Γιατί η αποσιώπηση των «εθνικών θεμάτων»

Φοβερό άρθρο του κ. Γιανναρά για μία ακόμη φορά. Αποτυπώνει απόλυτα τη σήψη της κοινωνίας μας αφού μοναδικό μας μέλημα είναι η το κυνήγι των χρημάτων. Πόσο πολύ έχουμε ξεπέσει...πόσο μακρυά είμαστε από τις αξίες και τα ιδανικά που μας έκαναν να ξεχωρίσουμε...

Γιατί η αποσιώπηση των «εθνικών θεμάτων»
Tου Χρηστου Γιανναρα

Eρώτημα δημοσκοπικής περιέργειας (δηλαδή ανάγκης για ρεαλισμό ατομικού και συλλογικού προσανατολισμού):

Ποιο ποσοστό ψηφοφόρων στην Ελλάδα σήμερα επηρεάζεται στην εκλογική του προτίμηση από τη στάση των κομμάτων στα λεγόμενα «εθνικά θέματα»; Πόσες ψήφους έχασε ο αρχηγός του σοσιαλεπώνυμου «κινήματος», επειδή, πριν από πέντε χρόνια, υπεράσπισε και προπαγάνδισε το «Σχέδιο Ανάν»; Πόσες ψήφους έχασε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, επειδή βουβός, άτολμος και άνευ όρων, υπέγραψε την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση; Πόσοι από τους πολίτες του ελλαδικού κράτους έχουν υποψιαστεί ότι η υπερψήφιση της Πλεκτάνης Ανάν θα σήμαινε για τον Ελληνισμό μια δεύτερη, αυτοπροαίρετη Μικρασία στην Κύπρο; Πόσοι καταλαβαίνουν ότι η στιγμή που κρινόταν η (πολυπόθητη για τον Ερντογάν) έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων, ήταν και μοναδική δυνατότητα να απαιτήσει η Ελλάδα, από θέσεως ισχύος, την άρση του casus belli και τη δέσμευση της Τουρκίας για σεβασμό των ελληνικών συνόρων στη θάλασσα, στον αέρα, στην ξηρά;


Τα κόμματα μάλλον θα έχουν δημοσκοπικά τεκμηριωμένες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Αλλιώς δεν εξηγείται η προκλητική αποσιώπηση των «εθνικών θεμάτων» στην προεκλογική ρητορεία και συνθηματολογία (όσες αναφορές υπήρξαν ήταν περιθωριακές, αφορούσαν διαχειριστικά παραπτώματα). Τα κομματικά επιτελεία έχουν τη σιγουριά πως, αν αύριο, σε μια «ειρηνική διευθέτηση» υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ, ο Ελληνισμός παραιτηθεί από κάθε αξίωση (δικαιωμένη με δεκάδες αποφάσεις του ΟΗΕ), στην πανάρχαια ελληνίδα γη της βόρειας Κύπρου, αν δεχθεί μοιρασιά του Αιγαίου και της δυτικής Θράκης, η εκλογική συμπεριφορά των ελλαδιτών ψηφοφόρων δεν πρόκειται να αλλάξει, οι κομματικές προτιμήσεις δεν θα μεταβληθούν.

Γενική εντύπωση είναι ότι τα «εθνικά θέματα» οπωσδήποτε συγκινούν μεγάλη μερίδα (ίσως την πλειοψηφία) του πληθυσμού. Αλλά μέχρις εκεί. Η συγκίνηση είναι μόνο συναισθηματική, επιδερμική, δίχως συνέπειες στην πολιτική συμπεριφορά. Τα πρόσωπα που θα επωμισθούν ό,τι το Σύνταγμα αποκαλεί «έσχατη προδοσία», θα επανεκλεγούν με κάθε άνεση στο ελλαδικό Κοινοβούλιο.

Μια σοβαρή δημοσκόπηση θα μπορούσε να διερευνήσει, ώς πού φθάνουν τα όρια της συναισθηματικής ευαισθησίας των ελλαδιτών ψηφοφόρων, πότε ο ενδοτισμός ή η πρακτόρευση ξένων συμφερόντων θα ξεπερνούσαν τα όρια της ανοχής των ψηφοφόρων. Αν, λ.χ., η παραχώρηση του Καστελλόριζου, της Λήμνου, της Μυτιλήνης θα είχε ως αντάλλαγμα να ρεύσουν θαυμαστά «πακέτα» οικονομικών παροχών, τι θα προέκριναν οι ελλαδίτες ψηφοφόροι; Αν, τελικά, είχε να επιλέξει ο Ελλαδίτης ανάμεσα στην ελευθερία με πόλεμο ή στην «ειρήνη» (γράφε: καταναλωτική πλησμονή) με δουλεία, τι θα αποφάσιζε μόνος, μυστικά, πίσω από το παραβάν;

Στην τελευταία προεκλογική περίοδο οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί μας μιλούσαν μόνο και αποκλειστικά για λεφτά, μόνο για οικονομία, δηλαδή, όπως μιλάει το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ωσάν οι άνθρωποι να είμαστε βουλιμικά ανδράποδα και οι ορίζοντες της ζωής μας να τελειώνουν στο πορτοφόλι. Μήπως κάτι ξέρουν οι πολιτικοί μας αφεντάδες, που οι δημοσκοπήσεις το αποκρύβουν από εμάς, την πλεμπάγια; Χρόνια τώρα τους ακούμε να αναμηρυκάζουν μηχανικά ότι «δεν αμφισβητούμε τον πατριωτισμό κανενός». Αλλά ούτε και διανοούνται να μας εξηγήσουν: τι διαφέρει σήμερα ο πατριωτισμός από την άλογη προσκόλληση του «φίλαθλου» κρετίνου σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, κερδοσκοπική ΠΑΕ.

Πατρίδα ονόμαζαν κάποτε οι άνθρωποι τη γη (το χώμα και το τοπίο) όπου γεννήθηκαν, εντάχθηκαν σε οικογένεια και σε κοινότητα, πήγαν σχολειό, έζησαν την εκκλησιά, δηλαδή τη Γιορτή, ψηλάφησαν αισθητά την Ιστορία, άσκησαν τον δημιουργικό τους μόχθο, έθαψαν αγαπημένους νεκρούς. Σήμερα αυτή η πατρίδα δεν υπάρχει, μια τίμια και ευφυής δημοσκόπηση θα το πιστοποιούσε άμεσα. Για τα εννέα δέκατα του πληθυσμού που ζουν στις πανομοιότυπες, απρόσωπες, τάχα και πόλεις του ελλαδικού οικιστικού πρωτογονισμού, η ελληνικότητα είναι κρατική υπηκοότητα, τίποτε άλλο. Σώζεται ακόμα ένα φθίνον γλωσσικό ιδίωμα, μια ρητορική και ευτελισμένη «εθνική ιδεολογία», κάποιο φολκ-λορ γραφικών ιδιαιτεροτήτων.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η ελληνική κρατική υπηκοότητα σήμερα βιώνεται σαν μοιραία, εκ γενετής αναπηρία. Το ελληνώνυμο κράτος προξενεί στους πολίτες του, ακατάπαυστα, οργή, ντροπή, αηδία, πνιγμό. Το διαφεντεύουν μαφίες ασύδοτων συμφερόντων με προσχηματικές ετικέτες κομμάτων, συνδικάτων, δημόσιων οργανισμών, ιδρυμάτων κοινής ωφέλειας. Κράτος τύραννος του πολίτη, βασανιστής, όχι υπηρέτης του, όπως θα όφειλε. Το ενδεχόμενο νοσηλείας σε νοσοκομείο, εφιάλτης. Το σχολειό και το πανεπιστήμιο των παιδιών του, σε παρακμιακή αθλιότητα αγιάτρευτη. Η αγορά όπου θα παλαίψει για το ψωμί του, αρένα ληστρικής κερδοσκοπίας. Η δημοσιοϋπαλληλία εκβιάζει γκανγκστερικά για να «λαδωθεί». Ολα, τα πάντα, κάνουν τον πολίτη να νιώθει αντίπαλος με τον τόπο του, αντίδικος με την «πατρίδα» του.

Να τολμούσε κάποια δημοσκόπηση το ανυπόφορο ερώτημα: Με ποια λογική να υπερασπίσει ο Ελλαδίτης αυτό το γελοίο κράτος, αν χρειαστεί; Να πολεμήσει, να διακινδυνεύσει τη ζωή του, για να υπερασπίσει τι; Τη γλώσσα, που πρώτοι οι άρχοντες την ατιμάζουν ατιμώρητα και την καταστρέφουν μεθοδικά με τις εκπαιδευτικές τους «μεταρρυθμίσεις»; Την Ιστορία και τον πολιτισμό των προγόνων που επίσημα οι πρακτορίσκοι κατασυκοφαντούν στα σχολικά βιβλία; Το κάλλος της γης, που λιμασμένοι για εύκολο πλούτο κρατικοί «λειτουργοί» το παραδίδουν σε εμπρηστές οικοπεδοφάγους και σε βάνδαλους τουριστικούς ατζέντηδες; Τι το ελληνικό να υπερασπίσει ο «έλλην υπήκοος» σήμερα ρισκάροντας τη ζωή του; Αυτή τη δημοσκόπηση θα έπρεπε να την έχουν προ πολλού παραγγείλει οι αξιωματούχοι της Εθνικής Αμυνας.

Το ερώτημα στην αρχή της επιφυλλίδας ήταν ρητορικό. Οι εκλογές στις 4 Οκτωβρίου 2009 απέδειξαν περίτρανα ότι τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» είναι το τελευταίο που απασχολεί τον ελλαδίτη ψηφοφόρο μπροστά στην κάλπη. ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δικαιώθηκαν θριαμβικά: οι ορίζοντες ζωής για την ελλαδική κοινωνία σήμερα τελειώνουν στο πορτοφόλι. Το κόμμα, που επίσημο όραμά του είναι ο Σταλινισμός, καταξιώθηκε ως τρίτη πολιτική δύναμη στη Βουλή, και το κόμμα που επίσης επίσημα προπαγανδίζει και οργανώνει την κατάλυση της έννομης τάξης, βραβεύτηκε με δεκατρείς έδρες, παρά τα καραγκιοζιλίκια της φτήνιας των διαπληκτισμών στο εσωτερικό του.

Με το ανυπόκριτο της αφέλειας που χαρακτηρίζει την αμερικανική νοοτροπία, η Ουάσιγκτον έσπευσε να εκφράσει τη χαρά της για το εκλογικό αποτέλεσμα. Πραγματικά, ήταν θρίαμβος να κατορθωθεί η μεταστροφή μιας τόσο εντυπωσιακής πλειοψηφίας, με προκλητική την απουσία στοιχειωδών έστω ερεισμάτων λογικής, επιχειρημάτων και εγγυήσεων σοβαρότητας. Σε κοινωνίες με πολύ χαμηλή στάθμη κατά κεφαλήν καλλιέργειας πρέπει να είναι πολύ εύκολη η χειραγώγηση των ενορμήσεων της μάζας.

Το θετικότερο που προκύπτει από αυτές τις εκλογές, είναι η ελπίδα να διαλυθεί πια τελεσίδικα το ασπόνδυλο, δίχως πίστη και στόχους κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται έναν ριζικά διαφορετικό εκφραστή της θέλησής της να ξαναβρεί τον δυναμισμό και την αρχοντιά του ονόματός της: Να ξαναστήσει κράτος λειτουργικό, να κερδίσει ποιότητα ζωής και διεθνή αξιοπρέπεια αξιοποιώντας την ετερότητα της πρότασης πολιτισμού που κομίζει.


Διαβάστε περισσότερα...

Αγγλία - Ελλάδα: 7 - 0

Στην Αγγλία έχουν ήδη παραιτηθεί 7 υπουργοί για ποσά που για τα δικά μας επίπεδα διαφθοράς θεωρούνται τουλάχιστον γελοία ενώ ακόμα και ο πρωθυπουργός δέχεται πιέσεις για προσφυγή στις εκλογές.
Στην Ελλάδα ούτε γάτα ούτε ζημιά. Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του! Από την άλλη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει ότι επιθυμεί να πέσει άπλετο φώς!


Όχι μόνο μας κλέβουν ασυστόλως αλλά και όπως έλεγε και το τραγούδι 'Σε λίγο θα μας πούνε και μαλάκες'!

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Όποιος συνεχίζει να ψηφίζει οποιοδήποτε από τα δύο κόμματα εξουσίας στην ουσία επιδοκιμάζει τις ανομίες τους. Όποιος ψηφίζει ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρεται αργότερα για τίποτα. Όποιος ψηφίζει Καραμανλή ή Παπανδρέου είναι μέρος του προβλήματος.
Διαβάστε περισσότερα...

Ψηφίζουμε μονάρχη, όχι κόμμα

Πόσο θα θέλαμε άνθρωποι σαν το Χρήστο Γιανναρά να είχαν ενεργητική συμμετοχή στην πολιτική! Πόσο καλύτερα θα ήταν για όλους μας αν ο κύριος Γιανναράς συμμετείχε σε ένα νέο κόμμα και κατέβαινε στο στίβο της πολιτικής! Γνωρίζουμε δυστυχώς ότι κάτι τέτοιο αποτελεί όνειρο θερινής νυχτός αφού ο κ. Γιανναράς μιλάει πάντοτε με τη γλώσσα της αλήθειας και εκφράζεται με γνώμονα το καλό της χώρας, είναι δηλαδή σε πλήρη αντίθεση με το κομματικό κατεστημένο.

Tου Χρηστου Γιανναρα

Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι πρωθυπουργοκεντρικό, που σημαίνει: μοναρχία όχι συνταγματική, αλλά απόλυτη. Το Σύνταγμα το αλλάζει ο πρωθυπουργός κατά την ανεξέλεγκτη βούλησή του, αρκεί να διαθέτει 180 έδρες στη Βουλή – το είδαμε στην πράξη το 1985. Αν δεν μπορεί να επέμβει και στο Σύνταγμα, αξιοποιεί το συνταγματικά κατοχυρωμένο απεριόριστο της πρωθυπουργικής μοναρχίας.

Δεν δεσμεύεται από κανέναν όρο εσωκομματικού δημοκρατικού ελέγχου. Χρησιμοποιεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να επιβάλει όποια σύνθεση της κυβέρνησης θέλει – έστω και με κραυγαλέα ανίκανους ή προκλητικά φαύλους υπουργούς. Σπάνια (και για λόγους εντυπώσεων) επιτρέπει στους βουλευτές του να ψηφίσουν «κατά συνείδησιν» – τους νόμους που τον εξυπηρετούν τους ψηφίζουν οι βουλευτές έστω και «παρά συνείδησιν», σαν ανέγνωμα πιόνια. Ελέγχει τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων του κόμματός του, γεγονός που τον καθιστά αδιαμφισβήτητο σατράπη με αυλή κολάκων και λακέδων. Μαγειρεύει και επιβάλλει εκλογικούς νόμους προσαρμοσμένους σε επικαιρικές διευκολύνσεις της επανεκλογής του, αποφασίζει, με ιδιοτελή και μόνο κριτήρια, πότε θα διενεργηθούν εκλογές. Διορίζει τις ηγεσίες της Δικαιοσύνης, των Ενόπλων Δυνάμεων, της Αστυνομίας, όλων των Δημόσιων Οργανισμών, τους προέδρους και τους διευθύνοντες συμβούλους όλων των κρατικών εταιρειών. Ορίζει όλες τις υποψηφιότητες νομαρχών και δημάρχων του κόμματός του σε ολόκληρη τη χώρα και, βέβαια, τους ευρωβουλευτές του. Επιλέγει και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον επιβάλλει με την κοπαδιασμένη κοινοβουλευτική του πλειοψηφία ή τον παζαρεύει, υπό την απειλή εκλογών, εξευτελίζοντας τον θεσμό.

Με αυτά τα δεδομένα ο λαός δεν ψηφίζει κόμμα στις εκλογές, ψηφίζει απόλυτο μονάρχη. Σήμερα αυτή η επιλογή δεσμεύεται και από συγκεκριμένες δυναστείες: Οι υποψήφιοι έχουν διαδοχή εξ αίματος από οίκους και πατριές διαλαμψάντων μοναρχών στην προσχηματική και κατ’ επίφασιν «δημοκρατία» μας. Καμιά πολιτική προσωπικότητα, οποιωνδήποτε προσόντων, δεν μπορεί να αντιταχθεί στους κληρονομικώ δικαιώματι ηγέτες των δύο κομματικών σατραπειών που διεκδικούν την πρωθυπουργική μοναρχία.

Η χώρα σήμερα έχει παγιδευτεί σε πολιτικό αδιέξοδο, γιατί οι πολίτες οφείλουν να επιλέξουν απόλυτο μονάρχη ανάμεσα σε δύο άκρως προβληματικούς δελφίνους. Η δέσμευση στη διλημματική επιλογή καθορίζει τους δείκτες υπανάπτυξης της ελλαδικής κοινωνίας: Σύμφωνα με τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις το 62% των ψηφοφόρων είναι έτοιμο να δώσει την ψήφο του και πάλι στις δύο κομματικές σατραπείες, στους άκρως προβληματικούς, αλλά κληρονομικώ δικαιώματι ηγέτες τους. Και από αυτή την πλειοψηφία των ψηφοφόρων το μέγιστο ποσοστό (60%) αιτιολογεί την πρόθεση της ψήφου του επικαλούμενο μόνο τον εθισμό – δηλώνει, δίχως αιδώ ή λύπην, ότι ψηφίζει πάντοτε σταθερά μία από τις δύο εκδοχές απόλυτης μοναρχίας χωρίς κριτική επανεκτίμηση της προτίμησής του («Κ» 23.5.2009).

Εφιαλτική υπανάπτυξη, ανατριχιαστική απερισκεψία ή ασυνείδητη και ενστικτώδης, όμως «σοφή» ενόρμηση αυτοσυντήρησης; Η λευκή ψήφος δεν υπονομεύει, ευνοεί τον διπολισμό και τρίτη κομματική επιλογή για τον νοήμονα ψηφοφόρο δεν υπάρχει. Τα μικρά κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν πολιτική σοβαρότητα, είναι μετερίζια ουτοπικών φιλοδοξιών ή αρρωστημένης δημοσιολαγνείας πολιτευτών, φυγάδων από τα δυναστικά ποιμνιοστάσια. Δεν υπάρχει μικρό κόμμα που να κυοφορεί ρεαλιστικές προϋποθέσεις ανατροπής του θεσμικά κατεστημένου διπολισμού, των φεουδαρχών που εκ περιτροπής καταληστεύουν και ρημάζουν τη χώρα.

Τα κόμματα καπηλείας της Αριστεράς γραδάρουν τον βυθό της πολιτικής και παιδευτικής μας υπανάπτυξης. Το ένα, το τάχα και «εκσυγχρονιστικό» έχει μεταλλάξει τα κοινωνιοκεντρικά οράματα της Αριστεράς σε συντεχνιακό καμουφλάζ αδίστακτου καριερισμού, ωμού ατομοκεντρισμού συμφερόντων – υιοθετεί τη βία και τον γκανγκστερικό εκβιασμό σαν όπλα δήθεν «κοινωνικής πάλης», ενώ πρακτορεύει απροκάλυπτα στην ελληνική κοινωνία τον νεοταξικό εθνομηδενισμό. Το άλλο, το «συντηρητικό» κόμμα, έχει επιλέξει τη φυγή στο παράλογο, στο εξωπραγματικό: ζει στο αστρικό νεφέλωμα νοσταλγίας του Σταλινισμού, συνθηματολογεί στοχεύοντας σε παραισθησιογόνα τεχνητής αναβίωσης του σοβιετικού «παραδείσου». Πρέπει να έχει κανείς σοβαρό πρόβλημα απώλειας της επαφής με την πραγματικότητα για να ψηφίσει ένα από τα κόμματα καπηλείας της Αριστεράς στην Ελλάδα σήμερα.

Υποδηλώνει λοιπόν ενστικτώδη, αλλά «σοφή» ενόρμηση αυτοσυντήρησης το 62% των πολιτών που εμμένουν στον διπολισμό; Είπαμε ότι πρόκειται σαφέστατα για επιλογή μονάρχη, όχι επιλογή κόμματος ή πολιτικής ή κοινωνικού στόχου. Και το δίλημμα εντοπίζεται σε δύο δελφίνους με πολλά κοινά γνωρίσματα και κάποιες δευτερεύουσες διαφορές:

Και οι δύο δεν χρειάστηκε να παλαίψουν ποτέ για τίποτα στη ζωή τους: Δεν κρίθηκαν στον επαγγελματικό - κοινωνικό στίβο προτού φιλοδοξήσουν να διαχειριστούν τα κοινά. Κάθε μέρα που ξημερώνει ξυπνούν ξέροντας ότι τους έτυχε ο πρώτος λαχνός του λαχείου. Η δυναμική της ανέλιξής τους βασίζεται στο οικογενειακό τους όνομα και μόνο.

Επομένως είναι και εξαιρετικά δύσκολο να έχουν φίλους, σχεδόν αδύνατο να ακούσουν ειλικρινή, ρεαλιστική κριτική. Εζησαν και ζουν στη γυάλα του οικογενειακού τους ονόματος, δεν έχουν ζυμωθεί με την κοινωνία. Γι’ αυτό και δεν ξέρουν να εντοπίζουν ανθρώπινη ποιότητα. Βασίζονται σε συγκυριακά «φιλαράκια», σε ρηχόμυαλους συγγενείς.

Στην πολιτική τους διαδρομή έχουν κοινό το στίγμα της αποτυχίας: Ο ένας χρημάτισε υπουργός παροιμιώδους ανεπάρκειας, ο άλλος πρωθυπουργός ανεπανάληπτης ατολμίας και ραστώνης. Ως κομματικοί αρχηγοί δεν έχουν δώσει το παραμικρό δείγμα δημιουργικής φαντασίας, σθένους για να τολμήσουν τομές, να πρωτοτυπήσουν, να διακινδυνεύσουν γόνιμες ανατροπές.

Είναι και οι δύο εξίσου ενδοτικοί στο ψεύδος: Ο ένας αυτοχαρακτηρίζεται «σοσιαλιστής» (ύψιστε Θεέ!), ο άλλος, ο μνημειώδους ατολμίας, καυχάται συνεχώς για «μεταρρυθμίσεις»! Δεν επεξεργάστηκαν ούτε αποτόλμησαν ποτέ λύσεις των καίριων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, επαγγέλλονται συνεχώς «διαλόγους», συμβιβάζονται με ασήμαντες «βελτιώσεις», αναμηρυκάζουν καυχήσεις για το τίποτα. Η δημοκοπική τους ρητορική είναι αναξιοπρεπής ψευδολογία καλοχτενισμένη από μαστόρους της εξαπάτησης.

Διαφέρουν στα δευτερεύοντα: Ο ένας δεν διαθέτει παιδικά βιώματα πατρίδας στη χώρα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει και τα ελληνικά δεν είναι μητρική του γλώσσα – η εκφραστική αδεξιότητα τον εκθέτει. Μιμείται ύφος και χειρονομίες του πατέρα του, τον αδικεί και το παρουσιαστικό του: φιγούρα επαρχιακού γυμνασιάρχη περασμένων εποχών. Ο άλλος έχει σίγουρο ρητορικό ταλέντο, αλλά δείχνει να μην έχει αισθήματα, να μην τον αγγίζει τίποτα, να είναι όλα ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Σαν να ασχολείται με την πολιτική όπως με το σκάκι, το μπριτζ ή το τάβλι. Από βαρεμάρα.

Αν είναι αυτές οι συντεταγμένες του διπολισμού, η ελληνική κοινωνία τον συντηρεί όχι από ενστικτώδη «σοφία» αυτοπροστασίας. Μόνο από απαιδευσία και υπανάπτυξη
Διαβάστε περισσότερα...

Γράμμα στον Σόρρος, Αφεντικό, 'στόχος επετεύχθη'!

Εκπληκτικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο taxalia.blogspot.com
Είναι τόσο τρομακτικά αυτά που αναφέρονται αλλά δυστυχώς και τόσο αληθινά...


Τολμώ σήμερα, έπειτα από τόση δουλειά είκοσι και πλέον ετών σε αυτή την χώρα των στενοκέφαλων Ελλήνων, να σας μεταφέρω με μεγάλη χαρά, ότι οι προσπάθειες για την επίτευξη του στόχου μας, βρίσκονται πλέον σε καλό δρόμο!
Δεν υπάρχει τη στιγμή αυτή κάτι το ανησυχητικό για εμάς και τους φίλους μας στην Ελλάδα.
Τελικά πρόεδρε είχατε απόλυτο δίκιο!
Μετατρέψαμε τις απλές ‘οργανώσεις’ μας και τους λίγους πράκτορές μας, σε αυτή τη μαγική έμπνευση που είχατε, τις Μ.Κ.Ο.
Αυτές τις φοβερές οργανώσεις Πολιτών!
Έτσι ήρθαμε σε επαφή με ανθρώπους αριστερούς – που μας έβριζαν κάποτε σκληρά- ανταλλάξαμε ιδέες για την... παγκοσμιοποίηση και με την βοήθεια των πλούσιων ταμείων μας τους πείσαμε να αποκηρύξουν τις παλιές ιδέες τους και να αγκαλιάσουν τις δικές μας.
Τώρα πλέον πιστεύουν πως άλλαξε ο κόσμος. Χλευάζουν το μαρξισμό. Λατρεύουν την παγκοσμιοποίηση.
Οι μόνοι που αντιστέκονται είναι κάποιοι γραφικοί, «πατριώτες» τους λένε και βρίσκονται δυστυχώς σ’ όλα τα κόμματα.
Όμως μην ανησυχείτε. Έχουμε δασκαλέψει τους καινούριους αριστερούς μας φίλους, να τους κολλάνε ταμπέλες, «εθνικιστές» και «ρατσιστές» τους βαφτίζουν, κι άντε να βγάλουν τη ρετσινιά από πάνω τους.
Έτσι ανεξάρτητα σε ποιο κόμμα ανήκει ο στόχος, στη συνείδηση του λαού ταυτίζεται με την ακροδεξιά.
Σ’ αυτό βέβαια έχουμε την αμέριστη στήριξη των Μ.Μ.Π (Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης) .
Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι αριστεροί που αντιστέκονται. Τέτοιος είναι –τον θυμάσαι ντε- ο Μίκης Θεοδωράκης. Εκείνη η μουσική του δυστυχώς δεν σβήνει ποτέ. Όλο θυμίζει ελληνικότητα και πολιτισμό αιώνων. Παρά τις προσπάθειές μας, τον λατρεύουν ακόμη.
Που θα πάει όμως, με τον καιρό θα δείτε κύριε πρόεδρε, με τις φιλότιμες προσπάθειές μας, θα τον πουν και αυτόν «εθνικιστή».
Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι οι καλύτεροι συνεργάτες μας είναι οι μεγαλοκαθηγητές και οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Έχουν αναλάβει εργολαβικά να πείσουν τους Έλληνες ότι δεν δικαιούνται να έχουν μνήμη και ιστορία, ότι βρέθηκαν σ΄ αυτό τον τόπο ουρανοκατέβατοι. Όπως εκείνος ο MEGAλος δημοσιογράφος, που, περνούσε γενεές δεκατέσσερις όσους διαμαρτύρονταν ζητώντας να αποσυρθεί το βιβλίο ιστορίας που με τόσες προσπάθειες και εκβιασμούς κατορθώσαμε να επιβάλουμε, αν και ο ίδιος δεν το είχε διαβάσει καθόλου.
Α, μην ξεχάσω και τους καλούς μας ανθρώπους, τους τεχνικούς των διεθνών μας σχέσεων. Είδατε πώς κατέθεταν και οι 2 σημερινοί αρχηγοί (πρώτα ο Γιωργάκης και μετά ο Κωστάκης) στεφάνια στο μνημείο του Κεμάλ; Αυτό πολύ το χάρηκα. Ήταν σαν να κατέθεταν στεφάνι οι Εβραίοι στο μνημείο του Χίτλερ.
Υπάρχουν βέβαια και οι ανόητοι συνεργάτες μας του CDRSEE, που με τη βιασύνη και τον ερασιτεχνισμό τους δεν προώθησαν αποτελεσματικά τα βιβλία παραποίησης της ιστορίας των Βαλκανίων και παραλίγο να μας αναγκάσουν να βγούμε στο φως.
Θα σας παρακαλούσα στο σημείο αυτό, να τους συνετίσετε, γιατί στο ζήτημα της αποδόμησης της εθνικής συνείδησης των λαών, δεν λειτουργούν επαγγελματικά.
Θαυμάσια δουλειά κάνουμε τόσα χρόνια και στο θέμα της κουλτούρας των νέων Ελληνόπουλων.
Με έξυπνα εργαλεία, όπως: Φάστ φούντ, Γιουροβίζιον, κατάργηση των παρελάσεων, υποβάθμιση εθνικών εορτών και άλλα παρόμοια, προετοιμάζουμε τους μελλοντικούς ευάλωτους πελάτες μας.
Αγαπητέ πρόεδρε Σόρος.
Στο θέμα της αγροτικής τους παραγωγής κάναμε θαύματα: οι Έλληνες αγοράζουν πλέον λεμόνια Αργεντινής και Τουρκίας, πατάτες Αιγύπτου, ηλιέλαιο Ουκρανίας, πεπόνια Ισραήλ, καρπούζια Αφρικής, ρύζι Αμερικής και το ψωμί και το αλεύρι τους το κάνουν με σιτάρι Ουκρανικό!
Κάθε καλοκαίρι καίγονται τα δάση τους, καίγονται οι ελιές τους και θα συνεχίσουν να καίγονται με μεγαλύτερη ένταση.
Τις επιχειρήσεις τους στη βόρεια Ελλάδα τις μεταφέρουνε σιγά-σιγά στα Βαλκάνια
Τις μεγαλύτερες δημόσιες κερδοφόρες Ελληνικές επιχειρήσεις, τις αγοράζουν Γερμανοί, Γάλλοι, Άραβες, και άλλοι φίλοι μας.
Σημαντική επίσης ακίνητη ελληνική περιουσία περνάει σε χέρια δικών μας ανθρώπων.
Τα νησιά τα αγοράζουν σιγά, σιγά οι Βόρειοι Ευρωπαίοι.
Περιμένουμε τώρα με την άνοδο των επιτοκίων, να αρχίσουν οι τράπεζες να τους παίρνουν και τα ίδια τους τα σπίτια – κάτι που γίνεται ήδη αλλά σε μικρό ακόμα βαθμό- να τους πάρουν τα χωράφια και να αναγκαστούν να ζουν συνέχεια με δανεικά αυτοί και τα παιδιά τους!
Μετά θα αγοράσουμε αυτές τις τράπεζες.
Και θα τους ξαποστείλουμε ξανά μετανάστες στα εργοστάσια της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αυστραλίας.
Δεν ξέρω ποιος ανόητος αγαπητέ πρόεδρε, έγραψε εκείνο το απαράδεκτο άρθρο στους Financial Times και παραλίγο να μας φανερώσει!
Έτσι πιστεύω πως σε όχι πολύ χρόνο από σήμερα, θα έχουμε ξεμπερδέψει με αυτούς τους στενόμυαλους, που επιμένουν να πιστεύουν ότι μπορεί να έχουν μικρό χώρο, έχουν όμως τεράστιο χρόνο, βάθος αιώνων.
Θα τους έχουμε πάρει αυτό το προνομιακό οικόπεδο με το υπέροχο κλίμα, το μοναδικό ήλιο και τη γαλάζια θάλασσα.
Έτσι ανενόχλητοι πλέον θα μπορούμε να κάνουμε τουρισμό και μπίζνες σε Ανατολή και Δύση, έχοντας για υπηρέτες τους λίγους ιθαγενείς που θα παραμείνουν.
Η Ελλάδα πρόεδρε μου, είναι μια ασφαλής χώρα.
Σας προσκαλούμε σε διακοπές φέτος το καλοκαίρι για να το διαπιστώσετε.
Ο σεμνός και ταπεινός σας υπηρέτης και πρόεδρος της Μ.Κ.Ο.

Αναστάσιος Καζαντζίδης
Εκπαιδευτικός-αρθρογράφος
Διαβάστε περισσότερα...

Χαρακτηριστικά των αρχηγών των κομμάτων

Στις επόμενες παραγράφους μπορείτε να απολαύσετε τα χαρακτηριστικά των αρχηγών των κομμάτων. Αυτών που μας ζητούν την ψήφο μας. Αυτών που μας κυβερνούν. Το κείμενο δεν γράφτηκε σήμερα αλλά πριν χιλιάδες χρόνια. Θα διαπιστώσετε όμως τη διαχρονικότητα του. Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο από το Θουκιδίδη καθώς και η απόδοση του στη νεοελληνική. Το κείμενο μας το έστειλε η αναγνώστρια Χρυσούλα και την ευχαριστούμε πολύ για αυτό.

Αρχαίο κείμενο
ῥᾷον δ᾿ οἱ πολλοὶ κακοῦργοι ὄντες δεξιοὶ κέκληνται ἢ ἀμαθεῖς ἀγαθοί, καὶ τῷ μὲν αἰσχύνονται, ἐπὶ δὲ τῷ ἀγάλλονται. πάντων δ᾿ αὐτῶν αἴτιον ἀρχὴ ἡ διὰ πλεονεξίαν καὶ φιλοτιμίαν· ἐκ δ᾿ αὐτῶν καὶ ἐς τὸ φιλονικεῖν καθισταμένων τὸ πρόθυμον. οἱ γὰρ ἐν ταῖς πόλεσι προστάντες μετὰ ὀνόματος ἑκάτεροι εὐπρεποῦς, πλήθους τε ἰσονομίας πολιτικῆς καὶ ἀριστοκρατίας σώφρονος προτιμήσει, τὰ μὲν κοινὰ λόγῳ θεραπεύοντες ἆθλα ἐποιοῦντο, παντὶ δὲ τρόπῳ ἀγωνιζόμενοι ἀλλήλων περιγίγνεσθαι ἐτόλμησάν τε τὰ δεινότατα ἐπεξῇσάν τε τὰς τιμωρίας ἔτι μείζους, οὐ μέχρι τοῦ δικαίου καὶ τῇ πόλει ξυμφόρου προτιθέντες, ἐς δὲ τὸ ἑκατέροις που αἰεὶ ἡδονὴν ἔχον ὁρίζοντες καὶ ἢ μετὰ ψήφου ἀδίκου καταγνώσεως ἢ χειρὶ κτώμενοι τὸ κρατεῖν ἑτοῖμοι ἦσαν τὴν αὐτίκα φιλονικίαν ἐκπιμπλάναι. ὥστε εὐσεβείᾳ μὲν οὐδέτεροι ἐνόμιζον, εὐπρεπείᾳ δὲ λόγου οἷς ξυμβαίη ἐπιφθόνως τι διαπράξασθαι, ἄμεινον ἤκουον. τὰ δὲ μέσα τῶν πολιτῶν ὑπ᾿ ἀμφοτέρων ἢ ὅτι οὐ ξυνηγωνίζοντο ἢ φθόνῳ τοῦ περιεῖναι διεφθείροντο. (Θουκυδίδης 3, §82)

Απόδοση στη νεοελληνική
Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να κάνουν το κακό και να θεωρούνται έξυπνοι, παρά να είναι καλοί και να τους λένε κουτούς. Αιτία όλων αυτών ήταν η φιλαρχία που έχει ρίζα την πλεονεξία και την φιλοδοξία που έσπρωχναν τις φατρίες ν' αγωνίζονται με λύσσα. Οι αρχηγοί των κομμάτων, στις διάφορες πολιτείες, πρόβαλλαν ωραία συνθήματα. Ισότητα των πολιτών από τη μια μεριά, σωφροσύνη της αριστοκρατικής διοίκησης από την άλλη. Προσποιούνταν(λόγῳ) έτσι ότι υπηρετούν την πολιτεία, ενώ πραγματικά (ἔργῳ) ήθελαν να ικανοποιήσουν προσωπικά συμφέροντα και αγωνίζονταν με κάθε τρόπο να νικήσουν τους αντιπάλους τους. Αγωνιζόμενοι, εξ άλλου, να υποσκελίσουν αλλήλους με κάθε μέσον, τόλμησαν τα χειρότερα πράγματα. Αλλά και αυτά ακόμη υπερέβαιναν οι εκδικήσεις τους, τις οποίες οι δύο μερίδες ώθουν όχι απλώς μέχρι των ορίων, τα οποία θα επέβαλλε το δίκαιο και το κοινό συμφέρον, αλλά μέχρι του σημείου, το οποίο ανταποκρίνονταν εκάστοτε με σκοπό την ικανοποίηση της φατρίας τους. Και ήταν έτοιμοι να κορέσουν τον πόθο της αμέσου εκδικήσης, είτε με άδικες καταδίκες, είτε επιβάλλοντας τη βία. Και ενώ καμία από τις δύο μερίδες δεν εμπνέονταν από αισθήματα ευσεβείας, εκείνοι που κατώρθωναν να συγκαλύψουν απεχθείς πράξεις με ωραίους λόγους επαινούνταν πολύ περισσότερο. Οι πολίτες, εξ άλλου, όσοι δεν ανήκαν σε καμία από τις δύο μερίδες, έπεφταν θύματα και των δύο, είτε διότι αρνούνταν να αγωνισθούν μαζί τους, είτε διότι τους φθονούσαν για την ακίνδυνη και ήσυχον ζωήν που ζούσαν.
Διαβάστε περισσότερα...

Στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία-Το μεγάλο ανέκδοτο

Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε? Αν ισχύει το ρητό ότι στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις τότε ναι πράγματι έχουμε δημοκρατία. Αν νομίζει κανείς στην Ελλάδα ότι σφετεριζόμενος το όνομα δημοκρατία αυτομάτως σημαίνει ότι και το πολίτευμα μας είναι δημοκρατικό είναι βαθιά νυχτωμένος. Ομοίως τότε θα πρέπει να θεωρήσουμε όλες τις δικτατορίες στη Νότια Αμερική ως δημοκρατίες γιατί έτσι αυτοκαλούνται..

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Απαραίτητη και ΠΙΟ σημαντική προυπόθεση για τη λειτουργία της δημοκρατίας είναι η ύπαρξη σωστής παιδείας. Παιδείας που θα κάνει τους πολίτες σκεπτόμενους, για να είναι σε θέση να δια-λέγουν, να εκ-λέγουν δηλαδή τους άρχοντες οι οποίοι θα παίρνουν τις αποφάσεις που θα καθορίζουν το μέλλον τους. Θεμέλιος όμως λίθος της παιδείας είναι η γλώσσα. Γλώσσα ίσον σκέψη. Μία γλώσσα η οποία είναι πλούσια βοηθά τους ανθρώπους που τη χειρίζονται να σκέφτονται, να κρίνουν, να συλλογίζονται, να έχουν άποψη, να έχουν λόγο και πάνω από όλα να έχουν ΑΝΤΙ-λογο. Μία πλούσια γλώσσα βοηθά τον εγκέφαλο του ανθρώπου να δημιουργεί νοήματα, να πλάθει συνειρμούς, να έχει κριτική ικανότητα, να αναλύει και να συνθέτει και πάνω από όλα να έχει ΑΠΟΨΗ. Ρωτήστε ένα τρίχρονο παιδί να σας πει τη γνώμη του για την έξοδο από την οκονομική κρίση. Είναι αδύνατον να μπορέσει να έχει άποψη γιατί απλούστατα δεν έχει ακόμα μάθει να χειρίζεται τη γλώσσα, δεν έχει ακόμα δηλαδή κατακτήσει τα γλωσσικά εργαλεία που θα του ακονίσουν τη σκέψη του, δεν έχει ακόμα δηλαδή λόγω έλλειψης γλώσσας αποκτήσει ΑΠΟΨΗ.
Τι συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, από τη μεταπολίτευση και μετά? Τα κόμματα κάνουν διαγωνισμό για το ποιό θα καταστρέψει περισσότερο τη γλώσσα μας. Η Ν.Δ αρχικά με την κατάργηση της καθαρευούσης, το ΠΑΣΟΚ αργότερα με την κατάργηση του πολυτονικού και στη συνέχεια και τα δύο κόμματα καθημερινώς και αδιαλείπτως εργάζονται για τον ευτελισμό και κατακρεούργημα της γλώσσας μας καταργόντας λεκτικούς τύπους, καταλήξεις, προθέσεις, πτώσεις, φωνές κλίσεως, και ένα σωρό δομικά στοιχεία της γλώσσας μας, προσπαθώντας λυσσωδώς να καταντήσουν τη γλώσσα ένα άμορφο νερόβραστο χυλό. Είμαστε η μοναδική χώρα που επεμβαίνει ωμά και χυδαία στη γλώσσα της. Η γλώσσα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που διαρκώς αυτο-αναπτύσσεται και αυτο-εξελίσσεται. Δεν επιδέχεται παρεμβάσεις γιατί έτσι αυτόματα περιορίζεται και ατροφεί. Στα Ομηρικά χρόνια υπήρχαν στην Ελλάδα διάφορες διάλεκτοι, η Ιωνική, η Δωρική, η Αιολική και άλλες. Η μαγεία των Ομηρικών επών είναι ότι ο Όμηρος χρησιμοποιεί όλες τις διαλέκτους θέλοντας να καταδείξει ότι όλες είναι εξίσου χρήσιμες και πλούσιες και ότι όλες μαζί συνθέτουν και τροφοδοτούν ατέρμονα την Ελληνική γλώσσα. Αν στην εποχή του Ομήρου ζούσε ο κ. Ράλλης της ΝΔ θα είχε καταργήσει όλες τις διαλέκτους πλήν μίας! Ομοίως αν ζούσε ο κ. Βερυβάκης του ΠΑΣΟΚ θα είχε καταργήσει τον τονισμό και τη μουσικότητα των λέξεων. Τόνοι τότε δεν υπήρχαν υπήρχε όμως τονισμός που γνώριζαν όλοι οι Έλληνες και που φρόντισαν εδώ και περίπου 2,000 χρόνια, μέχρι δηλαδή και πριν λίγα χρόνια, να διατηρήσουν στη γλώσσα μας οι Αλεξανδρινοί με τη χρήση του πολυτονικού. Που να ήξεραν τις 'αγαστές' προθέσεις των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ...
Γιατί όμως διαπράτουν αυτές τις βιοπραγίες τα κόμματα? Ποιος ο σκοπός τους? Προφανής. Φτωχαίνοντας τη γλώσσα οδηγούν σε ατροφία τη σκέψη μας. Έτσι δεν έχουν πια πολίτες ικανούς να κρίνουν αλλά άβουλα όντα τα οποία εύκολα καθοδηγούν και ποδηγετούν. Άρα για ποια δημοκρατία μιλάμε? Όταν δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε, να αποφασίσουμε για το μέλλον μας, για ποια δημοκρατία μιλάμε? Όταν σε όλους εμάς που καλούμαστε να αποφασίσουμε με την ψήφο μας, μας έχουν απαγορέψει να σκεπτόμαστε μετατρέποντας μας σε όχλο και πειθήνια όργανα τους, για ποια δημοκρατία μιλάμε? Για δημαγωγία ναι, για στυγνό εξουσιασμό ναι, για δημοκρατία όμως σε καμία περίπτωση. Η ψήφος μας έχει πάψει να αποτελεί δύναμη γιατί απλούστατα είναι κατευθυνόμενη και απόλυτα ελεγχόμενη. Ο αγώνας είναι προαποφασισμένος και ο διατητής πιασμένος...

Αν θέλουμε μπορούμε να συνεχίσουμε και άλλο το συλλογισμό μας για να αποδειχτεί το ήδη αυταπόδεικτο ότι στη Ελλάδα δεν έχουμε δημοκρατία αν και εδώ να σταματούσαμε ήταν ήδη υπέρ του δέοντος αρκετό.

Αν αναλύσουμε τη λέξη δημοκρατία προκύπτει ότι ο δήμος, ο λαός δηλαδή κρατά την εξουσία, είναι δηλαδή αυτός που αποφασίζει για το μέλλον του... Όσο πάει και καλυτερεύει το ανέκδοτο...
Τι έχουμε όμως στην Ελλάδα? Όποτε έχουμε εκλογές είμαστε εγκλωβισμένοι στο να αποφασίσουμε μεταξύ 2 κομμάτων εξουσίας και 2-3 μικροτέρων κομμάτων. Όταν κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα αρπάξει την εξουσία η όποια 'δημοκρατία της μίας ημέρας' (Κυριακή των εκλογών) μόλις λαμβάνει τέλος. Ο λόγος? Διοτί οι βουλευτές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος κατά τη διάρκεια της θητείας τους δεν ψηφίζουν ΚΑΝΕΝΑ μα ΚΑΝΕΝΑ νομοσχέσιο κατά συνείδηση. Με άλλα λόγια δεν κάνουν τη δουλειά τους! Για την ακρίβεια κάνουν το εντελώς αντίθετο! Εμείς υποτίθεται τους ψηφίζουμε για να μας αντιπροσωπεύουν και να μας υπερασπίζονται αλλά αυτοί εκτελούν άνωθεν διαταγές! Όσο κακό, όσο ενάντια των πολιτών είναι. Θεωρείται μάλιστα επιτυχία όταν το κάθε κόμμα έχει τους βουλευτές του 'μαντρωμένους'. Δείχνει λέει πυγμή και δύναμη. Έτσι στη ουσία σε κάθε εκλογές δεν ψηφίζουμε τους αντιπροσώπους μας, αλλά αυτούς που θα λένε πάντα ναι σε οποιοδήποτε ανουσιούργημα σκεφτεί το κάθε κόμμα. Βέβαια πριν τις εκλογές ποτέ δεν λέγεται τι θα πράξει το κάθε κόμμα γιατί αν ελέγετο δεν θα έπαιρνε ούτε μία ψήφο... Έτσι για ποια εξουσία στο δήμο μιλάμε? Για δημοκρατία του ενός ναι, για δημοκρατία των συνεργατών του εκάστοτε πρωθυπουργού ναι, για δημοκρατία των πολιτών σε καμία περίπτωση. Για μοναρχία ή για ολιγαρχία σίγουρα.
Αν συνυπολογίσουμε ότι από τη στιγμή που ανήκουμε στην Ευρωπαική Ένωση οι αποφάσεις έρχονται από ακόμα πιο μακρυά τότε η όποια συζήτηση περί δημοκρατίας καταντά γελοία. Λαμβάνοντας δε υπόψιν ότι οι εκάστοτε άρχοντες είναι 'Ευρώδουλοι' και 'Ευρωλάγνοι' μη μπορώντας όχι μόνο να αρθρώσουν ανάστημα σε οποιαδήποτε διαταγή της ΕΕ αλλά ούτε άποψη δεν εκφέρουν, τότε πράγματι όποιος μιλά για δημοκρατία στην Ελλάδα είναι τουλάχιστον αφελής.

Συνεχίζοντας, δημοκρατία σημαίνει στη θεωρία ότι κυβερνά η εκάστοτε πλειοψηφία. Ένα παιδάκι δημοτικού να ρωτήσεις τι είναι πλειοψηφία θα σου πει, ότι για να έχουμε σε 100 ανθρώπους πλειοψηφία σημαίνει οι 51 τουλάχιστον από αυτούς θα πρέπει να έχουν την ίδια γνώμη. Αν το αναγάγουμε τώρα σε ποσοστά, πλειοψηφία σημαίνει το 51% τουλάχιστον του εκλογικού σώματος να έχει ψηφίσει το ίδιο κόμμα. Τι συμβαίνει όμως στην Ελλάδα? Μπορεί να μας κυβερνήσει κόμμα με 37 ή 38%. Με λίγα λόγια το 38% μπορεί να επιβάλει τη γνώμη του στο υπόλοιπο 62%!!! Το 38% κυβερνά το 100%!!! Τουλάχιστον αυτό το 38% να αντιπροσωπευόταν από βουλευτές που ψηφίζουν κατά συνείδηση θα έκανε το παράλογο του όλου θέματος ελάχιστα πιο υποφερτό. Τουναντίον, το 38% εκλέγει κόμμα το οποίο περνά ότι απόφαση θέλει σε όλους εμάς! Αν αυτό δεν είναι για γέλια τότε τι είναι? Αν αυτό δεν είναι φασισμός τότε τι είναι? Αν αυτό δεν είναι κοροιδία αισχίστου είδους τότε τι είναι?

Κλείνοντας να υπενθυμίσω κάτι το οποίο ως συνήθως πέρασε στα ψιλά. Παραμονές εκλογών όλα τα κόμματα στη λυσσαλέα τους προσπάθεια να αποσπάσουν όσες περισσότερες ψήφους μπορούν, μας αποκαλούν ώριμους πολίτες που θα πάρουν τη σωστή απόφαση για το καλό του τόπου. Όταν ήταν να ψηφιστεί το αν θέλουμε ως χώρα το Ευρωσύνταγμα ήμασταν από τις λίγες χώρες που δεν πραγματοποιήθηκε δημοψήφισμα. Στην Ισπανία, στη Γαλλία, στην Αγγλία, στην Ολλανδία αποφάσισαν οι ίδιοι οι πολίτες. Στην Ελλάδα όμως? Στην Ελλάδα αποφάσισε το κυβερνών κόμμα γιατί όπως ανέφερε, δεν είμαστε αρκετά ώριμοι ως πολίτες για να αποφασίσουμε αν πρέπει ή όχι να δεχτούμε το Ευρωσύνταγμα...

Είναι πράγματι ανατριχιαστικό το παραπάνω γεγονός. Από μόνο του επαληθεύει όλους τους παραπάνω συλλογισμόυς. Ένα κόμμα αποφάσισε με το γνωστό μάντρωμα, ένα κόμμα αποφάσισε έχοντας λιγότερο από 40% πλειοψηφία για την τύχη όλων ημών χωρίς καν να μας ρωτήσει! Και το πιο αστείο από όλα? Πράγματι παραδέχτηκε, χωρίς να το συνειδητοποιήσει, ότι δεν είμαστε σε θέση να πάρουμε τη σωστή απόφαση ως πολίτες για το μέλλον μας. Γιατί? Γιατί μας έχουν καταστρέψει τη γλώσσα μας...
Διαβάστε περισσότερα...

Γράμμα προς Συμπολίτες και Συμπολίτισσες

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο έχει αναρτηθεί στο kanenaskathenas.wordpress.com από τον Δημήτρη Κουμάνταρο. Όχι μόνο γίνεται διαπίστωση του σημερινού τέλματος του πολιτικού μας συστήματος αλλά προτείνονται και λύσεις για την διέξοδο από αυτό. Είμαστε πολύ χαρούμενοι όταν διαβάζουμε παρόμοια άρθρα γιατί γίνεται φανερό ότι οι αγνές και έντιμες φωνές ολοένα και πληθαίνουν και αυτό μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε ότι η ανατροπή του στυγνού κομματισμού πλησιάζει.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Η χώρα διέρχεται μια βαθύτατη κρίση, σαφώς τη μεγαλύτερη των τελευταίων 35 χρόνων μετά τη μεταπολίτευση του 1975. Κι ακόμα δεν έχουμε φτάσει στον πάτο.
Όλες ανεξαίρετα οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, χωρίς καμμιά διάθεση εξίσωσής τους, καθώς και των στελεχών τους, αδυνατούν να δώσουν διέξοδο.
Πρώτο, γιατί οι τωρινές συνθήκες είναι πιό δύσκολες από κάθε άλλη φορά.
Δεύτερο, γιατί οι όποιες πρωτοβουλίες και λύσεις απαιτούν νέες ιδέες και συνθέσεις, ανταποκρινόμενες σε καινούργια δεδομένα.
Τρίτο, γιατί τα κόμματα είναι δέσμια συλλογικών αυτοαναπαραγωγικών, μικροπολιτικών και μικροκομματικών στρατηγικών ή και προσωπικών στρατηγικών στελεχών τους.
Τέταρτο, γιατί είναι δέσμια φαντασιακών ιδεοληψιών.
Πέμπτο, γιατί τα περισσότερα στελέχη τους είναι, εδώ και πολλά χρόνια αποκομμένα από την πραγματική ζωή, δέσμια, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, των παραμορφωτικών εσωκομματικών κατόπτρων.
Σε τέλμα δεν βρίσκονται μόνο οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία και οι πολίτες, ανεξάρτητα από την κοινωνικοοικονομική τους θέση, το μορφωτικό τους επίπεδο και τις πεποιθήσεις τους. Ζαλισμένοι κι αυτοί μπροστά στις καινούργιες συνθήκες ζωής, δίχως να ξέρουν πως να τις διαχειριστούν. Επηρεασμένοι από μια κουλτούρα τυφλής δογματικής ιδιώτευσης, που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια, η οποία αντικατέστησε μια προηγούμενη περίοδο τυφλής δογματικής συλλογικότητας. Εξαρτημένοι μέχρι τώρα, γιατί αυτό εκ των πραγμάτων αποδυναμώνεται, από τα κόμματα είτε λόγω οικονομικών συμφερόντων, είτε λόγω οπαδικής στράτευσης.
Το ατομικό και συλλογικό κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο βρίσκει «διέξοδο» επιτείνοντας το αδιέξοδο, σε μια παραζάλη ατομικότητας, δογματισμού και φανατισμού, εντάσεων και συγκρούσεων. Έχουμε παράδοση ως λαός σε αυτό. Παράδοση που έχει ενισχυθεί κατά κόρον από το διαίρει και βασίλευε ξένων μεγάλων δυνάμεων. Παράδοση που διαιωνίζεται σήμερα από τα ΜΜΕ. Ο κάθε ένας μας και η κάθε μία μας τα ξέρει όλα, όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από μας και είναι και ηλίθιοι. Το «διαφωνώ» πριν καν ακούσεις τι λέει ο άλλος, έχει γίνει εθνικό μοτίβο. Η επιθυμία σύνθεσης είναι καθολικά απούσα, όπως και της πράξης. Βαδίζουμε συλλογικά στον κατήφορο, αισθανόμενοι ατομικά δικαιωμένοι.
Μπορεί να δώσει μια κάποια έστω λύση, στο πανθομολογούμενα ζοφερό κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, μια μονοκομματική κυβέρνηση της ΝΔ; Του ΠΑΣΟΚ; Μια συνεργασία των δυο αυτών κομμάτων; Μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ; Μια κυβέρνηση κομματικής εθνικής ενότητας; Μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας από εξωκομματικές προσωπικότητες; Η αναμονή μιας αριστερής κυβέρνησης κάποτε στο μέλλον;
Είναι μάλλον περιττό, να ασχοληθεί κανείς με όλες ανεξαίρετα τις μονοκομματικές προτάσεις. Καλά καλά και οι ίδιοι οι υποστηριχτές τους τις φοβούνται.
Για τις προτάσεις συνεργασίας: Πέρα από το γεγονός ότι όλες απορρίπτονται από τους ενδεχόμενους συνεργάτες, είναι τόσο μεγάλη η απουσία ιδεών, προτάσεων, ειλικρινών συνεργατικών διαθέσεων και τόσο μεγάλη η παρουσία προσωπικών και μικροκομματικών στρατηγικών, που τις καθιστούν ατελέσφορες. Πόσο μάλλον όταν δεν συνοδεύονται από κανέναν παλλαϊκό, δημιουργικό, ενωτικό, αναγεννητικό λόγο, ικανό να τους δώσει λαϊκό έρεισμα και στήριγμα, αλλά αναλίσκονται σε τεχνικές μικροπολιτικής διαχείρησης.
Μια καινούργια μεγάλη στροφή, απαιτεί μια καινούργια μεγάλη προσπάθεια. Δεν μπορεί να γίνει εν κενώ, παραγράφοντας τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Μα δεν μπορεί να ξεκινήσει από αυτές.
Κανένας «πραγματικός» μεσσίας, που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, και κανένας μεσσίας-μαϊμού, κι υπάρχουν πολλλοί, δεν πρόκειται να μας σώσει, αν δεν συμμετέχουμε μαζικά και δραστήρια οι πολίτες και οι πολίτισσες στα κοινά, στην πολιτική, με πνεύμα δικαιοσύνης, συνεργασίας, προσφοράς. Καμμιά θεωρία, καμμιά ιδεολογία, κανένας άνθρωπος δεν κατέχει το αλάθητο, κανένας δεν είναι, επειδή το ισχυρίζεται, καλύτερος ή και χειρότερος από κανέναν άλλον.
Υπάρχουν στη χώρα πολλοί πολίτες, κάθε ηλικίας και κάθε επαγγέλματος, που δεν θέλουν να «τ’ αρπάξουν», να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Που δεν είναι ούτε θέλουν νάναι οπαδοί. Που ανησυχούν και θα ήθελαν να ζούν μέσα σε ένα πιό αρμονικό, δημιουργικό, δίκαιο κοινωνικό περιβάλλον. Που δεν έχουν εμφυλιοπολεμική διάθεση, δεν τα ρίχουν μόνο στους άλλους, συναισθάνονται και τη δική τους ευθύνη. Αυτοί οι πολίτες αν και είναι πολλοί, εν δυνάμει ακόμα πιο πολλοί, έχουν δυσανάλογα μικρή δημόσια φωνή. Δεν τους «παίζουν» ούτε τα ΜΜΕ ούτε τα κόμματα. Και οι ίδιοι είναι ταλαντευόμενοι, επηρεάζονται από το γενικότερο δημόσιο κλίμα. Κατακερματισμένοι, συγχυσμένοι, αμήχανοι, συχνά ιδιωτεύοντες αλλά και οι ίδιοι ανταγωνιστικά δογματίζοντες.
Η ενωτική κοινωνική και πολιτική δραστηριοποίηση του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού τέτοιων πολιτών και προ πάντων των δίκαια εξεγερμένων νέων, με δημιουργική, αφανάτιστη, συνεργατική διάθεση και αίσθηση συνευθύνης, είναι η μόνη ελπίδα για μια μεγάλη στροφή, που έχει ανάγκη η χώρα.
Στροφή επανίδρυσης του κράτους, πολιτισμικής και πολιτικής αναγέννησης της κοινωνίας. Πώς αλλιώς; Μακριά από ρεμούλες και λαμογιές. Από εξουσιομανία και διάθεση αλληλοεξόντωσης. Από ανούσιες κοκορομαχίες, κάθετες διαφωνίες και οριζόντιες απραξίες. Από δημαγωγίες, αφορισμούς, προχειρότητες, επιρρίψεις των ευθυνών πάντα στους άλλους.
Την Ελλάδα, που φτιάχτηκε σ’ ένα μεγάλο βαθμό με το ζόρι κι ήταν πάντα επιτηρούμενη, που πολλές φορές μάταια εμφυλιοσπαράχθηκε, πρέπει να τη ξαναφτιάξουμε, να την αυτοθεσπίσουμε.
Πώς; Αναδεικνύοντας εκείνα τα, εκ των ων ουκ άνευ, κοινά σημεία που μπορούν να ενώσουν, να εμπνεύσουν και να συνεγείρουν τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Γύρω από τέτοια σημεία-κοινούς στόχους, μπορεί και πρέπει να φτιαχτεί, δίχως αποκλεισμούς, η ευρύτερη δυνατή κοινωνική και πολιτική συσπείρωση, που θα επιδιώξει με δημοκρατικό και ειρηνικό τρόπο την επιβολή τους. Αν κάποια από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις ευαρεστηθεί να πάρει τη σχετική πρωτοβουλία μακάρι. Όμως επειδή μέχρι στιγμής καμμιά δεν έχει δείξει την ανάλογη διάθεση, η πρωτοβουλία πρέπει να ξεκινήσει τώρα, δίχως αναβολή, από όσους πολίτες τη νοήσουν ως αναγκαία. Καλοδεχούμενος μετά, όποιος κι αν συμμετέχει. Ισότιμα. Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι ένα ζητούμενο μόνο για τους άλλους αλλά όχι και για μας τους ίδιους. Όλα, μα όλα, θα επανακαθοριστούν από την ισότιμη γνώμη, ύστερα από μια πλήρη και δημοκρατική ενημέρωση, των αυτοοργανωθέντων πολιτών-μελών της συσπείρωσης, παίρνοντας σοβαρά υπ’ όψη τη γνώμη του συνόλου της κοινωνίας.
Ανάλογα με την απήχηση της αρχικής πρωτοβουλίας των πολιτών θα καθοριστούν, δίχως προγενέστερους αποκλεισμούς ή σχεδιασμούς επί χάρτου, τα επόμενα πολιτικά βήματα. Δεν γίνεται εδώ λόγος για ένα καινούργιο πολιτικό κόμμα κλασσικού τύπου. Αλλά για ένα καθολικό παλλαϊκό εθνεγερτικό αναγεννητικό και υπό διαμόρφωση κίνημα-απόπειρα. Για μια, χάριν παραδείγματος, νέα Φιλική Εταιρεία, που βέβαια ούτε έτσι θα ονομάζεται, ούτε μυστική θάναι, ούτε μασονική, αλλά εφάμιλλη, σαν πρόθεση τουλάχιστον, ως νεο ιστορικό εγχείρημα. Κανείς δεν περισσεύει σε αυτή την προσπάθεια. Αν η κάθε μια κι ο κάθε ένας από μας δεν λειτουργήσουμε ως ένα ταπεινό «ανθρωπάκι», που θέλει να συνεργαστεί με τ’ άλλα ταπεινά «ανθρωπάκια» στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος κι αλληλοσεβασμού, δίχως μικροεγωϊστικούς ανούσιους ανταγωνισμούς και ψευδαισθήσεις υπεροχής και παντογνωσίας, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα πάμε από κοινού για φούντο.
Ως πρώτο βήμα της προαναφερόμενης πρωτοβουλίας προτείνεται η σύνταξη μιας διακήρυξης-δημόσιας έκκλησης που θα δοθεί ύστερα από σχετική συζήτηση κι επεξεργασία για μαζική προσυπογραφή.
ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ-ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΗΣ
Οι πολίτες που υπογράφουμε την παρακάτω διακήρυξη διαπιστώνοντας όπως κι όλοι σχεδόν οι συμπολίτες μας:
Την πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει χρόνια τώρα η χώρα και η οποία έχει ενταθεί επικίνδυνα το τελευταίο διάστημα.
Την αδυναμία προσανατολισμού και διεξόδου που αντιμετωπίζει στη μεγάλη του πλειοψηφία το πολιτικό σύστημα, εγκλωβισμένο σε μια στείρα αυτοαναπαραγωγική λογική.
Τη σύγχυση, την ιδιώτευση, αλλά και την αγωνία που διακατέχει τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Τη δίκαιη αγανάκτηση της νέας γενιάς για την αφασία και υποκρισία που διατρέχει την κοινωνική και πολιτική μας ζωή.
Κάνουμε έκκληση, δίχως διακρίσεις, σε όλους τους συμπολίτες μας, των πολιτικών κομμάτων και των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων, για τη συγκρότηση μιας πανελλήνιας συσπείρωσης για την επανασυγκρότηση κι αναγέννηση της χώρας, με βάση τους παρακάτω στόχους και αρχές:
1. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ουσιαστική κι όχι κατ’ όνομα. Συντακτική Συνέλευση για τη ψήφιση νέου Συντάγματος, που θα διασφαλίζει την πραγματική λειτουργία της δημοκρατίας σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες. Εκλογικός νόμος που να αποτρέπει κυβερνήσεις μειοψηφίας. Συμμετοχή των πολιτών όχι μόνο κάθε τέσσερα χρόνια αλλά καθημερινά στη λήψη των αποφάσεων. Πλαισίωση της εκτελεστικής εξουσίας από εκλεγμένους εκπροσώπους των αντίστοιχων κοινωνικών ομάδων κι από εκλεγμένους ή κληρωτούς ελεγκτικούς μηχανισμούς. Εκλογή των διοκήσεων των δημοσίων ΜΜΕ. Αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας της πληροφορικής για αμεσοδημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης. Ιδρυση Εθνκού Ινστιτούτου Δημοσκοπήσεων. Διαχωρισμός νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, κυβέρνησης και κράτους, κράτους και εκκλησίας.
2. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Ισορροπία ανάμεσα σε όλους τους πολίτες και σε όλες τις τις κοινωνικές ομάδες πάνω στις αρχές της αμοιβαίας προσφοράς-οφέλους, της μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων, της εξασφάλισης για όλους τους πολίτες υγείας, ασφάλειας, παιδείας, εργασίας. Ριζική σε όλα τα επίπεδα αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας. Εξατομικευμένη κοινωνική φροντίδα για κάθε πολίτη. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αντιμετωπισθεί και η τρέχουσα μεγάλη οικονομική κρίση, ο επιμερισμός των συνεπειών της και η έξοδος από αυτήν. Πρωταρχική φροντίδα για την ποιότητα ζωής, τους νέους, την παιδεία και τον πολιτισμό.
3. ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Προτεραιότητα στη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος και στη θετική αναμόρφωση του οικιστικού περιβάλλοντος που να διασφαλίζει υγιεινές κι ευχάριστες συνθήκες ζωής στις παρούσες κι επερχόμενες γενιές καθώς και στους επισκέπτες της χώρας. Απόρριψη της λογικής του γρήγορου κι εύκολου κέρδους σε βάρος της κοινής μας ζωής.
4. ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Χάραξη στρατηγικής για τη χώρα μέσα στο σύχγρονο διεθνές πλαίσιο. Η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας με μια σταθερή, άμεση και μακροχρόνια, προοπτική μπορεί να διασφαλίσει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες ζωής για τους κατοίκους της και ταυτόγχρονα τη συμβολή τους στην παγκόσμια κοινότητα. Οικουμενική παιδεία και πολιτισμός, φυσικό περιβάλλον, υγιεινή μεσογειακή διατροφή, τουρισμός, ναυτιλία, σημείο συνάντησης τριών ηπείρων, αυτά είναι τα βασικά μας πλεονεκτήματα πάνω στα οποία μπορούμε να στηρίξουμε την ευημερία μας και παράλληλα αυτόνομα και σε συνεργασία με όλους τους λαούς της γης να συμβάλουμε στην παγκόσμια πολιτική και πολιτισμική συνεννόηση.
Ο στόχος είναι μια Ελλάδα πρότυπο δημοκρατίας, οικολογικής συμπεριφοράς, κοινωνικής δικαιοσύνης κι αλληλεγγύης, με αμοιβαίο σεβασμό κι όχι αλληλοσπαραγμό των πολιτών της, εστία συνάντησης όλων των πολιτών της γης σε μια παγκόσμια απαίτηση για τη δημοκρατική, δίκαιη και οικολογική διαχείρηση της παγκοσμιοποίησης.
Πιστεύουμε ότι η χώρα πρέπει να πραγματοποιήσει, 180 χρόνια ύστερα από την ίδρυσή της, μια νέα μεγάλη ιστορική στροφή. Αυτή δεν μπορεί να γίνει δίχως την αξιοποίηση και δραστηριοποίηση όλων, δίχως αποκλεισμούς, των δημουργικών της δυνάμεων, χωρίς τη μέγιστη δυνατή συμμετοχή των πολιτών, χωρίς την έμπνευση, τις ιδέες και την ώθηση της νέας γενιάς.
Πρέπει να τολμήσουμε να βάλουμε τέρμα στην παράδοση ετεροκαθορισμού της Ελλάδας. Στην ολιγαρχική και τυχάρπαστη διακυβέρνηση που κρατά την πλειοψηφία του λαού στην αμάθεια και στη γωνία. Στις ληστρικές αρπαχτικές κι ασύδοτες διαθέσεις μιας μειοψηφίας επιτηδείων. Να τολμήσουμε να αυτοθεσπιστούμε, να ανασυγκροτήσουμε και να αναγεννήσουμε τη χώρα, σύμφωνα με την ελεύθερα εκφρασμένη βούληση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Τι κι αν γίναμε «Κωλοέλληνες». Στο χέρι μας είναι να πάψουμε να είμαστε. Αυτό είναι και το συμφέρον μας. Για μας και τις γενιές που ακολουθούν.
Ενα τέτοιο στόχο δεν θα μπορέσουμε να τον πετύχουμε, αν δεν γίνουμε όλοι μας περισσότερο ταπεινοί και δημιουργικοί. Κανένας μας δεν τα ξέρει όλα, κανένας μας δεν είναι σε τελευταία ανάλυση καλύτερος ή χειρότερος από τον άλλον. Κανένας μας δεν θα κερδίσει ξεγελώντας ο ένας τον άλλον ή ρίχνοντας την ευθύνη στον άλλον. Θα κερδίσουμε όλοι μαζί, πορευόμενοι με διάθεση προσφοράς, εντιμότητας, συνεργασίας, διαλόγου, μελέτης, προγραμματισμού.
Καλούμε όλους τους συμπολίτες μας, χωρίς καμμιά απολύτως διάκριση ή αποκλεισμό, εφ’ όσον συμφωνούν με τους παραπάνω στόχους κι αρχές να προσυπογράψουν αυτήν την Διακήρυξη-Δημόσια Έκκληση. Καλούμε επίσης όλα τα πολιτικά κόμματα, τους πολιτικούς, τις συλλογικές οργανώσεις πολιτών, να πάρουν θέση για την πρότασή μας.
Ανάλογα με το πλήθος όσων θα συμφωνήσουν σε αυτήν την πρωτοβουλία, θα χαραχθούν και τα επόμενα βήματα της με την ισότιμη ατομική συμμετοχή του κάθε ενός προσυπογράφοντος.
————————————–
ΥΓ (1). Το παρόν προσχέδιο πριν δοθεί στη δημοσιότητα για μαζική συλλογή υπογραφών, αποτελεί στο σύνολό του αντικείμενο διαλόγου κι επεξεργασίας για κάθε ενδιαφερόμενο.
ΥΓ (2). Ορισμένες, πάντα υπό συζήτηση, άλλες σκέψεις:
Α. Μια ιδέα είναι να ονομαστεί η συσπείρωση αυτή «ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ», εκφράζοντας το πρωταρχικό μήνυμα της συμμετοχής κι αυτενέργειας των πολιτών.
Β. Η μαζική συλλογή υπογραφών μπορεί να γίνει με όλους τους δυνατούς τρόπους. Αρχικά μεταξύ γνωστών σε μια κλίμακα εκατοντάδων. Στη συνέχεια με πληρωμένη ή μη καταχώρηση στον τύπο. Μέσω ραδιοφώνων, διαδίκτυου, επιστολών, ακόμα και με αφίσσες ή μοίρασμα προκηρύξεων κ.ο.κ.
Γ. Ανάλογα με το πλήθος των υπογραφών μπορεί στη συνέχεια, να ακολουθήσει κατ’ ελάχιστον ένας όμιλος πολιτών και κατά μέγιστον η πρωτοβουλιακή αυτοργάνωση πολιτών-μελών της «ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ» ή όπως αλλιώς ονομαστεί, κατά χώρους δουλειάς, σπουδών, κατοικίας κ.λ.π. Με ανάδειξη αντιπροσώπων από τις οργανώσεις μπορεί να διεξαχθεί ένα ιδρυτικό συνέδριο.
Δ. Οποιαδήποτε θεματική εξειδίκευση θέσεων ίσως θα ήταν καλύτερα, να διεξαχθεί μέσω καλά προετοιμασμένων θεματικών συνεδρίων, με τη συμμετοχή κι όσων εκτός της πρωτοβουλίας ειδικών και μη το επιθυμούν.
Ε. Σε περίπτωση που το εγχείρημα έχει μεγάλη απήχηση, με ή χωρίς συμμετοχή κομμάτων κι οργανώσεων, μπορεί να εξετασθεί και η συμμετοχή σε εκλογές, πάντα με την πλατφόρμα της δημοκρατικής συνεργασίας περισσότερων δυνάμεων. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι υποψηφιότητες θα αναδειχθούν από τη βάση, από τα μέλη της κίνησης. Η βασική ιδέα είναι, πως σε κάθε περίπτωση η κίνηση δεν αποτελείται από άθροισμα οργανώσεων αλλά από ισότιμη ένωση ατόμων-πολιτών.
Ζ. Οι κεντρικές ιδέες για το όλο παραπάνω εγχείρημα είναι:
Η ανάγκη ενός νέου πολιτικού μορφώματος που θα υπερβαίνει τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, δίχως να τους αποκλείει. Η διατύπωση λίγων ελάχιστων κοινών σημείων για την επίτευξη της μέγιστης δυνατής ενότητας για την αναγέννηση της χώρας στα πλαίσια ενός μεγάλου, κατά πρόθεση, και πρωτόγνωρου ιστορικού εγχειρήματος, σύμφωνα με τις σημερινές πραγματικές συνθήκες της εγχώριας και παγκόσμιας ζωής. Αυτό είναι το μείζον. Τα κοινά σημεία, το ύφος και το στυλ του προς υπογραφήν κειμένου και η μεθόδευση, αν υπάρχει η αφετηρία μπορούν να βρεθούν.
Η. Παράλληλα με την πολιτική αυτή πρωτοβουλία πρέπει να μεθοδευτεί και να εξελιχθεί μια παρέμβαση στο χώρο των ΜΜΕ. Μέσω της συγκρότησης μιας πολυμετοχικής εταιρείας πολιτών, που θα δράσει ανάλογα με τις δυνάμεις, ανθρώπινες και οικονομικές, που θα συγκεντρωθούν και η οποία μπορεί να συμπεριλάβει και ήδη υπάρχοντα ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά.
Θ. Μια μεγαλύτερη εξειδίκευση κι αναφορά σχετικά με τα θέματα: Εθνική Στρατηγική και ΜΜΕ, μπορεί κανείς να βρεί αντίστοιχα στα κείμενα «Μια ιδέα για την Ελλάδα» και «Μια δημόσια πρόταση για την επικοινωνία κι ενημέρωση», που είναι ανηρτημένα στο μπλογκ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΘΕΝΑ http://kanenaskathenas.wordpress.com.
Διαβάστε περισσότερα...

Εντυπωσιακή κίνηση υπέρ των Ελληνικών θέσεων στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων

"Βοηθήστε την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ να καταλάβει πως δεν μπορεί να οικοδομηθεί μια εθνική ταυτότητα εις βάρος της ιστορικής αλήθειας" αναφέρει η επιστολή 220 ακαδημαικών απ΄όλο τον Κόσμο προς τον Πρόεδρο Ομπάμα!
Η επιστολή που έφτασε στον πρόεδρο Ομπάμα,στον αντιπρόεδρο Μπάιντεν,στη Χίλαρι Κλίντον, υπογράφεται από περισσότερους από 220 κορυφαίους ακαδημαικούς απ΄όλο τον κόσμο και αφορά το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.
Η είδηση αυτή αναρτήθηκε στο greece-salonika.blogspot.com/

Οι ακαδημαικοί δεν απευθύνονται στον Πρόεδρο Ομπάμα ώστε να στηριξεί τις Ελληνικές θέσεις αλλά να βοηθήσει στον τερματισμό της παραχάραξης της Ιστορίας από την ΠΓΔΜ!
Η επιστολή ,η οποία κοινοποιήθηκε μέσω email και στο Greece Salonika, υπογράφεται από καθηγητές πανεπιστημίων όπως το Χάρβαρντ,το Πρίνστον, το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης,το Μπέρκλει,αλλά και πολλών ακόμα αξιολογότατων ιδρυμάτων από ΗΠΑ, Γερμανία, Ελβετία, Αυστρία, Ιταλία, Καναδά, με ένα κείμενο που δεν αφήνει αναπάντητο κανένα ερώτημα και αποτελεί την καλύτερη απάντηση στη σκοπιανή προπαγάνδα των τελευταίων 18 χρόνων.
Καλείται η νέα Αμερικανική διακυβέρνση να διορθώσει τα λάθη της προηγούμενης κυβέρνσης Μπους ο οποίος με τη στήριξή του προς την ΠΓΔΜ βοήθησε στην αναθεώρηση της Ιστορίας και την υπεξαίρεση "από την κυβέρνηση των Σκοπίων από τα πιο γνωστά των Μακεδόνων, ο Μέγας Αλέξανδρος"!
Στη συνέχεια παραθέτουν ατράνταχτα ιστορικά επιχειρήματα που αποδεικνύουν την Ελληνικότητα της Μακεδονίας ενώ καταλήγουν στο ότι "ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας, δεν ήταν σλάβος, καθώς οι Σλάβοι και η γλώσσα τους κατέθφασαν στην περιοχή 1.000 χρόνια αργότερα...
"Και καταλήγουν "καλούμε την Αμερικανική κυβέρνηση να βρει τους κατάλληλους τρόπους σας ώστε η κυβέρνηση των Σκοπίων να καταλάβει ότι δεν μπορεί να οικοδομηθεί μια εθνική ταυτότητα εις βάρος της ιστορικής αλήθειας. Η διεθνής κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει, όταν η ιστορία έχει αγνοηθεί, πόσο μάλλον όταν η ιστορία είναι κατασκευασμένη"!
Οι υπογραφές αυξάνονται καθημερινά καθώς έχει δημιουργηθεί ειδική ιστοσελίδα για το θέμα αυτό με όλες τις λεπτομέρειες και τη συνέχιση των συλλογών υπογραφών.
Ακολουθεί η επιστολή καθώς και οι υπογραφές όλων των Ακαδημαικών:
The Honorable Barack ObamaPresident, United States of AmericaWhite House1600 Pennsylvania Avenue, NWWashington, DC 20500Dear President Obama,We, the undersigned scholars of Graeco-Roman antiquity, respectfully request that you intervene to clean up some of the historical debris left in southeast Europe by the previous U.S. administration.On November 4, 2004, two days after the re-election of President George W. Bush, his administration unilaterally recognized the “Republic of Macedonia.” This action not only abrogated geographic and historic fact, but it also has unleashed a dangerous epidemic of historical revisionism, of which the most obvious symptom is the misappropriation by the government in Skopje of the most famous of Macedonians, Alexander the Great.
We believe that this silliness has gone too far, and that the U.S.A. has no business in supporting the subversion of history. Let us review facts. (The documentation for these facts [here in boldface] can be found attached and at: http://macedonia-evidence.org/documentation.html)The land in question, with its modern capital at Skopje, was called Paionia in antiquity. Mts. Barnous and Orbelos (which form today the northern limits of Greece) provide a natural barrier that separated, and separates, Macedonia from its northern neighbor. The only real connection is along the Axios/Vardar River and even this valley “does not form a line of communication because it is divided by gorges.”While it is true that the Paionians were subdued by Philip II, father of Alexander, in 358 B.C. they were not Macedonians and did not live in Macedonia. Likewise, for example, the Egyptians, who were subdued by Alexander, may have been ruled by Macedonians, including the famous Cleopatra, but they were never Macedonians themselves, and Egypt was never called Macedonia.
Rather, Macedonia and Macedonian Greeks have been located for at least 2,500 years just where the modern Greek province of Macedonia is. Exactly this same relationship is true for Attica and Athenian Greeks, Argos and Argive Greeks, Corinth and Corinthian Greeks, etc. We do not understand how the modern inhabitants of ancient Paionia, who speak Slavic – a language introduced into the Balkans about a millennium after the death of Alexander – can claim him as their national hero. Alexander the Great was thoroughly and indisputably Greek. His great-great-great grandfather, Alexander I, competed in the Olympic Games where participation was limited to Greeks. Even before Alexander I, the Macedonians traced their ancestry to Argos, and many of their kings used the head of Herakles - the quintessential Greek hero - on their coins.
Euripides – who died and was buried in Macedonia– wrote his play Archelaos in honor of the great-uncle of Alexander, and in Greek. While in Macedonia, Euripides also wrote the Bacchai, again in Greek. Presumably the Macedonian audience could understand what he wrote and what they heard.
Alexander’s father, Philip, won several equestrian victories at Olympia and Delphi, the two most Hellenic of all the sanctuaries in ancient Greece where non-Greeks were not allowed to compete. Even more significantly, Philip was appointed to conduct the Pythian Games at Delphi in 346 B.C. In other words, Alexander the Great’s father and his ancestors were thoroughly Greek. Greek was the language used by Demosthenes and his delegation from Athens when they paid visits to Philip, also in 346 B.C. Another northern Greek, Aristotle, went off to study for nearly 20 years in the Academy of Plato. Aristotle subsequently returned to Macedonia and became the tutor of Alexander III. They used Greek in their classroom which can still be seen near Naoussa in Macedonia.
Alexander carried with him throughout his conquests Aristotle’s edition of Homer’s Iliad. Alexander also spread Greek language and culture throughout his empire, founding cities and establishing centers of learning. Hence inscriptions concerning such typical Greek institutions as the gymnasium are found as far away as Afghanistan. They are all written in Greek.
The questions follow: Why was Greek the lingua franca all over Alexander’s empire if he was a “Macedonian”? Why was the New Testament, for example, written in Greek?The answers are clear: Alexander the Great was Greek, not Slavic, and Slavs and their language were nowhere near Alexander or his homeland until 1000 years later. This brings us back to the geographic area known in antiquity as Paionia. Why would the people who live there now call themselves Macedonians and their land Macedonia? Why would they abduct a completely Greek figure and make him their national hero?
The ancient Paionians may or may not have been Greek, but they certainly became Greekish, and they were never Slavs. They were also not Macedonians. Ancient Paionia was a part of the Macedonian Empire. So were Ionia and Syria and Palestine and Egypt and Mesopotamia and Babylonia and Bactria and many more. They may thus have become “Macedonian” temporarily, but none was ever “Macedonia”. The theft of Philip and Alexander by a land that was never Macedonia cannot be justified.
The traditions of ancient Paionia could be adopted by the current residents of that geographical area with considerable justification. But the extension of the geographic term “Macedonia” to cover southern Yugoslavia cannot. Even in the late 19th century, this misuse implied unhealthy territorial aspirations.
The same motivation is to be seen in school maps that show the pseudo-greater Macedonia, stretching from Skopje to Mt. Olympus and labeled in Slavic. The same map and its claims are in calendars, bumper stickers, bank notes, etc., that have been circulating in the new state ever since it declared its independence from Yugoslavia in 1991. Why would a poor land-locked new state attempt such historical nonsense? Why would it brazenly mock and provoke its neighbor?However one might like to characterize such behavior, it is clearly not a force for historical accuracy, nor for stability in the Balkans. It is sad that the United States of America has abetted and encouraged such behavior.We call upon you, Mr. President, to help - in whatever ways you deem appropriate - the government in Skopje to understand that it cannot build a national identity at the expense of historic truth. Our common international society cannot survive when history is ignored, much less when history is fabricated.
Sincerely,
NAME TITLE INSTITUTION
Harry C. Avery, Professor of Classics, University of Pittsburgh (USA)
Dr. Dirk Backendorf. Akademie der Wissenschaften und der Literatur Mainz (Germany)Elizabeth C. Banks, Associate Professor of Classics (ret.), University of Kansas (USA)
Luigi Beschi, professore emerito di Archeologia Classica, Università di Firenze (Italy)
Josine H. Blok, professor of Ancient History and Classical Civilization, Utrecht University (The Netherlands)
Alan Boegehold, Emeritus Professor of Classics, Brown University (USA)
Efrosyni Boutsikas, Lecturer of Classical Archaeology, University of Kent (UK)
Keith Bradley, Eli J. and Helen Shaheen Professor of Classics, Concurrent Professor of History, University of Notre Dame (USA)
Stanley M. Burstein, Professor Emeritus, California State University, Los Angeles (USA)
Francis Cairns, Professor of Classical Languages, The Florida State University (USA)
John McK. Camp II, Agora Excavations and Professor of Archaeology, ASCSA, Athens (Greece)Paul Cartledge, A.G. Leventis Professor of Greek Culture, University of Cambridge (UK)
Paavo Castrén, Professor of Classical Philology Emeritus, University of Helsinki (Finland)
William Cavanagh, Professor of Aegean Prehistory, University of Nottingham (UK)
Angelos Chaniotis, Professor, Senior Research Fellow, All Souls College, Oxford (UK)
Paul Christesen, Professor of Ancient Greek History, Dartmouth College (USA)
Ada Cohen, Associate Professor of Art History, Dartmouth College (USA)
Randall M. Colaizzi, Lecturer in Classical Studies, University of Massachusetts-Boston (USA)
Kathleen M. Coleman, Professor of Latin, Harvard University (USA)Michael B. Cosmopoulos, Ph.D., Professor and Endowed Chair in Greek Archaeology, University of Missouri-St. Louis (USA)
Kevin F. Daly, Assistant Professor of Classics, Bucknell University (USA)
Wolfgang Decker, Professor emeritus of sport history, Deutsche Sporthochschule, Köln (Germany)
Luc Deitz, Ausserplanmässiger Professor of Mediaeval and Renaissance Latin, University of Trier (Germany), and Curator of manuscripts and rare books, National Library of Luxembourg (Luxembourg)
Michael Dewar, Professor of Classics, University of Toronto (Canada)
John D. Dillery, Associate Professor of Classics, University of Virginia (USA)
Sheila Dillon, Associate Professor, Depts. of Art, Art History & Visual Studies and Classical Studies, Duke University (USA)
Douglas Domingo-Forasté, Professor of Classics, California State University, Long Beach (USA)
Pierre Ducrey, professeur honoraire, Université de Lausanne (Switzerland)
Roger Dunkle, Professor of Classics Emeritus, Brooklyn College, City University of New York (USA)
Michael M. Eisman, Associate Professor Ancient History and Classical Archaeology, Department of History, Temple University (USA)
Mostafa El-Abbadi, Professor Emeritus, University of Alexandria (Egypt)
R. Malcolm Errington, Professor für Alte Geschichte (Emeritus)
Philipps-Universität, Marburg (Germany)
Panagiotis Faklaris, Assistant Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)
Denis Feeney, Giger Professor of Latin, Princeton University (USA)
Elizabeth A. Fisher, Professor of Classics and Art History, Randolph-Macon College (USA)
Nick Fisher, Professor of Ancient History, Cardiff University (UK)
R. Leon Fitts, Asbury J Clarke Professor of Classical Studies, Emeritus, FSA, Scot., Dickinson Colllege (USA)
John M. Fossey FRSC, FSA, Emeritus Professor of Art History (and Archaeology), McGill Univertsity, Montreal, and Curator of Archaeology, Montreal Museum of Fine Arts (Canada)
Robin Lane Fox, University Reader in Ancient History, New College, Oxford (UK)
Rainer Friedrich, Professor of Classics Emeritus, Dalhousie University, Halifax, N.S. (Canada)
Heide Froning, Professor of Classical Archaeology, University of Marburg (Germany)
Peter Funke, Professor of Ancient History, University of Muenster (Germany)
Traianos Gagos, Professor of Greek and Papyrology, University of Michigan (USA)
Robert Garland, Roy D. and Margaret B. Wooster Professor of the Classics, Colgate University, Hamilton NY (USA)
Douglas E. Gerber, Professor Emeritus of Classical Studies, University of Western Ontario (Canada)
Hans R. Goette, Professor of Classical Archaeology, University of Giessen (Germany); German Archaeological Institute, Berlin (Germany)
Sander M. Goldberg, Professor of Classics, UCLA (USA)
Erich S. Gruen, Gladys Rehard Wood Professor of History and Classics, Emeritus, University of California, Berkeley (USA)
Christian Habicht, Professor of Ancient History, Emeritus, Institute for Advanced Study, Princeton (USA)
Donald C. Haggis, Nicholas A. Cassas Term Professor of Greek Studies, University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
Judith P. Hallett, Professor of Classics, University of Maryland, College Park, MD (USA)
Prof. Paul B. Harvey, Jr. Head, Department of Classics and Ancient Mediterranean Studies, The Pennsylvania State University (USA)
Eleni Hasaki, Associate Professor of Classical Archaeology, University of Arizona (USA)
Miltiades B. Hatzopoulos, Director, Research Centre for Greek and Roman Antiquity, National Research Foundation, Athens (Greece)
Wolf-Dieter Heilmeyer, Prof. Dr., Freie Universität Berlin und Antikensammlung der Staatlichen Museen zu Berlin (Germany)
Steven W. Hirsch, Associate Professor of Classics and History, Tufts University (USA)
Karl-J. Hölkeskamp, Professor of Ancient History, University of Cologne (Germany)
Frank L. Holt, Professor of Ancient History, University of Houston (USA)
Dan Hooley, Professor of Classics, University of Missouri (USA)
Meredith C. Hoppin, Gagliardi Professor of Classical Languages, Williams College, Williamstown, MA (USA)
Caroline M. Houser, Professor of Art History Emerita, Smith College (USA) and Affiliated Professor, University of Washington (USA)
Georgia Kafka, Visiting Professor of Modern Greek Language, Literature and History, University of New Brunswick (Canada)
Anthony Kaldellis, Professor of Greek and Latin, The Ohio State University (USA)
Andromache Karanika, Assistant Professor of Classics, University of California, Irvine (USA)
Robert A. Kaster, Professor of Classics and Kennedy Foundation Professor of Latin, Princeton University (USA)
Vassiliki Kekela, Adjunct Professor of Greek Studies, Classics Department, Hunter College, City University of New York (USA)
Dietmar Kienast, Professor Emeritus of Ancient History, University of Duesseldorf (Germany)
Karl Kilinski II, University Distinguished Teaching Professor, Southern Methodist University (USA)
Dr. Florian Knauss, associate director, Staatliche Antikensammlungen und Glyptothek Muenchen (Germany)
Denis Knoepfler, Professor of Greek Epigraphy and History, Collège de France (Paris)
Ortwin Knorr, Associate Professor of Classics, Willamette University (USA)
Robert B. Koehl, Professor of Archaeology, Department of Classical and Oriental Studies Hunter College, City University of New York (USA)
Georgia Kokkorou-Alevras, Professor of Classical Archaeology, University of Athens (Greece)
Ann Olga Koloski-Ostrow, Associate Professor and Chair, Department of Classical Studies, Brandeis University (USA)
Eric J. Kondratieff, Assistant Professor of Classics and Ancient History, Department of Greek & Roman Classics, Temple UniversityHaritini Kotsidu, Apl. Prof. Dr. für Klassische Archäologie, Goethe-Universität, Frankfurt/M. (Germany)
Lambrini Koutoussaki, Dr., Lecturer of Classical Archaeology, University of Zürich (Switzerland)
David Kovacs, Hugh H. Obear Professor of Classics, University of Virginia (USA)
Peter Krentz, W. R. Grey Professor of Classics and History, Davidson College (USA)
Friedrich Krinzinger, Professor of Classical Archaeology Emeritus, University of Vienna (Austria)
Michael Kumpf, Professor of Classics, Valparaiso University (USA)
Donald G. Kyle, Professor of History, University of Texas at Arlington (USA)
Prof. Dr. Dr. h.c. Helmut Kyrieleis, former president of the German Archaeological Institute, Berlin (Germany)
Gerald V. Lalonde, Benedict Professor of Classics, Grinnell College (USA)
Steven Lattimore, Professor Emeritus of Classics, University of California, Los Angeles (USA)
Francis M. Lazarus, President, University of Dallas (USA)
Mary R. Lefkowitz, Andrew W. Mellon Professor in the Humanities, Emerita, Wellesley College (USA)
Iphigeneia Leventi, Assistant Professor of Classical Archaeology, University of Thessaly (Greece)
Daniel B. Levine, Professor of Classical Studies, University of Arkansas (USA)
Christina Leypold, Dr. phil., Archaeological Institute, University of Zurich (Switzerland)
Vayos Liapis, Associate Professor of Greek, Centre d’Études Classiques & Département de Philosophie, Université de Montréal (Canada)
Hugh Lloyd-Jones, Professor of Greek Emeritus, University of Oxford (UK)
Yannis Lolos, Assistant Professor, History, Archaeology, and Anthropology, University of Thessaly (Greece)
Stanley Lombardo, Professor of Classics, University of Kansas, USAAnthony Long, Professor of Classics and Irving G. Stone Professor of Literature, University of California, Berkeley (USA)
Julia Lougovaya, Assistant Professor, Department of Classics, Columbia University (USA)
A.D. Macro, Hobart Professor of Classical Languages emeritus, Trinity College (USA)
John Magee, Professor, Department of Classics, Director, Centre for Medieval Studies, University of Toronto (Canada)
Dr. Christofilis Maggidis, Associate Professor of Archaeology, Dickinson College (USA)
Jeannette Marchand, Assistant Professor of Classics, Wright State University, Dayton, Ohio (USA)
Richard P. Martin, Antony and Isabelle Raubitschek Professor in Classics, Stanford UniversityMaria Mavroudi, Professor of Byzantine History, University of California, Berkeley (USA)
Alexander Mazarakis Ainian, Professor of Classical Archaeology, University of Thessaly (Greece)
James R. McCredie, Sherman Fairchild Professor emeritus; Director, Excavations in Samothrace Institute of Fine Arts, New York University (USA)
James C. McKeown, Professor of Classics, University of Wisconsin-Madison (USA)
Robert A. Mechikoff, Professor and Life Member of the International Society of Olympic Historians, San Diego State University (USA)
Andreas Mehl, Professor of Ancient History, Universitaet Halle-Wittenberg (Germany)
Harald Mielsch, Professor of Classical Archeology, University of Bonn (Germany)
Stephen G. Miller, Professor of Classical Archaeology Emeritus, University of California, Berkeley (USA)
Phillip Mitsis, A.S. Onassis Professor of Classics and Philosophy, New York University (USA)
Peter Franz Mittag, Professor für Alte Geschichte, Universität zu Köln (Germany)
David Gordon Mitten, James Loeb Professor of Classical Art and Archaeology, Harvard University (USA)
Margaret S. Mook, Associate Professor of Classical Studies, Iowa State University (USA)
Anatole Mori, Associate Professor of Classical Studies, University of Missouri- Columbia (USA)
Jennifer Sheridan Moss, Associate Professor, Wayne State University (USA)
Ioannis Mylonopoulos, Assistant Professor of Greek Art History and Archaeology, Columbia University, New York (USA).
Richard Neudecker, PD of Classical Archaeology, Deutsches Archäologisches Institut Rom (Italy)
James M.L. Newhard, Associate Professor of Classics, College of Charleston (USA)
Carole E. Newlands, Professor of Classics, University of Wisconsin, Madison (USA)
John Maxwell O’Brien, Professor of History, Queens College, City University of New York (USA)
James J. O’Hara, Paddison Professor of Latin, The University of North Carolina, Chapel Hill (USA)
Martin Ostwald, Professor of Classics (ret.), Swarthmore College and Professor of Classical Studies (ret.), University of Pennsylvania (USA)
Olga Palagia, Professor of Classical Archaeology, University of Athens (Greece)
Vassiliki Panoussi, Associate Professor of Classical Studies, The College of William and Mary (USA)
Maria C. Pantelia, Professor of Classics, University of California, Irvine (USA)
Pantos A.Pantos, Adjunct Faculty, Department of History, Archaeology and Social Anthropology, University of Thessaly (Greece)
Anthony J. Papalas, Professor of Ancient History, East Carolina University (USA)
Nassos Papalexandrou, Associate Professor, The University of Texas at Austin (USA)
Polyvia Parara, Visiting Assistant Professor of Greek Language and Civilization, Department of Classics, Georgetown University (USA)
Richard W. Parker, Associate Professor of Classics, Brock University (Canada)
Robert Parker, Wykeham Professor of Ancient History, New College, Oxford (UK)
Anastasia-Erasmia Peponi, Associate Professor of Classics, Stanford University (USA)
Jacques Perreault, Professor of Greek archaeology, Université de Montréal, Québec (Canada)
Yanis Pikoulas, Associate Professor of Ancient Greek History, University of Thessaly (Greece)
John Pollini, Professor of Classical Art & Archaeology, University of Southern California (USA)
David Potter, Arthur F. Thurnau Professor of Greek and Latin. The University of Michigan (USA)
Robert L. Pounder, Professor Emeritus of Classics, Vassar College (USA)
Nikolaos Poulopoulos, Assistant Professor in History and Chair in Modern Greek Studies, McGill University (Canada)
William H. Race, George L. Paddison Professor of Classics, University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
John T. Ramsey, Professor of Classics, University of Illinois at Chicago (USA)
Karl Reber, Professor of Classical Archaeology, University of Lausanne (Switzerland)
Rush Rehm, Professor of Classics and Drama, Stanford University (USA)
Werner Riess, Associate Professor of Classics, The University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
Robert H. Rivkin, Ancient Studies Department, University of Maryland Baltimore County (USA)
Barbara Saylor Rodgers, Professor of Classics, The University of Vermont (USA)
Robert H. Rodgers. Lyman-Roberts Professor of Classical Languages and Literature, University of Vermont (USA)
Nathan Rosenstein, Professor of Ancient History, The Ohio State University (USA)
John C. Rouman, Professor Emeritus of Classics, University of New Hampshire, (USA)
Dr. James Roy, Reader in Greek History (retired), University of Nottingham (UK)
Steven H. Rutledge, Associate Professor of Classics, Department of Classics, University of Maryland, College Park (USA)
Christina A. Salowey, Associate Professor of Classics, Hollins University (USA)
Guy D. R. Sanders, Resident Director of Corinth Excavations, The American School of Classical Studies at Athens (Greece)
Theodore Scaltsas, Professor of Ancient Greek Philosophy, University of Edinburgh (UK)
Thomas F. Scanlon, Professor of Classics, University of California, Riverside (USA)
Bernhard Schmaltz, Prof. Dr. Archäologisches Institut der CAU, Kiel (Germany)
Rolf M. Schneider, Professor of Classical Archaeology, Ludwig-Maximilians- Universität München (Germany)
Peter Scholz, Professor of Ancient History and Culture, University of Stuttgart (Germany)
Christof Schuler, director, Commission for Ancient History and Epigraphy of the German Archaeological Institute, Munich (Germany)
Paul D. Scotton, Assoociate Professor Classical Archaeology and Classics, California State University Long Beach (USA)
Danuta Shanzer, Professor of Classics and Medieval Studies, The University of Illinois at Urbana-Champaign and Fellow of the Medieval Academy of America (USA)
James P. Sickinger, Associate Professor of Classics, Florida State University (USA)
Marilyn B. Skinner 
Professor of Classics, 
University of Arizona (USA)
Niall W. Slater, Samuel Candler Dobbs Professor of Latin and Greek, Emory University (USA)
Peter M. Smith, Associate Professor of Classics, University of North Carolina at Chapel Hill (USA)
Dr. Philip J. Smith, Research Associate in Classical Studies, McGill University (Canada)
Susan Kirkpatrick Smith Assistant Professor of Anthropology Kennesaw State University (USA)
Antony Snodgrass, Professor Emeritus of Classical Archaeology, University of Cambridge (UK)
Theodosia Stefanidou-Tiveriou, Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece).
Andrew Stewart, Nicholas C. Petris Professor of Greek Studies, University of California, Berkeley (USA)
Oliver Stoll, Univ.-Prof. Dr., Alte Geschichte/ Ancient History,Universität Passau (Germany)
Richard Stoneman, Honorary Fellow, University of Exeter (England)
Ronald Stroud, Klio Distinguished Professor of Classical Languages and Literature Emeritus, University of California, Berkeley (USA)
Sarah Culpepper Stroup, Associate Professor of Classics, University of Washington (USA)
Nancy Sultan, Professor and Director, Greek & Roman Studies, Illinois Wesleyan University (USA)
David W. Tandy, Professor of Classics, University of Tennessee (USA)
James Tatum, Aaron Lawrence Professor of Classics, Dartmouth CollegeMartha C. Taylor, Associate Professor of Classics, Loyola College in MarylandPetros Themelis, Professor Emeritus of Classical Archaeology, Athens (Greece)
Eberhard Thomas, Priv.-Doz. Dr.,Archäologisches Institut der Universität zu Köln (Germany)
Michalis Tiverios, Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)
Michael K. Toumazou, Professor of Classics, Davidson College (USA)
Stephen V. Tracy, Professor of Greek and Latin Emeritus, Ohio State University (USA)
Prof. Dr. Erich Trapp, Austrian Academy of Sciences/Vienna resp. University of Bonn (Germany)
Stephen M. Trzaskoma, Associate Professor of Classics, University of New Hampshire (USA)
Vasiliki Tsamakda, Professor of Christian Archaeology and Byzantine History of Art, University of Mainz (Germany)
Christopher Tuplin, Professor of Ancient History, University of Liverpool (UK)
Gretchen Umholtz, Lecturer, Classics and Art History, University of Massachusetts, Boston (USA)
Panos Valavanis, Professor of Classical Archaeology, University of Athens (Greece)
Athanassios Vergados, Visiting Assistant Professor of Classics, Franklin & Marshall College, Lancaster, PAChristina Vester, Assistant Professor of Classics, University of Waterloo (Canada)
Emmanuel Voutiras, Professor of Classical Archaeology, Aristotle University of Thessaloniki (Greece)
Speros Vryonis, Jr., Alexander S. Onassis Professor (Emeritus) of Hellenic Civilization and Culture, New York University (USA)
Michael B. Walbank, Professor Emeritus of Greek, Latin & Ancient History, The University of Calgary (Canada)
Bonna D. Wescoat, Associate Professor, Art History and Ancient Mediterranean Studies, Emory University (USA)
E. Hector Williams, Professor of Classical Archaeology, University of British Columbia (Canada)
Roger J. A. Wilson, Professor of the Archaeology of the Roman Empire, and Director, Centre for the Study of Ancient Sicily, University of British Columbia, Vancouver (Canada)
Engelbert Winter, Professor for Ancient History, University of Münster (Germany)
Timothy F. Winters, Ph.D. Alumni Assn. Distinguished Professor of Classics, Austin Peay State University (USA)
Ian Worthington, Frederick A. Middlebush Professor of History, University of Missouri-Columbia (USA)
Michael Zahrnt, Professor für Alte Geschichte, Universität zu Köln (Germany)
Paul Zanker, Professor Emeritus of Classical Studies, University of Munich (Germany)
201 signatures as of May 18th 2009.
For the growing list of scholars, please go to the Addenda.——————————————————————————–
cc: J. Biden, Vice President, USA
H. Clinton, Secretary of State USA
P. Gordon, Asst. Secretary-designate, European and Eurasian Affairs
H.L Berman, Chair, House Committee on Foreign Affairs
I. Ros-Lehtinen, Ranking Member, House Committee on Foreign Affairs
J. Kerry, Chair, Senate Committee on Foreign Relations
R.G. Lugar, Ranking Member, Senate Committee on Foreign Relations
R. Menendez, United States Senator from New Jersey.

——————————————————————————–
Addenda
12 Scholars added on May 19th 2009:
Mariana Anagnostopoulos, Assistant Professor of Philosophy, California State University, Fresno (USA)
John P. Anton, Distinguished Professor of Greek Philosophy and Culture University of South Florida (USA)
Effie F. Athanassopoulos, Associate Professor 
Anthropology and Classics, University of Nebraska-Lincoln (USA)
Leonidas Bargeliotes, Emeritus Professor of Philosophy, University of Athens, President of the Olympic Center for Philosophy and Culture (Greece)
Joseph W. Day, Professor of Classics, Wabash College (USA)
Christos C. Evangeliou, Professor of Ancient Hellenic Philosophy, Towson University, Maryland, Honorary President of International Association for Greek Philosophy (USA)
Eleni Kalokairinou, Assistant Professor of Philosophy, Secretary of the Olympic Center of Philosophy and Culture (Cyprus)
Lilian Karali, Professor of Prehistoric and Environmental Archaeology, University of Athens (Greece)
Anna Marmodoro, Faculty of Philosophy, University of Oxford (UK)
Marion Meyer, Professor of Classical Archaeology, University of Vienna(Austria)
Jessica L. Nitschke, Assistant Professor of Classics, Georgetown University (USA)
David C.Young, Professor of Classics Emeritus, University of Florida (USA)
3 Scholars added on May 20th 2009:Maria Ypsilanti, Assistant Professor of Ancient Greek Literature, University of CyprusChristos Panayides, Associate Professor of Philosophy, University of Nicosia, (Cyprus)
Anagnostis P. Agelarakis, Professor of Anthropology, Adelphi University (USA)
Οι υπογραφές αυξάνονται καθημερινά καθώς έχει δημιουργηθεί ειδική ιστοσελίδα http://macedonia-evidence.org/ για το θέμα αυτό με όλες τις λεπτομέρειες και τη συνέχιση της συλλογής υπογραφών
Διαβάστε περισσότερα...

Φτώχεια καταραμένη ΙΙ

Υπάρχει και συνέχεια... Όλα τα έχουν προβλέψει...Αμ πώς! Παίζουν με αυτά τα πράγματα...?

Αν ένας βουλευτής παραιτηθεί και μπεί κάποιος άλλος στην θέση του, ο νέος θα πάρει μισθό αναδρομικά από την αρχή της θητείας. Δηλαδή αν μπει ένας νέος βουλευτής στην θέση κάποιου άλλου έστω και 2-3 μηνες πριν... λήξει η θητεία του πρώτου θα πάρει μισθούς για τέσσερα χρόνια αναδρομικά...

Το άρθρο δημοσιεύτηκε από το troktiko.blogspot.com
Διαβάστε περισσότερα...

Φτώχεια καταραμένη

Αποκαλυπτικό το άρθρο που αναρτήθηκε στο troktiko.blogspot.com σχετικά με τις αμοιβές των βουλευτών μας. Δείτε τι τους πληρώνουμε για να καταπατούν ανενόχλητοι όλους τους θεσμούς στο όνομα της Δημοκρατίας. Στα παρακάτω ποσά δεν συμπεριλαμβάνονται τα μαύρα χρήματα και οι μίζες βεβαίως βεβαίως...

"Περίπου 40 εκατ. ευρώ ετησίως κοστίζουν στους ΄Ελληνες φορολογούμενους οι μισθοί των 300 αντιπροσώπων τους, χωρίς να συνυπολογίζονται οι τηλεφωνικές ή άλλες ατέλειες, οι μισθοί υπαλλήλων κτλ. Ενώ κοντά στα 50 εκατ. κοστίζει η λειτουργία του κτιρίου του Κοινοβουλίου...

Αναλυτικά, κάθε βουλευτής αμείβεται με σχεδόν 10.000 ευρώ το μήνα, με τη βασική βουλευτική αποζημίωση να ανέρχεται στις 6.000 ευρώ, ίση δηλαδή με «το σύνολο των πάσης φύσεως μηνιαίων αποδοχών του Ανώτατου Δικαστικού Λειτουργού», όπως σχετικά έχει ψηφίσει η Βουλή. Στο ποσό αυτό προστίθενται ασφαλώς τα δώρα που δικαιούται κάθε εργαζόμενος, ακόμη όμως και το επίδομα οικογενειακών βαρών, που παίρνουν οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι.

Εκτός των παραπάνω, στο βουλευτή χορηγείται αποζημίωση όταν εκπροσωπεί το Κοινοβούλιο στο εξωτερικό, ίση με το 1/20 της βουλευτικής αποζημίωσης ανά παρουσία, και μάλιστα αφορολόγητο! Αφορολόγητη και ισόποση είναι η αποζημίωση και για τα θερινά τμήματα της Βουλής. Από κει και πέρα, κάθε βουλευτής δικαιούται επίδομα οργάνωσης γραφείου, που ισούται με το 20% της αποζημίωσής του εφόσον εκλέγεται στο Λεκανοπέδιο ή με 25% για τις υπόλοιπες εκλογικές περιφέρειες.

Παράλληλα, οι βουλευτές δικαιούνται ατελώς 7 ή 8 τηλεφωνικές συνδέσεις (ανάλογα με την περιφέρεια και πάλι) και μέχρι του ποσού των 13.500 ευρώ ετησίως. Επίσης, μία γραμμή κινητής τηλεφωνίας έως του ποσού των 250 ευρώ μηνιαίως. Στις βουλευτικές παροχές συμπεριλαμβάνεται η αποστολή 1.000 επιστολών το μήνα.

Υπενθυμίζεται ωστόσο ότι οι πιο… επικοινωνιακοί βουλευτές μας από την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο δεν ήταν απολύτως συνεπείς με την εξόφληση των λογαριασμών τους. Το 2005 το σχετικό χρέος άγγιζε τα 35 εκατ. ευρώ, «τρύπα» που ανέλαβε να ρυθμίσει ο Δ. Σιούφας.

Με απόφαση που πήρε η Βουλή το Νοέμβριο του 2007, εξάλλου, οι βουλευτές και ευρωβουλευτές δικαιούνται τηλεπικοινωνιακό υλικό και εξοπλισμό πληροφορικής (2 ηλεκτρονικούς υπολογιστές, εκτυπωτή, πολυμηχάνημα, συσκευή φαξ, λογισμικό αυτοματισμού πολιτικού γραφείου, τηλεφωνικό κέντρο και δορυφορικό δέκτη) έως του ποσού των 5.500 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του ΦΠΑ.

Αναφορικά, επίσης, με τη στέγαση των εκτός Λεκανοπεδίου βουλευτών, δικαιούνται να διαμένουν σε ξενοδοχείο ή να μισθώνουν κατοικία και να λαμβάνουν ποσό 1.000 ευρώ. Κάθε βουλευτής έχει το δικαίωμα να απασχολεί στα γραφεία του 2 επιστημονικούς συνεργάτες, 3 αποσπασμένους υπαλλήλους από τον δημόσιο τομέα και 1 αστυνομικό.

Σύμφωνα, δε, με τον περσινό προϋπολογισμό της Βουλής, οι μισθοί των 1.400 υπαλλήλων άγγιξαν τα 46,5 εκατ. ευρώ, οι λογαριασμοί των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων ανήλθαν στα 11 εκατ. ευρώ και το κόστος μετακινήσεων στα 5 εκατ. Το τηλεοπτικό κανάλι είχε κόστος λειτουργίας 4,5 εκατ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά: 800.000 δαπανήθηκαν για γραφική ύλη, 700.000 για είδη καθαριότητας, καθώς και 180.000 για ρουχισμό(!) (τα τελευταία αυτά ποσά τα αντλήσαμε από παλαιότερα δημοσιεύματα,καθώς οι αρμόδιες υπηρεσίες της Βουλής δεν μπορούσαν να μας εξυπηρετήσουν, όπως μας είπαν, λόγω του ότι έκλεισε πρόωρα η εθνική αντιπροσωπεία)."
Διαβάστε περισσότερα...

Η μαγεία της Ελληνικής γλώσσας

Διαβάστε ένα καταπληκτικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο antibaro.gr σχετικά με την Ελληνική γλώσσα. Δεν θα σας πάρει πάνω από 5 λεπτά και θα συνειδητοποιήσετε το έγκλημα που γίνεται από όλα τα κόμματα σε ότι πιο πολύτιμο έχουμε: τη γλώσσα μας. Όπως είπε και ο George Orwell στο έργο του «1984», 'απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη'. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. Ότι ακριβώς δηλαδή πράττουν τα κόμματα στην Ελλάδα χρόνια τώρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εμπαιγμός από το να διατείνονται ότι η παιδεία είναι θέμα προυπολογισμού και χρημάτων. Η παιδεία πάνω από όλα σημαίνει σεβασμός στη γλώσσα και σωστή εκμάθηση της στα σχολεία. Ακριβώς το αντίθετο από ότι κάνουν σήμερα τα 'κώμα-τα'.


Η μαγεία της Ελληνικής γλώσσας

Αλέξανδρος Αγγελής
Αντίβαρο, Δεκέμβριος 2007

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Στις μέρες μας όπου αμφισβητούνται ακόμα και τα αυτονόητα, έχει αρχίσει να ακούγεται η άποψη ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες, αλλά ότι όλες έχουν την ίδια αξία. Αυτό είναι τόσο παράλογο να το πιστεύει κανείς, όσο το να πιστεύει ότι μπορούν σε έναν αγώνα δρόμου όλοι οι δρομείς να τερματίσουν ταυτόχρονα. Κάτι τέτοιο είναι απλά αδύνατον. Το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι κάτι πολύ απλό, πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο πολύπλοκο όσο η γλώσσα. Δηλαδή μπορεί μια γλώσσα πρωτόγονου επιπέδου με 10 διαφορετικές λέξεις να έχει την ίδια αξία με μια γλώσσα τόσο σύνθετη όσο οι σημερινές; Ποιός λογικός άνθρωπος μπορεί να το δεχτεί αυτό; Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι χιμπατζήδες χρησιμοποιούν μια «γλώσσα» με ένα λεξιλόγιο από τριάντα λέξεις-κραυγές.

Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να υποβαθμίσει κάποιες γλώσσες, αλλά να αποδείξει με αντικειμενικά κριτήρια ότι δεν έχουν όλες οι γλώσσες την ίδια αξία (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κάθε γλώσσα δεν έχει την αξία της). Υπάρχουν σήμερα περίπου 3.000 διαφορετικές γλώσσες (η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει σύστημα γραφής). Είναι σίγουρο ότι κάθε γλώσσα έχει την δική της αξία και πρέπει να αγωνιζόμαστε όλοι ώστε όλες οι γλώσσες να επιβιώσουν. Δυστυχώς πολλές γλώσσες έχουν ήδη εκλείψει και θα εκλείψουν και στο μέλλον, και αυτό είναι πραγματικά μια αμαρτία. Όσο αμαρτία είναι όταν εξαφανίζεται ένα είδος ζώου διότι και η γλώσσα κάτι τέτοιο είναι, ένας «ζωντανός» οργανισμός που εξελίσσεται και είτε επιβιώνει είτε χάνεται. Πρακτική δυστυχώς συνέπεια αυτού είναι να χάνονται σημαντικά κομμάτια της εξέλιξης της ανθρώπινης πορείας, για την οποία δεν έχουμε ιδιαίτερα πολλές γνώσεις.

Για πολλούς μη-Έλληνες γλωσσολόγους και ανθρώπους του πνεύματος, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Ελληνική γλώσσα (ιδιαιτέρως τα Αρχαία Ελληνικά) είναι η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινοήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα. Οι απόψεις αυτές δεν είναι αυθαίρετες, αλλά βασίζονται σε κριτήρια αντικειμενικά σχετικά με την αξιολόγηση μιας γλώσσας. Παρακάτω θα περιγράψουμε μία σειρά από ιδιότητες τις Ελληνικής γλώσσας και θα αντιπαραβάλουμε κάποιες ξένες γλώσσες (συνήθως την Αγγλική, καθώς αυτή είναι η πιό διαδεδομένη) πρός σύγκριση.

ΠΛΟΥΤΟΣ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟΥ
Είναι γνωστή η έκφραση που χρησιμοποιούν οι Άγγλοαμερικάνοι όταν ψάχνουν να βρούν την κατάλληλη λέξη για κάποια έννοια «Οι Έλληνες θα έχουν μια λέξη για αυτό». Φράση την οποίαν πρώτος είχε γράψει ο καθηγητής Όλιβερ Τάπλιν στο βιβλίο του «Ελληνικό πυρ». [10]
Ενώ η Αγγλική γλώσσα έχει, βάση του μεγάλου Αμερικανικού λεξικού Merriam-Webster, περίπου 166.724 λεξίτυπους (σύμφωνα με το ίδιο λεξικό 41.214 από αυτές τις λέξεις είναι αμιγώς Ελληνικές, χωρίς να υπολογίζουμε τις σύνθετες και τις Ελληνογενείς) [10], η Ελληνική γλώσσα περιλαμβάνει ήδη, στην καταγραφή μέχρι λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, 1.200.000 λεξίτυπους. Το εντυπωσιακό αυτό νούμερο προκύπτει από το έγκριτο TLG (Θησαυρός Ελληνικής Γλώσσης) το οποίο ακόμα δεν έχει τελειώσει την καταγραφή όλων των Ελληνικών κειμένων. Εκτιμάται μάλιστα από την διευθύντρια του TLG, κα Μαρία Παντελιά, ότι μόλις τελειώσει η καταγραφή θα έχουν αποθησαυριστεί ίσως μέχρι και 2.000.000 λεξίτυποι.

Επιπλέον, σύμφωνα με τον κ Α. Κωσταντινίδη συγγραφέα των βιβλίων «Οι Ελληνικές λέξεις στην Αγγλική γλώσσα» και «Η οικουμενική διάσταση της Ελληνικής γλώσσης», πολλά λεξικά σταματούν την ετυμολογία της λέξης στην Λατινική ρίζα αγνοώντας το γεγονός ότι η πλειονότης των ίδιων των Λατινικών λέξεων έχουν Ελληνική ρίζα.

Πολλές Ομηρικές λέξεις σώζονται ακόμα και σήμερα στις Ευρωπαϊκές γλώσσες, και αυτές οι πάμπολλες λέξεις φυσικά δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των «αμιγώς Ελληνικών» που αναφέραμε νωρίτερα. Μία από αυτές τις λέξεις είναι το γνωστό «kiss». Ακούγεται αστεία σαν δήλωση ότι είναι στην ουσία Ελληνική λέξη ε; Και όμως, στα Αρχαία Ελληνικά, το «φιλώ» είναι «κυνέω / κυνώ», εξ’ού και το προσκυνώ (σημαίνει κάνω ένα βήμα μπροστά και δίνω ένα φιλί). Στην προστακτική το ρήμα γίνεται «κύσον με», δηλαδή «φίλησε με», όπως θα είπε και η Πηνελόπη στον Οδυσσέα όταν τον είδε να επιστρέφει στην Ιθάκη. Στα Αγγλικά θα λέγαμε «kiss me». Ο βαθμός ομοιότητας των δύο φράσεων δεν αφήνει χώρο για αμφιβολίες. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα.

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Η δύναμη της Ελληνικής γλώσσας βρίσκεται στην ικανότητά της να πλάθεται όχι μόνο προθεματικά ή καταληκτικά, αλλά διαφοροποιώντας σε μερικές περιπτώσεις μέχρι και την ρίζα της λέξης (π.χ. «τρέχω» και «τροχός» παρόλο που είναι από την ίδια οικογένεια αποκλίνουν ελαφρώς στην ρίζα). Η Ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετες λέξεις με απίστευτων δυνατοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας το λεξιλόγιο.
Το διεθνές λεξικό Webster’s (Webster’s New International Dictionary) αναφέρει «Η Λατινική και η Ελληνική, ιδίως η Ελληνική, αποτελούν ανεξάντλητη πηγή υλικών για την δημιουργία επιστημονικών όρων.» [12] ενώ οι Γάλλοι λεξικογράφοι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu τονίζουν «Η επιστήμη βρίσκει ασταμάτητα νέα αντικείμενα ή έννοιες. Πρέπει να τα ονομάσει. Ο θησαυρός των Ελληνικών ριζών βρίσκεται μπροστά της, αρκεί να αντλήσει από εκεί. Θα ήταν πολύ περίεργο να μην βρεί αυτές που χρειάζεται.».

Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής, είχε δηλώσει σχετικώς «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή εναλλαγή του πρώτου συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα παν- πρώτο- αρχί- υπέρ- ή μια οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Κι αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν στα δε σαν μια σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται πρός τον ουρανό των λέξεων.»

Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να βάλουμε και παραπάνω από μια πρόθεση μπροστά απο μία λέξη, ακριβώς όπως περιγράφει ο Γάλλος φίλος μας. Παραδείγματα συνδυασμών πολλαπλών προθέσεων με λέξεις που να δημιουργούν νέες λέξεις υπάρχουν άπειρα. Αντικαταβάλλω, επαναδιατυπώνω, αντιπαρέρχομαι, ανακατασκευάζω κτλ.

Στην Ιλιάδα του Ομήρου η Θέτις θρηνεί για ότι θα πάθει ο υιός της σκοτώνοντας τον Έκτωρα «διό και δυσαριστοτοκείαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη αυτή από μόνη της είναι ένα μοιρολόι, δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει όπως αναλύει το Ετυμολογικόν το Μέγα «που για κακό γέννησα τον άριστο». [7] Ποιά άλλη γλώσσα στον κόσμο θα μπορούσε να αποδώσει σε μία μόνο λέξη τόσα πολλά και υψηλά νοήματα; Και όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι, «το Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν».

Προ ολίγων ετών κυκλοφόρησε στην Ελβετία το λεξικό ανύπαρκτων λέξεων (Dictionnaire Des Mots Inexistants) όπου προτείνεται να αντικατασταθούν Γαλλικές περιφράσεις με μονολεκτικούς όρους από τα Ελληνικά. Π.χ. androprere, biopaleste, dysparegorete, ecogeniarche, elpidophore, glossoctonie, philomatheem tachymathie, theopempte κλπ, περίπου 2.000 λήμματα με προοπτική περαιτέρω εμπλουτισμού.
Ο Godefroi Herman, ο Γάλλος μεταφραστής των Διονυσιακών του Νόννου, ομολογεί «Πόσες φορές μεταφράζοντας δεν ανέκραξα όπως ο Ρονσάρ: Πόσο είμαι περίλυπος που η γλώσσα η Γαλλική δεν δημιουργεί λέξεις όπως η Ελληνική... ωκύμορος, δύσποτμος, ολιγοφρονείν...».

Η ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ
Στα Αγγλικά το ρήμα και το ουσιαστικό συχνά χρησιμοποιούν ακριβώς την ίδια λέξη π.χ. «drink» που σημαίνει και «ποτό» και «πίνω». Επιπλέον τα ονόματα δεν έχουν κλίσεις, για παράδειγμα στα Ελληνικά λέμε «Ο Θεός, του Θεού, τω Θεώ, τον Θεό, ω Θεέ» ενώ στα Αγγλικά έχουμε μια μόνο λέξη για όλες αυτές τις έννοιες, το «God». Είναι προφανές λοιπόν, ότι τουλάχιστον όσον αφορά την ακριβολογία, γλώσσες όπως τα Ελληνικά υπερτερούν σαφώς σε σχέση με γλώσσες σαν τα Αγγλικά. Είναι λογικό άλλωστε αν κάτσει να το σκεφτεί κανείς, ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να καθιερωθεί μια γλώσσα διεθνής όταν είναι πιο εύκολη στην εκμάθηση, από τη άλλη όμως μια τέτοια γλώσσα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι τόσο ποιοτική.

Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι η Αγγλική γλώσσα δεν μπορεί να είναι λακωνική όπως είναι η Ελληνική, καθώς για να μην είναι διφορούμενο το νόημα της εκάστοτε φράσης, πρέπει να χρησιμοποιηθούν επιπλέον λέξεις. Για παράδειγμα η λέξη «drink» σαν αυτοτελής φράση δεν υφίσταται στα Αγγλικά, καθώς μπορεί να σημαίνει «ποτό», «πίνω», «πιές» κτλ. Αντιθέτως στα Ελληνικά η φράση «πιές» βγάζει νόημα, χωρίς να χρειάζεται να βασιστείς στα συμφραζόμενα για να καταλάβεις το νόημά της.

Παρένθεση: Να θυμίσουμε εδώ ότι στα Αρχαία Ελληνικά εκτός από Ενικός και Πληθυντικός αριθμός, υπήρχε και Δυϊκός αριθμός. Υπάρχει στα Ελληνικά και η Δοτική πτώση εκτός από τις υπόλοιπες 4 πτώσεις ονομαστική, γενική, αιτιατική και κλιτική. Η Δοτική χρησιμοποιείται συνεχώς στον καθημερινό μας λόγο (π.χ. Βάσει των μετρήσεων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι...) και είναι πραγματικά άξιον λόγου το γιατί εκδιώχθηκε βίαια από την νεοελληνική γλώσσα. Ακόμα παλαιότερα, εκτός από την εξορισμένη αλλά ζωντανή Δοτική υπήρχαν και άλλες τρείς επιπλέον πτώσεις οι οποίες όμως χάθηκαν.

Το ίδιο πρόβλημα, σε πολύ πιο έντονο φυσικά βαθμό, έχει και η Κινεζική γλώσσα. Όπως μας λέει και ο Κρητικός δημοσιογράφος Α. Κρασανάκης «Επειδή οι απλές λέξεις είναι λίγες, έχουν αποκτήσει πάρα πολλές έννοιες, για να καλύψουν τις ανάγκες της έκφρασης, πρβλ π.χ.: “σι” = γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ., «πα» = μπαλέτο, οκτώ, κλέφτης, κλέβω... «πάϊ» = άσπρο, εκατό, εκατοστό, χάνω....» [1]. Ίσως να υπάρχει ελαφρά διαφορά στον τονισμό, αλλά δύσκολα μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσαν να υπάρχουν δεκάδες διαφορετικοί τονισμοί για μία μονοσύλλαβη λέξη, ώστε να διαχωρίσουν φωνητικά όλες οι πιθανές της έννοιες. Αλλά ακόμα και να υπάρχει, πως είναι δυνατόν να καταστήσεις ένα σημαντικό κείμενο (π.χ. συμβόλαιο) ξεκάθαρο;

Η ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ
Στην Ελληνική γλώσσα ουσιαστικά δεν υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν λεπτές εννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους. Για παράδειγμα η λέξη «λωποδύτης» χρησιμοποιείται για αυτόν που βυθίζει το χέρι του στο ρούχο (=λωπή) μας και μας κλέβει, κρυφά δηλαδή, ενώ ο «ληστής» είναι αυτός που μας κλέβει φανερά, μπροστά στα μάτια μας. Επίσης το «άγειν» και το «φέρειν» έχουν την ίδια έννοια. Όμως το πρώτο χρησιμοποιείται για έμψυχα όντα, ενώ το δεύτερο για τα άψυχα.

Στα Ελληνικά έχουμε τις λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» και «φύρω» που όλες έχουν το νόημα του «ανακατεύω». Όταν ανακατεύουμε δύο στερεά ή δύο υγρά μεταξύ τους αλλά χωρίς να συνεπάγεται νέα ένωση (π.χ. λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη «μειγνύω» ενώ όταν ανακατεύουμε υγρό με στερεό τότε λέμε «φύρω». Εξ’ού και η λέξη «αιμόφυρτος» που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει. Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες πληγωνόντουσαν στην μάχη, έτρεχε τότε το αίμα και ανακατευόταν με την σκόνη και το χώμα. Το κεράννυμι σημαίνει ανακατεύω δύο υγρά και φτιάχνω ένα νέο, όπως για παράδειγμα ο οίνος και το νερό. Εξ’ού και ο «άκρατος» (δηλαδή καθαρός) οίνος που λέγαν οι Αρχαίοι όταν δεν ήταν ανακατεμένος (κεκραμμένος) με νερό.

Τέλος η λέξη «παντρεμένος» έχει διαφορετικό νόημα από την λέξη «νυμφευμένος», διαφορά που περιγράφουν οι ίδιες οι λέξεις για όποιον τους δώσει λίγη σημασία. Η λέξη παντρεμένος προέρχεται από το ρήμα υπανδρεύομαι και σημαίνει τίθεμαι υπό την εξουσία του ανδρός ενώ ο άνδρας νυμφεύεται, δηλαδή παίρνει νύφη. Γνωρίζοντας τέτοιου είδους λεπτές εννοιολογικές διαφορές, είναι πραγματικά πολύ αστεία μερικά από τα πράγματα που ακούμε στην καθημερινή – συχνά λαθεμένη – ομιλία (π.χ. «ο Χ παντρεύτηκε»).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει την ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

ΓΛΩΣΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δεί ή γράψει.
Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε. Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άπειρα παραδείγματα τέτοιου είδους υπάρχουν, σχεδόν ολόκληρο το λεξικό της Ελληνικής.

Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας. Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης.

Η ΣΟΦΙΑ
Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Για αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πεί «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο.»
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γή (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γή / δικό του σπίτι. Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη. Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».

Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία...

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία. Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο...

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Μια και αναφέραμε τα Λατινικά, ας κάνουμε άλλη μια σύγκριση. Ο άνθρωπος στα Ελληνικά ετυμολογείται ώς το όν που κυττάει προς τα πάνω (άνω + θρώσκω). Πόσο σημαντική και συναρπαστική ετυμολογία που μπορεί να αποτελέσει βάση ατελείωτων φιλοσοφικών συζητήσεων. Αντίθετα στα Λατινικά ο άνθρωπος είναι «Homo» που ετυμολογείται από το χώμα. Το όν που κυττάει ψηλά στον ουρανό λοιπόν για τους Έλληνες, σκέτο χώμα για τους Λατίνους... Υπάρχουν και άλλα παρόμοια παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν εδώ. Είναι λογικό στο κάτω κάτω ότι μια γλώσσα που βασίστηκε στην Ελληνική αντιγράφοντάς την, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να έχει τα ίδια υψηλά νοήματα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. «Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση» έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. [16] Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Όπως σημειώνει και ο «δικός μας» Κωνσταντίνος Τσάτσος, πρώην Υπουργός, πρώην Πρόεδρος Δημοκρατίας και συγγραφέας, «Όσο πιό προηγμένος είναι ο πολιτισμός ενός έθνους, τόσο πιό πλούσιες σε προϊστορία, και συνεπώς και σε ουσία, είναι οι λέξεις της γλώσσας... Με την γλώσσα μεταδίδομε λογικούς συνειρμούς και διεγείρομε συναισθήματα... Κάθε λαός έχει την γλώσσα που του αξίζει. Στην γλώσσα, όπως και στα τραγούδια του, εναποθηκεύεται ο πολιτισμός του... είναι ο πιό αδιάψευστος μάρτυρας της ιστορικής του συνείδησης και της ιστορικής του συνέχειας.»

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ. Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς
θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα
ποταμάκι που μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους
μιλήσω Ελληνικά, επειδή
δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε
Μεταξύ τους με μουσική.»

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πεί ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει.»

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής. Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν απο την παραφωνία μια γλώσσα κατ’εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες» όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου Ευσταθίου.
Είναι γνωστό εξ’άλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της. Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα». Και δεν είναι τυχαίο που απομνημονεύουμε ευκολότερα ένα ποίημα παρά μια σελίδα πεζογραφήματος. Και όπως ακριβώς έλεγαν και οι ίδιοι οι Ρωμαίοι, η Ελληνική γλώσσα θα παραμένει «η ευπρεπεστάτη των γλωσσών και η γλυκυτέρα είς μουσικότητα».

Άλλος ξένος καθηγητής, ο Στέφεν Ντόιτς, διαπιστώνει έκθαμβος ότι μέσα από τους στίχους του Ομήρου αναδύεται μουσική «Είναι τόσο έντεχνα συντεθειμένοι, ώστε απολαμβάνοντας την ανάγνωση απολαμβάνεις και την μουσική.». Και ο Ζάκ Μπουσάρ, Καναδός καθηγητής γράφει ότι «Η απαγγελία σέβεται τα μακρά και τα βραχέα φωνήεντα, δηλαδή το καλούπι του εξαμέτρου», και αναλύει «πως η ψιλή και η δασεία, η περισπωμένη και η οξεία, η μακρόχρονη λήγουσα και τα βραχύχρονα φωνήεντα... γίνονται νότες.».

ΑΥΤΟΦΩΤΗ ΓΛΩΣΣΑ
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Ευρωπαϊκές γλώσσες έχουν τις ρίζες τους στα Λατινικά. Αυτό που ίσως μερικοί να αγνοούν είναι ότι τα ίδια τα Λατινικά έχουν βασιστεί πάνω στα Ελληνικά. Από το ίδιο το αλφάβητο (οι Ρωμαίοι πήραν αυτούσιο και απαράλλακτο το Χαλκιδικό αλφάβητο) μέχρι και την πλειοψηφία του λεξιλογίου.

Πρίν ο Κικέρων, ο δημιουργός ουσιαστικά της Λατινικής γλώσσας, έρθει στην Ελλάδα για να σπουδάσει, οι Ρωμαίοι είχαν μερικές εκατοντάδες μόνο λέξεις με αγροτικό, οικογενειακό και στρατιωτικό περιεχόμενο. Όταν επέστρεψε στην Ρώμη, πήρε μαζί του κάποιες χιλιάδες Ελληνικές λέξεις δηλωτικές πολιτισμού και ένα «κλειδί» με το οποίο πολλαπλασίασε την αξία και την σημασία τους. Το «κλειδί» αυτό ήταν οι προθέσεις.

Για του λόγου το αληθές, να αναφέρουμε ότι το ιστορικό αυτό γεγονός το έχει τονίσει και ο διάσημος Γάλλος γλωσσολόγος Meillet «Τα Λατινικά ως λόγια γλώσσα, είναι ανάτυπο των Ελληνικών. Ο Κικέρων μεταφέρει στην Λατινική, την Ελληνική ρητορική και φιλοσοφία. Ο Χριστιανισμός ακολούθως συνετέλεσε και αυτός στην επίδραση των Ελληνικών επί των Λατινικών. Το Λατινικό λεξιλόγιο είναι μετάφραση του αντιστοίχου Ελληνικού, και για αυτό τα Λατινικά δεν παραμέρισαν τα Ελληνικά στην Ανατολή. Διότι η μίμηση δεν είχε αρκετό γόητρο ώστε να αντικαταστήσει το πρωτότυπο.».

Μόνο και μόνο όσον αφορά τους επιστημονικούς όρους, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων είναι Ελληνικές, οι ξένες γλώσσες στην κυριολεξία θα κατέρρεαν χωρίς την Ελληνική. Η Ελληνική είναι η μοναδική γλώσσα η οποία είναι πραγματικά αυτόφωτη χωρίς να εξαρτάται από καμία άλλη. Δύο εκ του πλήθους ξένων επιστημόνων που το έχουν διαπιστώσει αυτό είναι οι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu. Στο βιβλίο τους «Οι Ελληνικές ρίζες στην Γαλλική γλώσσα» διαβάζουμε «Η κατανόηση της δικής μας γλώσσης, η εκ νέου ανακάλυψη της ουσίας της – να ποιά είναι η χρησιμότητα του να γνωρίζει κανείς τις Ελληνικές ρίζες. Οι Ελληνικές ρίζες δίνουν στην Γαλλική το πιο βαθύ στήριγμά της και συγχρόνως της παρέχουν την πιο υψηλή δυνατότητα για αφαίρεση. Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας, η Ελλάδα βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα την γλώσσα μας.»

Υπάρχουν ακόμα σοβαρές απόψεις έγκριτων ξένων επιστημόνων, που υποστηρίζουν ότι μέχρι και τα Σανσκριτικά (αρχαία Ινδικά) προέρχονται από τα Ελληνικά. «Ο πρώτος ο οποίος παρετήρησε αυτήν την ομοιότητα των ριζών είναι ο Φ. Μπάγιερ (1690-1738), καθηγητής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αγ. Πετρουπόλεως, καταλήγοντας στα συμπέρασμα ότι τα σανσκριτικά προέρχονται από τα Ελληνικά.» συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει στα τέλη του περασμένου αιώνος και ο Γερμανός Βορρ. Η συντακτική ομάδα του περιοδικού «Halcon – Ιέραξ» μας λέει «Συγκρίνοντας καλά την Σανσκριτική με την αρχαία Ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμεθα ότι η Ελληνική όχι μόνο είναι πιο αρχαία, αλλά και ότι επί πλέον όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλυτέρας γλωσσικής αξίας. Η δε σύνταξις καθ’υπόταξιν είναι καθαρά Ελληνική.».

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε με την εκστρατεία του, εκτός όλων των άλλων, και να «συναγωνιστεί» τους Έλληνες που είχαν εκστρατεύσει στην Ανατολή πρίν από αυτόν, τον Ηρακλή και τον Διόνυσο δηλαδή. Τα «Διονυσιακά» του Νόννου, έπος το οποίο περιγράφει την εκστρατεία του Διονύσου στις Ινδίες (αντίστοιχο με αυτά του Ομήρου), σώζεται μέχρι σήμερα. Ακόμα και κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξανδρου στην Ινδία, διασώζονται απο του ιστορικούς της εποχής στοιχεία που επαληθεύουν την πανάρχαια παρουσία των Ελλήνων στις Ινδίες (Παράρτημα Ε).

Επειδή μπορεί κάποιος να σκεφτεί σε αυτό το σημείο ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι Φοινικικής προελεύσεως, να αναφέρουμε απλά ότι τέτοιες αντιεπιστημονικές θεωρίες είναι προ πολλού ξεπερασμένες καθώς η αξιοπιστία τους έχει κλονιστεί σοβαρά από διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα. Απορίας άξιον είναι το γεγονός ότι η ύπαρξη των ευρημάτων αυτών δεν αναφέρεται πουθενά στα Ελληνικά (;) σχολεία, όπου προβάλλεται ως δεδομένη και αδιαμφισβήτητη η θεωρία της Φοινικικής προελεύσεως.

Ένα από τα καρφιά στο φέρετρο της θεωρίας αυτής είναι και το κεραμικό θραύσμα που βρέθηκε στην νησίδα «Γιούρα» των Βορείων Σποράδων από τον Αρχαιολόγο Α. Σαμψών. Χρονολογήθηκε το 5.500-6.000 π.Χ. και φέρει καθαρά πάνω του εγχάρακτα τα γράμματα Α, Δ και Υ. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι Φοίνικες προτοεμφανίστηκαν στην ιστορία το 1.300 π.Χ. Και αυτό το εύρημα δεν είναι «μόνο» του. Τα γράμματα Μ, Ν, Κ, Χ, Ξ, Π, Ο, και Ε διακρίνουμε σε πρωτοκυκλαδικά αγγεία της Μήλου τα οποία είναι της 3 π.Χ. χιλιετίας. Επιπλέον υπάρχει και η λίθινη σφραγίδα των Γιαννιτσών που ανακαλύφθηκε από τον αρχαιολόγο Π. Χρυσοστόμου η οποία χρονολογείται την 5 π.Χ. χιλιετία. Ακόμη η επιγραφή του Δισπηλιού που ανεσύρθη από τον καθηγητή Γ. Χουρμουζιάδη χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη γραφή του κόσμου, αφού χρονολογήθηκε από τον «Δημόκριτο» βάσει της μεθόδου του «άνθρακα 14» με απόλυτη ακρίβεια στο 5.250 π.Χ. Τέλος να αναφέρουμε τον δίσκο της Φαιστού ο οποίος χρονολογείται (με τις πιο συντηρητικές απόψεις) στο 1.700 π.Χ. και φέρει σύμβολα τα οποία όμως είναι τυπωμένα με κινητά στοιχεία (σφραγίδες), και για αυτόν τον λόγο το εύρημα αυτό αποτελεί το αρχαιότερο δείγμα τυπογραφίας του κόσμου. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε πηλός εξαιρετικής ποιότητος είς τον οποίον αφού απετυπώθησαν οι χαρακτήρες ο δίσκος εψήθη.

Το 1989, στο υπ αρίθμ. 16 τεύχος του αρχαιολογικού περιοδικού «NESTOR», το οποίο εκδίδει το πανεπιστήμιο της Ινδιάνας, ο καθηγητής Πώλ Φώρ ανακοινώνει ότι στην Ιθάκη του 2.700 π.Χ. μιλούσαν και έγραφαν Ελληνικά. Με την βοήθεια χαραγμένης εικόνας πλοίου επάνω στο όστρακο και σε σύγκριση με την ήδη αποκρυπτογραφημένη Γραμμική Γραφή Β’ ο καθηγητής Φώρ κατώρθωσε να διαβάσει «Νύμφη με έσωσε». Εδιάβασε ακόμα, αναγνωρίζοντας αριθμητικά και συλλαβές «Ιδού εγώ ο Αρεάδης δίδω είς την άνασσα Θεά Ρέα 100 αίγες, 10 πρόβατα...». [6] Σημειωτέον ότι ακόμα και σήμερα διδάσκεται στα Ελληνικά σχολεία η άποψη ότι τα χρόνια του Ομήρου δεν υπήρχε γραφή και συνεπώς τα δύο έπη (Ιλιάδα και Οδύσσεια) μεταφέρονταν από γενεά σε γενεά προφορικώς (κάτι το οποίο ούτως ή άλλως μόνο και μόνο βάσει της κοινής λογικής είναι αδύνατον).

Είς την Ελληνικήν γλώσσα τέλος παρατηρούνται όλα τα γλωσσολογικά φαινόμενα, πχ. αφομοίωση (είς φθόγγος γίνεται όμοιος με άλλον), εναλλαγή (χρησιμοποίηση άλλου φθόγγου αντ’άλλου), συγχώνευση (ενοποίηση πολλών φθόγγων), ανομοίωση (αποβολή του ενός εκ των δύο ομοίων φθόγγων της ιδίας λέξεως), ανταλλαγή (αμοιβαία αλλαγή φθόγγων) κλπ κλπ.
Ορισμένοι μάλιστα ήχοι όπως το Γ το Δ το Θ το Χ και το Ψ αποτελούν πολύ μεταγενέστερη και αποκλειστικά Ελληνική επινόηση, αφού δεν τους συναντάμε σε άλλη γλώσσα έστω και αν περιέχονται στις δανεισμένες Ελληνικές λέξεις.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρείς φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη απο το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ. [13]. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πεί ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές.

Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία.». Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πεί «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύση την Νέαν, ή απατάται ή απατά.». Ενώ ο Γιώργος Σεφέρης γράφει «Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε την ίδια γλώσσα.».

Παρόλο που πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους. Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρόλα αυτά λέμε άναυδος και απήυδησα. Τα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εδώ είναι πραγματικά αμέτρητα.

Η Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Ο Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν Ελληνική... Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς πάει τα Ελληνικά αρκετούς αιώνες ακόμα πιο πίσω στα βάθη της ιστορίας. Αυτή η γραφή σίγουρα ξενίζει, καθώς τα σύμβολα που χρησιμοποιεί είναι πολύ διαφορετικά από το σημερινό Αλφάβητο. Παρόλα αυτά η προφορά είναι παραπλήσια, ακόμα και με τα Νέα Ελληνικά. Για παράδειγμα η λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Είναι γνωστό ότι «κ» και «σ» στα Ελληνικά μας κάνει «ξ» και με μια απλή επιμεριστική ιδιότητα όπως κάνουμε και στα μαθηματικά βλέπουμε ότι η λέξη αυτή εδώ και τόσες χιλιετίες δεν άλλαξε καθόλου. Ακόμα πιο κοντά στην Νεοελληνική, ο «άνεμος», που στην Γραμμική Β’ γράφεται «ANEMO», καθώς και «ράπτης», «έρημος» και «τέμενος» που είναι αντίστοιχα στην Γραμμική Β’ «RAPTE», «EREMO», «TEMENO», και πολλά άλλα παραδείγματα.

Ένα μικρό πείραμα
Ο γνωστός τραγουδιστής Διονύσης Σαββόπουλος έχει διαπιστώσει ότι η προφορά των μακρών και των βραχέων φωνηέντων είναι εγγενής και αυθύπαρκτη στην Ελληνική γλώσσα, παρά την κακοποίηση που έχει υποστεί αυτή με την κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων. Όπως περιγράφει και ο ίδιος:
«Έδωσα σε έναν ανύποπτο νέο που παρευρίσκετο στο στούντιο να διαβάσει λίγες φράσεις. Εκεί μέσα είχα βάλει σκοπίμως την ίδια λέξη ως επίθετο και ώς επίρρημα, διότι είχα πάντα την περιέργεια να διαπιστώσω αν προφέρουμε διαφορετικά το ωμέγα από το όμικρον. Μαγνητοφωνήσαμε τις φράσεις 1. Είναι ακριβός αυτός ο αναπτήρας και 2. Ναί, ακριβώς αυτό ήθελα να πώ. Ελάχιστη διαφορά στο αυτί, ο ηχολήπτης μόνο επέμενε ότι το δεύτερο ήταν κάπως πιο φαρδύ. Τότε συνδέσαμε τον παλμογράφο. Το διάγραμμα του επιρρήματος που γράφεται με ωμέγα είναι πολύ πλουσιότερο. Καταπληκτικό! Ο παλμογράφος μου φάνηκε σαν μια σκαπάνη που κάτω από το έδαφος της καθημερινής ομιλίας ανακαλύπτει αυτό που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, έστω μέσα σε χειμερία νάρκη, αυτό που συνειδητοποίησαν και προσπάθησαν να μνημειώσουν οι Αλεξανδρινοί 2.300 χρόνια πριν. Τίποτε δεν χάθηκε. Όλα υπάρχουν.»

Άλλωστε η ίδια η γλώσσα είναι ξεκάθαρη. Το «όμικρον» είναι «ο» αλλά μικρό, ενώ το «ωμέγα» είναι και αυτό μεν «ο», είναι μέγα όμως, σαν δύο όμικρον μαζί, και ακόμα και το σύμβολό του είναι πραγματικά σαν δύο όμικρον κολλημένα. Μέγα και σε διάρκεια λοιπόν. Για αυτό όταν θέλουμε να γράψουμε το επιφώνημα θαυμασμού «πω πω» χρησιμοποιούμε ενστικτωδώς το ωμέγα και όχι το όμικρον. Γραμμένο με όμικρον φαίνεται γελοίο.
Πολλοί ίσως να μην καταλαβαίνουν την τεράστια σημασία του πειράματος αυτού. Είναι εκτός όλων των άλλων και μια τρανταχτή απόδειξη για την συνέχεια της Ελληνικής φυλής, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να παραμείνει στην γλώσσα μόνο περνώντας την γλώσσα από τον γονέα στο παιδί, σε αντίθετη περίπτωση θα είχε χαθεί.

Υπολογίζοντας όμως έστω και με τις συμβατικές χρονολογίες, οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ., έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι να φτάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής διαλέκτου, με λέξεις όπως «ροδοδάκτυλος», «λευκώλενος», «ωκύμορος», κτλ; Ο Πλούταρχος στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγησίλαος ανεκάλυψε στην Αλίαρτο τον τάφο της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλέους, ο οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά, παμπάλαια...». Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία»...

Φυσικά δεν γίνεται ξαφνικά, «από το πουθενά» να εμφανιστεί ένας Όμηρος και να γράψει δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, είναι προφανές ότι από πολύ πιο πρίν πρέπει να υπήρχε γλώσσα (και γραφή) υψηλού επιπέδου. Πράγματι, απο την αρχαία Ελληνική Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιάς μεγάλης σειράς επικών ποιητών, των οποίων τα ονόματα έχουν διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς και τα ονόματα των έργων τους (Φορωνίς, Φωκαϊς, Δαναϊς, Αιθιοπίς, Επίγονοι, Οιδιπόδεια, Θήβαις...) δεν έχουν όμως διασωθεί τα ίδια τα έργα τους.

Η ΕΥΛΥΓΙΣΙΑ
Στα Ελληνικά υπάρχει μία μεγάλη ελευθερία ως προς τον σχηματισμό προτάσεων. Για παράδειγμα η φράση «Ο κλέφτης άρπαξε την τσάντα» μπορεί να διατυπωθεί με τους εξής 6 διαφορετικούς τρόπους:

Ο κλέφτης άρπαξε την τσάντα
Ο κλέφτης την τσάντα άρπαξε
Άρπαξε την τσάντα ο κλέφτης
Άρπαξε ο κλέφτης την τσάντα
Την τσάντα άρπαξε ο κλέφτης
Την τσάντα ο κλέφτης άρπαξε

Η σημασία αυτού δεν είναι καθόλου μικρή. Πρώτα από όλα μπορούμε με τις ίδιες ακριβώς λέξεις να τονίσουμε διαφορετικά πράγματα, αποδίδοντας πιό ακριβείς έννοιες / νοήματα. Για παράδειγμα όταν ξεκινάμε την φράση με την λέξη «άρπαξε» τότε δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στην πράξη, ενώ αν ξεκινήσουμε με την λέξη «την τσάντα» τότε δίνουμε έμφαση στο αντικείμενο. Μπορούμε να εκφράσουμε καλύτερα τις σκέψεις μας και τον ψυχικό μας κόσμο. Έχουμε πολύ μεγαλύτερη επιλογή, δεν μας περιορίζει η γλώσσα βάζοντάς μας σε καλούπια.
Δεύτερον, μπορούμε να μεταβάλλουμε την ηχητική εκφορά της κάθε φράσεως, ανάλογα ίσως και με τα συμφραζόμενα, ώστε να παράγεται κάθε φορά το πιό επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτή η ιδιότητα της γλώσσας, έχει άμεση επίδραση σε κάτι που αναφέραμε νωρίτερα, στην μουσικότητά της.

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΑΣ
Αυτό που οι Έλληνες και ο Όμηρος εγνώριζαν πρό αμνημονεύτων ετών, έρχεται να το επιβεβαιώσει η σημερινή επιστήμη. Η εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή» (Παράρτημα Δ) δημοσιεύει άρθρο με τον τίτλο «Ο Όμηρος κάνει καλό στην... καρδιά». Δηλαδή αυτό που καταγράφει ο Ιάμβλιχος «Χρήσθαι δέ και Ομήρου και Ησιόδου λέξεσιν εξειλεγμέναις πρός επανόρθωσιν» και ο Πλούταρχος στο «Δια μουσικής ιάσασθαι». [7] Η έρευνα αυτή, η οποία υποστηρίζει ότι το να απαγγέλει κανείς στίχους του Ομήρου κάνει καλό στην καρδιά, έχει δημοσιευτεί από τα έγκριτα ξένα περιοδικά «American Journal of Physiology», «Scientific American» και «Time».

Εκτός από την καρδιά, τα αρχαία Ελληνικά φαίνεται να κάνουν καλό και στις περιπτώσεις δυσμάθειας, όπως διαβάζουμε στο άρθρο τηε εφημερίδας «Καθημερινή» (Παράρτημα Γ). Στο άρθρο υπάρχει βέβαια ένα λάθος που επισημαίνεται απο δελτίο τύπου του «Ανοικτού Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου»: τα αποτελέσματα της έρευνας δεν αφορούν δυσλεξία αλλά δυσμάθεια. Τριετής ερευνα που διεξήχθη από το «Ανοικτό Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο» [19] δείχνει ότι τα παιδιά που μαθαίνουν αρχαία Ελληνικά έχουν σημαντική βελτίωση σε σχέση με τα άλλα παιδιά όσον αφορά δοκιμασίες στην αντιγραφή σχημάτων, διάκριση γραφημάτων, μνήμη σχημάτων, μνήμη εικόνων και συναρμολόγηση αντικειμένων. Τα παιδιά και των δύο ομάδων αξιολογήθηκαν με τις ίδιες δοκιμασίες τόσο πριν όσο και μετά από τα μαθήματα των αρχαίων Ελληνικών.

ΕΙΔΗ ΓΡΑΦΗΣ
Σήμερα είναι γνωστές τρείς κατηγορίες γραφής, στις οποίες μπορούν να υπαχθούν όλες οι γνωστές γλώσσες του κόσμου. Η ιερογλυφική, η συλλαβική και η αλφαβητική. Μιλάμε πάντα για γλώσσες γραφής και ομιλίας και όχι για νοηματικές, οι οποίες και δεν ενδιαφέρουν το παρόν κείμενο.

• Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι ιερογλυφικές. Είναι οι γραφές στις οποίες κάθε λέξη είναι και ένα ιδεόγραμμα. Είναι προφανές ότι αποτελούν την απλούστερη μορφή γραφής, χρειάζεται όμως να επινοηθεί ένα σύμβολο για κάθε έννοια. Για τον λόγο αυτό οι ιερογλυφική είναι η πρώτη γραφή που επινόησε ο άνθρωπος.

• Στήν δεύτερη ανήκουν οι συλλαβικές γραφές, στις οποίες υπάρχει ένα σύνολο από συλλαβές οι οποίες και αποτελούν τις λέξεις. Παράδειγμα τέτοιας γραφής είναι η περίφημη Γραμμική Β΄, όπου κάθε συλλαβή αποτυπώνεται με ένα διαφορετικό σημείο-σύμβολο (88 συνολικά σημεία). Οι συλλαβικές γραφές ήταν το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της γλώσσας. Αποτέλεσε σαφή βελτίωση αυτής των ιδεογραμμάτων και πρόδρομος της αλφαβητικής γραφής.

• Τέλος έχουμε την Τρίτη κατηγορία, την αλφαβητική / φθογγική γραφή, την οποία χρησιμοποιούμε και σήμερα. Η ευελιξία και ακρίβεια τούτης στην απόδοση των νοημάτων, σε σχέση με τις δύο προαναφερθείσες κατηγορίες, είναι χαρακτηριστική. Σε όλες τις γραφές τέτοιου τύπου χρειάζονται το πολύ 30 γράμματα, συνδυασμοί των οποίων μπορούν να αποτυπώσουν την οποιαδήποτε λέξη και έννοια.

Μπορεί κάποιος σε αυτό το σημείο να αναρωτηθεί, λοιπόν, για ποιόν λόγο αναφέρουμε την γραφή ενώ το θέμα μας είναι η γλώσσα. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Το σύστημα γραφής έχει άμεση επίδραση στην ίδια την γλώσσα. Για παράδειγμα όταν στην Κινεζική αντιστοιχεί ένα μόνο σύμβολο σε πολλές έννοιες (π.χ. «σι» μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε από τις ακόλουθες λέξεις «γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ.»), αυτό έχει ως συνέπεια να επηρεάζεται και ο προφορικός λόγος. Μια γλώσσα για να θεωρείται σημαντική θα πρέπει να χαρακτηρίζεται εκτός των άλλων και από ακριβολογία. Δεν μπορεί να αφήνει χώρο για παρερμηνείες, ούτε και να παραπέμπει αυτόν που τη χρησιμοποιεί στα συμφραζόμενα μιάς λέξης για να καταλάβει το νόημά της.

Έχοντας λοιπόν υπόψιν όλα αυτά, μπορούμε αμέσως να διαπιστώσουμε ότι μια γλώσσα σαν την παραδοσιακή Κινεζική, είναι σαφώς μικρότερης γλωσσικής αξίας από τις υπόλοιπες γλώσσες του πολιτισμένου κόσμου. Ιδιαίτερα η έλλειψη της πρακτικότητάς της έχει γίνει φανερή και στους ίδιους τους Κινέζους που την χρησιμοποιούν. Το ότι η κάθε λέξη είναι ένα ιδεόγραμμα, σημαίνει ότι υπάρχουν 50.000 ιδεογράμματα τα οποία είναι παντελώς αδύνατον να μάθει κανείς. Ακόμα και οι πιο επιφανείς Κινέζοι ακαδημαϊκοί δεν γνωρίζουν όλα τα ιδεογράμματα της γλώσσας τους. Αντίθετα μια γλώσσα σαν την δική μας μπορεί να αποτυπώσει κάθε πιθανή λέξη χρησιμοποιώντας συνδυασμούς μόλις 24 συμβόλων. Επιπλέον η γλώσσα αυτή καταντάει ένα εξοντωτικό τέστ μνήμης, αντί σαν τις Ευρωπαϊκές να είναι ένα εργαλείο που να ακονίζει το μυαλό.

Τέλος αξίζει να αναφέρουμε ότι μόνο η Ελληνική γλώσσα έχει περάσει και από τα τρία αυτά στάδια στην μακραίωνη πορεία της. Αυτό το γεγονός από μόνο του λέει πολλά. Και αυτό διότι αναγκάστηκε να εξελιχθεί από μόνη της, χωρίς βοήθεια από κάποια άλλη γλώσσα, αφού δεν υπήρχε ισάξια ή ανώτερη γλώσσα από την οποία να μπορεί να δανειστεί στοιχεία.


ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Στην παρούσα μελέτη, έχουν αναφερθεί σχόλια για την γλώσσα μας κυρίως (για ευνόητους λόγους) ξένων συγγραφέων. Είναι κρίμα που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σχόλια από ένα σωρό Έλληνες συγγραφείς καθώς αμέσως το κείμενο θα χαρακτηριστεί ρατσιστικό, φασιστικό, ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει κάποια στιγμή αυτή η ξενομανία να σταματήσει. Αν πεί κάτι πρώτα Έλληνας δεν του δίνουμε σημασία, ενώ αν πεί το ίδιο ακριβώς πράγμα ξένος τότε αλλάζει το πράγμα και ναί, να το πάρουμε στα σοβαρά. Τέλος, αν κάποιος επιθυμεί να αντικρούσει ή να υποβαθμίσει την μελέτη αυτή, τότε να ξέρει πως θα πρέπει πρώτα να το κάνει για τον Γκαίτε, τον Βολταίρο και ένα σωρό παγκοσμίως αναγνωρισμένα πνεύματα (Παράρτημα Α). Αναρωτηθείτε το εξής: Εκείνοι τι λόγο έχουν για να εκθειάσουν την δική μας γλώσσα;


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α
ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ
Στο έργο «Σύντομη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του διάσημου γλωσσολόγου Α. Meillet, υποστηρίζεται με σθένος η ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών.
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει:

«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι μόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσης, όσο καμία άλλη γλώσσα.»

Ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολταίρος είχε πεί «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»

Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ είπε «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»

Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.»

Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ είχε πεί «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.»

Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832)
«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.»

Διάλογος του Γκαίτε με τους μαθητές του:
-Δάσκαλε τι να διαβάσουμε για να γίνουμε σοφοί όπως εσύ;
-Τους Έλληνες κλασικούς.
-Και όταν τελειώσουμε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαβάσουμε;
-Πάλι τους Έλληνες κλασικούς.

Μάρκος Τίλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώμης, 106-43 π.Χ.)
«Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»

Χάμφρεϋ Κίττο (Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, 1968)
«Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριβής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.»

Ιρίνα Κοβάλεβα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Λομονόσωφ, 1995)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τα άστρα.»

R. H. Robins (Σύγχρονος Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιου του Λονδίνου)
«Φυσικά δεν είναι μόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευματική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόμα και σήμερα επιστρέφουμε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονομιά για να βρούμε ερεθίσματα και ενθάρρυνση.»

Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονομιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιμένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.»

«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργημένων ατόμων.»
«Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»

Ερρίκος Σλήμαν (Διάσημος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890)
«Επιθυμούσα πάντα με πάθος να μάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοβόμουν πως η βαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα με απορροφούσε τόσο πολύ που θα με απομάκρυνε από τις άλλες μου δραστηριότητες.» (Ο Σλήμαν μίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το το να μελετάει τα 2 έπη του Ομήρου).

Γεώργιος Μπερνάρ Σώ (Μεγάλος Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950)
«Αν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σε ένα σπίτι δίχως φώς.»

Τζέιμς Τζόυς (Διάσημος Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941)
«Σχεδόν φοβάμαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη είναι η ομορφιά.»

Ίμπν Χαλντούν (Ο μεγαλύτερος Άραβας ιστορικός)
«Που είναι η γραμματεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει κληρονομήσει την γραμματεία των Ελλήνων μόνον.»

Will Durant (Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Columbia)
«Το αλφάβητόν μας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύμης και της Ρώμης. Η Γλώσσα μας βρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήμη μας εσφυρηλάτησε μιάν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραμματική μας και η ρητορική μας, ακόμα και η στίξης και η διαίρεσης είς παραγράφους... είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά μας είδη είναι Ελληνικα – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το μυθιστόρημα, η πραγματεία, η προσφώνησις, η βιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραμα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»

Ζακλίν Ντε Ρομιγύ (Σύγχρονη Γαλλίδα Ακαδημαϊκός και συγγραφεύς)
«Η αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μια γλώσσα, για την οποία θα πώ ότι είναι οικουμενική.»
«Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα μας βοηθάει πρώτα από όλα να καταλάβουμε την δική μας γλώσσα.»

Μπρούνο Σνέλ (Διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστημίου του Αμβούργου)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι το παρελθόν των Ευρωπαίων.»

Φρανγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας πρός διάδοσιν του πολιτισμού)
«Έλληνες να είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό.»

Ο. Βαντρούσκα (Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης)
«Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι μιάς και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.»

Peter Jones (Διδάκτωρ – καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε μαθήματα αρχαίων Ελληνικών πρός το αναγνωστικό κοινό, για δημοσίευση στην εφημερίδα «Daily Telegraph»)
Οι Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σημείο, ώστε με αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δημοκρατία και οι απαρχές του σύμπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι μιά θαυμάσια και εξαιρετική γλώσσα.»

Ντε Γρόοτ (Ολλανδός καθηγητής Ομηρικών κειμένων στο πανεπιστήμιο του Μοντρεάλ)
«Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε μαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις μιά δόξα, δηλαδή μιά γνώμη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόμη και αν το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει ανθρώπους νομοταγείς – σε ένα καλούπι – το πνεύμα των αρχαίων κειμένων και η γλώσσα σε μαθαίνουν να είσαι αφεντικό.»

Gilbert Murray (Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης)
«Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μιά σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.»

Max Von Laye (Βραβείον Νόμπελ Φυσικής)
«Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που με βοήθησαν να διεισδύσω βαθύτερα στο νόημα των θετικών επιστημών.»

E, Norden (Μεγάλος Γερμανός φιλόλογος)
«Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαμορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραμματική.»

Martin Heidegger (Γερμανός φιλόσοφος, απο τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισμού του 20ου αιώνος)
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, μέσα από τα οποία προβάλλουν οι πνευματικές δυνάμεις της δημιουργικής μεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιό ισχυρή και συνάμα η πιό πνευματώδης από όλες τις γλώσσες του κόσμου.»

David Crystal (Γνωστός Άγγλος καθηγητής, συγγραφεύς της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την Αγγλική)
«Είναι εκπληκτικό να βλέπεις πόσο στηριζόμαστε ακόμη στην Ελληνική, για να μιλήσουμε για οντότητες και γεγονότα που βρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης ζωής.»

Μάικλ Βέντρις (Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραμμική γραφή Β’)
«Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήτο και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.»
R.H. Robins (Γλωσσολόγος και συγγραφεύς)
«Ο Ελληνικός θρίαμβος στον πνευματικό πολιτισμό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τομείς [...]. Τα επιτεύγματά τους στον τομέα της γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραμματικής και στην γραμματική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να μελετηθούν και να αντέχουν στην κριτική. Επίσης είναι τέτοια που να εμπνέουν την ευγνωμοσύνη και τον θαυμασμό μας.»

Luis José Navarro (Αντιπρόεδρος στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε.)
«Η Ελληνική γλώσσα για μένα είναι σαν κοσμογονία. Δεν είναι απλώς μιά γλώσσα...»

Juan Jose Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός)
«Οφείλουμε να διακηρύξουμε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσμο μία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί με την κλασσική Ελληνική.»

D’Eichtal (Γάλλος συγγραφεύς)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι μία γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις μιάς γλώσσης διεθνούς... εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισμού... η οποία όχι μόνον δεν υπήρξε ξένη πρός ουδεμία από τις μεγάλες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράμματα, στις τέχνες, στις επιστήμες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, – πρός ανίχνευση όλων αυτών – τρόπον τινά η μήτρα... Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάμεσα σε όλες τις άλλες...»

Theodore F. Brunner (Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του μέχρι το 1997)
«Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατομμύρια δολλάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούμε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων μας και η επαφή με αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας.»

Ζακ Λάνγκ (Γάλλος Υπουργός Παιδείας)
«Θα ήθελα να δώ να διδάσκονται τα Αρχαία Ελληνικά, με τον ίδιο ζήλο που επιδεικνύουμε εμείς, και στα Ελληνικά σχολεία.»


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β
ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ
Νίκος Γκάτσος
«Πολύ δεν θέλει ο Έλληνας
Να χάσει την λαλιά του
Και να γίνει μισέλληνας
Από την αμυαλιά του.»

Γιώργος Σεφέρης
«Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας
Πάνω σε καταστρώματα καταλυμένων καραβιών
Μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες;»


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Γ
ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (29/05/2004)
«Aρχαία Eλληνικά κατά δυσλεξίας»
Tης Aλεξανδρας Kασσιμη
H εκμάθηση της Aρχαίας Eλληνικής, εκτός από μέσο διατήρησης της γλωσσικής παράδοσης, αποτελεί όπλο κατά της δυσλεξίας και άλλων μαθησιακών δυσκολιών, φαινόμενα που κάνουν έντονα την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τα συμπεράσματα τριετούς έρευνας του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου και του Iνστιτούτου Διαγνωστικής Ψυχολογίας. Tα παιδιά που διδάσκονται μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών αποκτούν σημαντικό πλεονέκτημα, έναντι αυτών που δεν παρακολουθούν, στην αντιγραφή σχημάτων, διάκριση γραφημάτων, μνήμη σχημάτων και εικόνων καθώς και στη δοκιμασία συναρμολόγησης αντικειμένων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας.
«Mαθαίναμε περισσότερα γράμματα όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο» λέει στην «K» ο 67χρονος Γιώργος Kαραντινός, συνταξιούχος μαθηματικός, ο οποίος εξομολογείται ότι «μέχρι σήμερα εξακολουθώ να χρησιμοποιώ όλους τους τόνους και τα πνεύματα σε όλα μου τα χειρόγραφα». Παράλληλα παραδέχτηκε ότι «όταν τα παιδιά μου έπρεπε να μάθουν τη χρήση τόνων και πνευμάτων στη γλώσσα, δυσκολεύτηκαν αρκετά, ενώ εμένα μου φαινόταν περίεργη η υπερπροσπάθεια που κατέβαλλαν για να μάθουν Aρχαία Eλληνικά». Oι σημερινοί μαθητές έρχονται σε επαφή με την Aρχαία Eλληνική γλώσσα στην πρώτη τάξη του γυμνασίου όπου κάνουν και την πρώτη τους γνωριμία με την... ψιλή, τη δασεία και την περισπωμένη. «Θα ξέραμε καλύτερα την αρχαία γλώσσα αν την μαθαίναμε από μικρότερη ηλικία, ενώ θα αποκτούσαμε καλύτερη αίσθηση της σύγχρονης γλώσσας και της ορθογραφίας» εκτιμά ο 17χρονος Γιώργος Δημητρίου, μαθητής B΄ Λυκείου, ο οποίος θέλει να σπουδάσει Φυσική. Kαι ο δύο κάνουν λόγο για την ευκολία με την οποία μαθαίνει ένα άτομο το πολυτονικό σύστημα σε νεαρή ηλικία, ενώ η έρευνα του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου προσθέτει ένα ακόμη στοιχείο. H εκμάθηση της ιστορικής ορθογραφίας, όπως αποδεικνύουν τα ευρήματα της μελέτης, συμβάλλει στη βελτίωση της ψυχοεκπαιδευτικής ανάπτυξης του παιδιού σε καίριους τομείς, όπως είναι οι αντιληπτικές και οπτικές ικανότητες, λειτουργίες που συνδέονται άμεσα με την εμφάνιση της δυσλεξίας. H έρευνα πραγματοποιήθηκε σε 50 (αγόρια και κορίτσια) παιδιά ηλικίας 6 έως 9 ετών, τα οποία φοιτούσαν σε δημόσια σχολεία της Aττικής και ανήκαν σε οικογένειες με κοινό μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο, ενώ παρακολουθούσαν παρόμοιες εξωσχολικές δραστηριότητες. Oι δύο ομάδες ήταν απόλυτα «συμβατές» μεταξύ τους, με μοναδική διαφορά ότι η μία παρακολουθούσε δύο ώρες εβδομαδιαίως μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών. Tα παιδιά αξιολογήθηκαν πριν από την έναρξη του σχολικού έτους και μετά την ολοκλήρωσή του, και τα αποτελέσματα ήταν τα προαναφερόμενα.
Aξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι μετά την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος, που δεν συνοδεύτηκε από καμία απολύτως επιστημονική μελέτη, καταγράφηκε μεγάλη αύξηση κρουσμάτων μαθησιακών διαταραχών.
Hμερομηνία : 28-10-2005
http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1752976_28/10/2005_161700


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Δ
ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ» (14/08/2004)
«Ο Όμηρος κάνει καλό στην... καρδιά»
Επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η απαγγελία της Οδύσσειας
και της Ιλιάδας συγχρονίζει αναπνοή και παλμούς
«Ο Όμηρος κάνει καλό στην καρδιά», ισχυρίζονται Ευρωπαίοι επιστήμονες, παραπέμποντας στην αφηγηματική τεχνική του μεγάλου αρχαίου επικού και στις επιδράσεις που μπορεί να έχουν τα έργα του όχι μόνο στην νόηση αλλά και στην ομαλή λειτουργία του ανθρώπινου σώματος. Σε έρευνα που δημοσιεύει το «American Journal of Physiology» υποστηρίζεται ότι ο ξεχωριστός ρυθμός, ο λεγόμενος δακτυλικός εξάμετρος, το αρχαιότερο μέτρο ποίησης με το οποίο ο Όμηρος επέλεξε να γράψει τα έπη της «Οδύσσειας» και της «Ιλιάδας», επιδρά θετικά στον συγχρονισμό της αναπνοής και των παλμών της καρδιάς όταν κάποιος τα απαγγέλλει.
Αργές ανάσες
Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, με την απαγγελία στίχων υπό αυτήν την μορφή μπορούν να επιτευχθούν αργές ανάσες που βοηθούν τόσο στην καρδιακή λειτουργία όσο και στην σωστή αναπνοή. Παρακολουθώντας συστηματικά τις αντιδράσεις του οργανισμού 20 ατόμων κατά την διάρκεια απαγγελίας στίχων από την Ομηρική «Οδύσσεια», ανακάλυψαν μια εκπληκτική επίδραση στον συγχρονισμό των αναπνοών και των καρδιακών παλμών. «Είναι προφανές ότι το εξάμετρο βοηθά τον ανθρώπινο οργανισμό να βρεί τον δικό του σωστό ρυθμό», υποστηρίζουν οι ερευνητές. Θεωρείται μια ανακάλυψη ιδιαίτερα σημαντική, τόσο για την κατανόηση των μηχανισμών που βοηθούν στην λειτουργία της καρδιάς και της αναπνοής όσο και για την θεραπεία καρδιακών παθήσεων.
Σωστός τονισμός
Όπως έχει αποδειχθεί, επιδρούν θετικά κυρίως στο κυκλοφορικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού, καθώς όταν κάποιος τα απαγγέλλει με τον σωστό τρόπο η αναπνοή του περιορίζεται σε έξι εισπνοές το λεπτό, κάτι που βοηθά την καρδιά να λειτουργεί αποτελεσματικά. Άλλες έρευνες έχουν αποδείξει ότι η απαγγελία τους μειώνει την πίεση και ευνοεί την αποτελεσματική λειτουργία των πνευμόνων. Όσο για τα Ομηρικά έπη, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι δεν είναι ανάγκη να διαβάσει κανείς και τους 12.000 στίχους της «Οδύσσειας», αρκεί να απαγγείλει λίγες στροφές περπατώντας και ακολουθώντας τον τονισμό των συλλαβών.
Hμερομηνία : 28-10-2005
http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1752976_28/10/2005_161700


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ε
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ
«Λένε ότι στην περιοχή από την οποία πέρασε ο Αλέξανδρος, ανάμεσα στους ποταμούς Ινδό και Κωφήνα, υπήρχε μία πόλη που λεγόταν Νύσα. Την είχε χτίσει ο Διόνυσος όταν εκστράτευσε εναντίον των Ινδών.» βιβλίο Ε σελ 27
«Βασιλιά, οι Νυσίοι σε παρακαλούν να σεβαστείς τον Διόνυσο και να τους αφήσεις ελεύθερους και ανεξάρτητους. Όταν ο Διόνυσος υποδούλωσε τους Ινδούς και στράφηκε πίσω προς την Ελληνική θάλασσα, έχτισε, αφήνοντας εδώ τους απόμαχους στρατιώτες του που συμμετείχαν στην λατρεία του, αυτήν την πόλη για να θυμίζει την περιπλάνησή του και την νίκη του. Έτσι και εσύ ο ίδιος έχτισες την Αλεξάνδρεια στον Καύκασο και την άλλην Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο, καθώς μάλιστα έχεις ήδη χτίσει πολλές πόλεις και προτίθεσαι να χτίσεις κι άλλες, έχεις δείξει μεγαλύτερη δραστηριότητα από τον Διόνυσο. Ο Διόνυσος έδωσε στην πόλη μας το όνομα της τροφού του, της Νύσας, και ονόμασε ολόκληρη την περιοχή Νυσαία. Το βουνό που βρίσκεται κοντά στην πόλη, ο Διόνυσος το ονόμασε Μηρό, διότι κατά την παράδοση ο ίδιος κυοφορήθηκε στον μηρό του Δία. Από τότε η πόλη μας είναι ελεύθερη, εμείς οι ίδιοι ανεξάρτητοι και τα πολιτικά μας ήθη ήρεμα. Και σου έχω και άλλη μία απόδειξη ότι ο Διόνυσος έχτισε την πόλη μας, από όλη την Ινδία μόνο σε εμάς φυτρώνει κισσός.» (Ο κισσός ήταν το ιερό φυτό του Διονύσου) βιβλίο Ε σελ 29
«Ανέβηκε στο βουνό που λεγόταν Μηρός με τους εταίρους ιππείς και το άγημα του πεζικού και το βρήκε κατάφυτο από κισσό [...] Οι Μακεδόνες αντίκρυσαν με βαθιά ευχαρίστηση τον κισσό διότι είχαν καιρό να δούνε (δεν υπάρχει στην Ινδία κισσός, όπως δεν υπάρχουν και αμπέλια).» βιβλίο Ε σελ 29
«Οι Νυσσαίοι όμως δεν είναι Ινδοί. Ίσως να είναι απόγονοι των Ελλήνων εκείνων που ακολούθησαν τον Διόνυσο στην εκστρατεία του στην Ινδία και δεν μπορούσαν πια να πολεμήσουν.» Ινδική σελ 113
«...το ότι οι Ινδοί πηγαίνουν στην μάχη κάτω από τον ήχο τυμπάνων και κυμβάλων, και η εσθήτα τους είναι κατάστικτη, όπως των βάκχων του Διονύσου.» Iνδική σελ 123

Διαβάστε περισσότερα...