβερνητικός σχεδιασμός για το 2012 προβλέπει να έχουμε ισολογισμένο προϋπολογισµό και μάλιστα να έχουμε και 2 δις περίσσευμα! Και αυτό από δική μας προσπάθεια αφού όλα τα δάνεια θα πηγαίνουν στα παλιά χρέη! Γιατί λοιπόν στην δεύτερη περίπτωση αυτό είναι αδύνατον ενώ στην πρώτη θεωρείται φυσιολογικό;!!!
Αν αρνηθούμε το χρέος μας θα μπορούμε επιτέλους να χαράξουμε την δική μας πολιτική, αυτομάτως λόγω εθνικού νομίσματος θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και αν χρειαστεί θα δανειστούμε από άλλες χώρες πλην της Ευρωπαϊκής ενώσεως, π.χ Ρωσία, Κίνα, κλπ. Το πιο σημαντικό, πού όλοι αποσιωπούν, είναι ότι η ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ είναι σίγουρο ότι θα σπεύσει να βοηθήσει. Τα βγάζουμε λοιπόν ΑΝΕΤΑ πέρα μόνοι μας.
2. Αν πάμε σε δραχμή, όσοι έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό σε ευρώ, θα αγοράσουν την Ελλάδα για ένα κομμάτι ψωμί.
Τι μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Για να πάμε στην δραχμή, σημαίνει ότι έχουμε εθνικοποιήσει τις τράπεζες μας. Σημαίνει ότι έχουμε απόλυτο έλεγχο του τι θα γίνεται και κυρίως του τι ΕΓΙΝΕ. Όλοι οι εξυπνάκηδες πού έχουν πάει τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό θα εμφανιστούν ως δια μαγείας στα αρχεία των Τραπεζών και θα ελεγθούν ένας προς ένας. Όσοι λοιπόν πήγαν τα λεφτά τους κάνοντας φοροδιαφυγή θα κληθούν να ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ. Με λίγα λόγια δεν θα αγοράσουν αυτοί εμάς αλλά θα πληρώσουν αυτοί εμάς. Ένας ακόμη ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟΣ πόρος για να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.
3. Αν πάμε σε δραχμή, λόγω της υποτιμήσεως του νομίσματος θα μειωθεί η αγοραστική μας δύναμη.
Εν μέρει αλήθεια, αλλά και στην πρώτη περίπτωση δεν θα μειωθεί η αγοραστική μας δύναμη και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό; Κούρεμα 50% ή 60% σημαίνει αυτόματα και αντίστοιχο κούρεμα στους μισθούς μας κατά 50% ή 60%. Μισθοί Ινδίας.
4. Δεν μπορούμε να πάμε σε δραχμή γιατί δεν παράγουμε αρκετά ώστε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.
Ερώτηση ανάξια σχολιασμού. Έχει απαντηθεί στο ερώτημα 1.
5. Δεν θα έχουμε λεφτά να εισάγουμε πετρέλαιο.
Λύνεται άμεσα μέσω διακρατικών συμφωνιών με χώρες πού έχουν άφθονο πετρέλαιο και έχουν έλλειμα προιόντων πού εμείς έχουμε περίσσευμα. Λύνεται άμεσα μέσω διακρατικής συμφωνίας με χώρα εκ του βορρά πού θέλει να αποκτήσει επιτέλους πρόσβαση στο Αιγαίο και που θα εγγυηθεί τα εθνικά μας συμφέροντα.
Το πιο σημαντικό της δεύτερης επιλογής είναι ότι μένουμε ΚΥΡΙΑΡΧΟΙ του τόπου μας.
Δεν γινόμαστε δούλοι στην ίδια την χώρα μας.
Εδώ είναι ο τόπος μας και δεν τον ξεπουλάμε!
Από πότε μωρέ εμείς οι Έλληνες βγάλαμε κομπιουτεράκι για να μετρήσουμε πόσα θα χάσουμε για να δούμε αν μας συμφέρει να υποδουλοθούμε; Από πότε μωρέ η ελευθερία μετριέται σε χρήμα;
Είναι σίγουρο ότι μία κυβέρνηση πού θα ακολουθούσε την δεύτερη επιλογή θα είχε ΟΛΟ τον Ελληνικό λαό μαζί της. Όλοι οι Έλληνες θα γινόμασταν μία γροθιά και αυτό από μόνο του θα είχε ως αποτέλεσμα την έκλυση απίστευτης ενέργειας που δεν μπορεί να αποτιμηθεί ούτε με όλα τα ευρώ του κόσμου!
Ένας μωρέ εθνοπατέρας δεν μπορεί να σηκωθεί και να πει τα προφανή; Ένας μωρέ δεν μπορεί να γράψει στα παλιά του παπούτσια το κόμμα και να προτάξει το εθνικό συμφέρον;
Δεν υπάρχει έστω και ένας πού να μην είναι πουλημένος και ανδρείκελο των ξένων τοκογλύφων;
Ένας μωρέ δεν μπορεί να στείλει στο διάολο όλα αυτά τα σκατόψυχα ανθρωποειδή πού θέλουν να μας εξαθλιώσουν και να μας κάνουν σκλάβους στην ίδια μας την χώρα;
ΕΝΑΣ ΜΩΡΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!
Διαβάστε περισσότερα...
Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011
ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΦΩΤΙΑ ΟΙ ΑΣΠΙΔΕΣ
Εκπληκτικό άρθρο του Στάθη-Ελευθεροτυπία
Κυριακή, 9 Οκτωβρίου 2011
Δεν είναι πατρίδα μου το Προτεκτοράτο.
Εμένα, πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, και δεν μπορεί στην Ελλάδα να ξεκινάει τη διαδρομή του για να μάθει γράμματα στα παιδιά ένας δάσκαλος με 660 ευρώ τον μήνα,
για να πάρει 750 ευρώ στα 45 του και να μην κάνει παιδιά δικά του ο ίδιος ποτέ…
Δεν είναι Πρωθυπουργός μου αυτός ο τύπος που πάει να κάνει τη Θράκη Ειδική Οικονομική Ζώνη υπό την Εντολή της Γερμανίας – ανοίγοντας
έτσι έναν ακόμα δρόμο για την «αυτονόμηση» της περιοχής και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας…
Είναι πιθανόν αυτός ο ανιστόρητος να μη γνωρίζει ότι οι Ναζί στην Κατοχή διακρίθηκαν εκτός των άλλων και στο σπορ του διαμελισμού της χώρας μας -ώς και ανεξάρτητο «Βασίλειο των Βλάχων» στην Πίνδο έστησαν οι ολετήρες· όμως, πώς να κάνει την Ελλάδα πειραματόζωο της νέας Τάξης, απέδειξε ότι γνωρίζει πολύ καλά ο επικεφαλής των δωσιλόγων.
*****
Δεν είμαι υπήκοος της Τρόικας.
Είμαι Ελληνας πολίτης -δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη στα ανδρείκελα και τους κουίσλινγκ- δεν είμαι ανδράποδο
δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη σε αυτούς που βουτάνε το υστέρημα του συνταξιούχου κι αφήνουν τον φοροφυγά να πλουτίζει ακόμα περισσότερο.
Δεν είναι (μόνον) φασιστικό, είναι και αηδιαστικό ο Υπουργός -εν προκειμένω ο Παπουτσής- να βάζει τις διαδηλώσεις για το ψωμί στον ίδιο παρονομαστή με την εγκληματικότητα – δεν
αναγνωρίζω συνεπώς καμμιάν εξουσία σε αυτούς που αφήνουν ανυπεράσπιστους τους γέροντες μπροστά στα καλάσνικωφ και τους φταίνε για την άθλια ανικανότητά τους οι διαδηλωτές.
Οχι, δεν είναι πατρίδα μου οι εντολές των τοκογλύφων, πατρίδα μου είναι η τήρηση του Συντάγματος.
Οφείλω να αντισταθώ για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας στον Υπουργό Οικονομικών -εν προκειμένω στον Βενιζέλο- που βάζει 23% ΦΠΑ στην μπουγάτσα αν είναι αλμυρή και 13% αν είναι γλυκιά. Η μαλακία δεν είναι θεσμός,
ούτε μπορεί πατρίδα μου να γίνει ο εκβιασμός, η τρομοκρατία, η καταστολή, ο παραλογισμός και η ανικανότης. Και η ντροπή.
Πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, της μάνας μου και του πατέρα μου η ιστορία, των παιδιών το πεδίο -δεν μπορώ να την παραδώσω μικρότερη.
Δεν ανέχομαι πλέον τους χυδαίους που με κατασυκοφάντησαν urbi et orbi ότι είμαι διεφθαρμένος και τεμπέλης, ότι
μαζί τους τα έφαγα.
Οφείλω να τους αντισταθώ. Να τους απονομιμοποιήσω. Δεν
πρόκειται να πληρώσω τα χαράτσια που μου επέβαλαν και θα μου επιβάλουν, πρώτον διότι δεν είμαι ούτε τούρκος ούτε ραγιάς για να με σφάζει όποτε γουστάρει ο αγάς -ούτε είναι η χώρα μου οθωμανικό σαντζάκι, ώστε νόμος νά ‘ναι η ανομία και
δεύτερον δεν θα νομιμοποιήσω με τον οβολό μου τη ληστεία εναντίον όλων μας -διότι δεν πρόκειται περί κάποιας θυσίας για να σωθεί η πατρίδα
αλλά πρόκειται για το τίμημα της προδοσίας -την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο.
Οχι, δεν θα πληρώσω το μερίδιό μου για τα τριάντα αργύρια του Ιούδα, δεν θα γίνω συνένοχός τους.
Ως εδώ!
Δυο χρόνια τώρα η χώρα καταστρέφεται. Σε αυτό συμφωνούν όλοι, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια μάς γύρισαν πίσω στο 1950 -οφείλω συνεπώς να αντισταθώ.
Πατρίδα μου ήταν τα σχολικά βιβλία -τα 3.000 χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, απ’ τον Ομηρο ώς τον Νίκο Γκάτσο – τι να προδώσω και γιατί; τα κυπαρισσάκια ή τα ηλιοβασιλέματα;
Δεκάδες φορές ώς τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα…
Διαβάστε περισσότερα...
Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011
Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011
